 |
| φωτο από: http://www.ignomisou.gr/wp-content/uploads/2017/02/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1.jpg |
Σκοπός του άρθρου είναι να μπορέσει ο απλός κόσμος , αυτος που δεν καταλαβαίνει απο δεικτες, τύπους και όρους οικονομικούς, να καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Οποιος θέλει να του δώσω όλα που ακολουθούν με πίνακες και στοιχεία ευχαρίστως να το κάνω, εχω μαζέψει, δόξα τω Θεω, αρκετη βιβλιογραφία για το θέμα αυτό. Όμως αυτά δεν αφορούν τον απλό κόσμο, ξεκινάμε λοιπόν.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση όπως είχε ξεκινήσει ήταν μια μεγάλη ευρωπαϊκή ενιαία αγορά 10 ανεπτυγμένων κρατών, όλα κυρίαρχα που θα έπρεπε να υπακούουν σε κάποιους κανόνες ώστε σιγά σιγά να συμπεριφέρονται οικονομικά σαν ένα κράτος. Θα έπρεπε το ένα κράτος να μην ανταγωνιζόταν οικονομικά το άλλο στην πώληση των κυρίως των αγροτικών προιόντων, να υπάρχουν τιμές που θα στηρίζουν τους παραγωγούς για να μην καταρρεύσει η γεωργική οικονομία.
Άρχισαν λοιπόν στην αρχή να μπαίνουν ποσοστώσεις στην παραγωγή των προϊόντων στην κάθε χώρα. Αποτέλεσμα ήταν να παίρνουν οι παραγωγοί επιδοτήσεις για να καταλήγουν τα γεωργικά προϊόντα σε χωματερές. Φυσικά δε θα εβλεπες κάπου στην Ευρώπη ανάλογες χωματερές των ροδακίνων και των μήλων, χωματερές για mercedes, bmw και citroen και λοιπών βιομηχανικών προϊόντων της Βόρειας Ευρώπης.
Παράλληλα με τα χρήματα των επιδοτήσεων, δόθηκαν χρήματα για να αλλάξει η γεωργική παραγωγή σε άλλα είδη πράγμα που ακόμα και θεωρητικά ήταν πολύ δύσκολο. Στην Ελλάδα ουδέποτε αυτό εφαρμόστηκε σε μεγάλη κλίμακα γιατι φυσικά δεν υπήρχε ο σχεδιασμός απο το άθλιο κράτος και σπαταλήθηκαν απο φαύλες κυβερνήσεις.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση χρειαζόταν επιπλέον υπηρεσίες και αυτό εκμεταλλεύθηκαν οι κυβερνήσεις φορτώνοντας το κράτος με επιπλέον άσχετους, από το παράθυρο δημοσίους υπαλλήλους, που ακόμα και με τον νόμο Πεπονή και το ΑΣΕΠ έβρισκαν τρόπο να τα ξεπεράσουν και να διορίσουν τους δικούς τους, για να γιγαντώνεται το πελατειακό κράτος.
Το 1989 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, σηματοδοτείται μια άλλη εποχή. Υπήρχε πλέον ένα νέο Ελντοράντο. Κράτη νέα, με περιουσία, σχετικά καλές υποδομές, με μικρό δανεισμό (λόγω των προηγούμενων καθεστώτων) και με σχετικά φθηνά εργατικά χέρια.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη συνένωση των 2 Γερμανιών και την είσοδο σιγά σιγά των υπολοίπων κρατών αλλάζει μορφή. Από εκεί που ήταν μια ομάδα σχεδόν ισότιμων κρατών μελών, γίνεται μια μικρή ομάδα ισχυρών κρατών που ελέγχει το τι θα γίνει με τα υπόλοιπα. Παράλληλα η απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και οι αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα διεθνώς αλλάζουν προς το χειρότερο την κατάσταση που αρχίζει να διαγράφεται πλέον εφιαλτική για το μέλλον.
Όλα από εδώ και πέρα δεν γίνονται γι' αυτό που φαίνονται οτι γίνοντα , για καλό σκοπό δηλαδή, αλλά για το κέρδος. Κέρδος είτε κρατών είτε ιδιωτών είτε πολυεθνικών.
Κόβεται νέο χρήμα και κυκλοφορεί μέσω επιδοτήσεων για τις χώρες υποτίθεται που είναι πιο αδύναμες ώστε να επιτευχθεί η απόλυτη ουτοπία. Να κάτσει ο λύκος στο ίδιο τραπέζι με το αρνί και να φάνε αγαπημένοι χόρτα βραστά. Γίνονται αυτά τα πράγματα;
Έτσι λοιπόν φτάνουν και στην Ελλάδα επιδοτήσεις για μεγάλα έργα σύγκλισης, και προμήθειες υλικών, τα οποία ω του θαύματος καταλήγουν σε γερμανικές, γαλλικές, ισπανικές και ιταλικές εταιρείες συνήθως με τις 2 πρώτες να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος.
Ο πρώτος λοιπόν πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια μικρομεσαίων, λεηλατείται και καταληστεύεται με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Χρειαζόταν μεγάλες εταιρείες για να στηρίξουν το ελληνικό θαύμα και γιγαντώθηκαν μέσα σε λίγες μερες κάτι αραχνιασμένες αποθήκες και εταιρείες χωρίς αντικείμενο που σε άλλες χώρες θα είχαν κλείσει εδώ και δεκαετίες.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, δρόμους, γεφύρια, λεωφορεία, τραμ, εξοπλισμους, αεροδρόμια, ολυμπιάδες. Πάντα βάζοντας τα μισά χρήματα σχεδόν η ΕΕ και σχεδον παλι τα υπόλοιπα με δανεισμό η χώρα, και ενα μικρό μέρος ο ιδιώτης ο οποίος και εκμεταλλευόταν στη συνέχεια το έργο.
Σε αυτά τα έργα ο ιδιώτης ερχόταν πακέτο μαζί με το δάνειο της τράπεζάς του. Γερμανικές εταιρείες με γερμανικές τράπεζες, γαλλικές εταιρείες με γαλλικές τράπεζες κλπ.
Όπως ήταν λοιπόν φυσικό δεν γίνεται να ξοδεύεις και να πληρώνεις και να δανείζεσαι μια ζωή και κάποια στιγμή τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν. Τότε μπαίνει στο παιχνίδι η δημιουργική λογιστική, κρύβονται τα ελλείματα για 10 χρόνια με δανεισμό και εμφανίζονται ως δια μαγείας πλεονάσματα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να πετάει.
Όταν έχεις ένα μαγαζί και αυξάνεις συνεχώς το τζίρο σου (ΑΕΠ) είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και να κρύψεις τους σκελετούς βαθιά σε ντουλάπια. Το δύσκολο είναι όταν κάποια στιγμή σταματάει η τεχνητή ανάπτυξη που βασίζεται στην υπερκατανάλωση.
Για να στηρίξουν το πάρτυ της κατανάλωσης μοίραζαν αφειδώς συντάξεις, δάνεια και παροχές λεηλατώντας ουσιαστικά αποταμιεύσεις καταθετών και εργαζομένων.
Εδώ να πώ οτι υπήρχαν εταιρείες που συνεργάζονταν με τις τράπεζες και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πουλήσουν δάνεια (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, στεγαστικά κλπ) και στη συνέχεια οι ίδιες αυτές εταιρείες οταν έκλεισε η κάνουλα έγιναν εισπρακτικές. (Σημείωση: Σε μια απο αυτές τις εταιρείες συμμετέχει γνωστός αρθρογράφος και πολιτευτής που κατά τα άλλα είναι λαύρος στις αναρτήσεις του, κατακεραυνώνοντας όλους τους άλλους οτι φταίνε για το κατάντημα της χώρας εκτός από αυτόν φυσικά).
Το πάρτυ τελειώνει με το τέλος της Ολυμπιάδας, όπου πλέον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γιγαντωθεί κι άλλο το ΑΕΠ, ο Καραμανλής παραλαμβάνει από τους εκσυγχρονιστές, ένα στην πράξη χρεωκοπημένο κράτος αλλά αντί να το καταγγείλει και να στείλει στο σκαμνί όσους είναι υπεύθυνοι για το φαγοπότι συνεχίζει τη διακυβέρνηση μέχρι να έρθει ο κος "λεφτά υπάρχουν". Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ο ενας δεν ήθελε να σκάσει το κράτος στα χέρια του και έλεγε την πραγματικότητα ευχόμενος να χάσει τις εκλογές ενώ ο άλλος επεδίωκε να τις κερδίσει με όποιο τίμημα.
Το χρηματιστηριακό παιχνιδι με τα ασφάλιστρα κινδύνου, φέρνει μεγάλα κέρδη σε όποιον τζογάρει χωρίς να έχει κάτι στα χέρια του και η κατάσταση ξεφεύγει από την πραγματική της διάσταση και γίνεται τζόγος από τη μια μεριά του Ατλαντικού και από την άλλη τρόμος για τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες που βλέπουν την Ελλάδα σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα για τα οικονομικά τους. Η ΕΕ εχει αλλάξει πλέον, διοικείται απο τα μεγάλα κράτη ουσιαστικά, που με το πρόσχημα της λιτότητας και της αναδιάρθρωσης των χρεών, αναλαμβάνουν τις τύχες και της υπόλοιπης Ευρώπης.
Με τα μνημόνια και το PSI αναδιαρθρώνουν το χρέος, ώστε ενώ το 2010 Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες σε 100 περίπου δις ευρώ τοξικά ελληνικά ομόλογα κάτω απο ελληνικό δίκαιο με το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο μοιράζουν τον κίνδυνο και στις άλλες χώρες της ΕΕ με το πρόσχημα της αλληλεγγύης στη διάσωση της Ελλάδας, ενώ με το PSI δίνουν τη χαριστική βολή σε αυτούς που είχαν μείνει με ελληνικά ομόλογα στα χέρια (κυρίως ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία)
Η πραγματική κατάσταση των τραπεζών ήταν, άδεια χρηματοκιβώτια, σκουπίδια όπως τα βάφτιζαν οι οίκοι αξιολόγησης, αφού από τη μια τα θαλασσοδάνεια και από την άλλη η κακοδιαχείριση και η στήριξη των πολιτικών έφερε ουσιαστικά τη χρεοκοπία. Αναγκάστηκαν να στηρίξουν κυβερνητικές αποφάσεις για αγορά τοξικών ομολόγων, στήριζαν επιλεγμένα, μετοχές του χρηματιστηρίου και με το psi υποβαθμίστηκε κι άλλο η εικόνα τους. Τα χρέος του κράτους προς τις τράπεζες και τα ταμεία, από εσωτερικό χρέος με το PSI και το κούρεμα, έγινε και αυτό εξωτερικό.
Σαν κάποιος, σε ένα χωριό να έχει χρέος στον μπακάλη, στο μανάβη και να έχει βουτήξει και τα λεφτά από τους κουμπαράδες των παιδιών, βάζοντας μέσα χαρτάκια που γράφουν τα ποσά που τους χρωστάει και ο μπακάλης και ο μανάβης που έχουν πρόσβαση στο ταμείο του χωριού να δανείζουν αυτόν που χρωστάει από τα λεφτά του ταμείου, μοιράζοντας το χρέος και στους υπόλοιπους κατοίκους που δε χρωστάνε κάτι. Αυτά τα χρήματα βέβαια δεν πάνε σε αυτόν που χρωστάει αλλά κατευθείαν στα ταμεία του μπακάλη και του μανάβη.
Και το πιο ωραίο απ όλα να κουρεύουν τα χρέη προς τα παιδιά και 2-3 φουκαράδες ακόμα με αποτέλεσμα, επειδή τα παιδιά πια δεν έχουν χρήματα για να πάρουν παιγνίδια, ρούχα και γλυκά να τον ξαναδανείζει για να δωσει τα χρωστούμενα στα παιδιά του.
Ετσι δούλεψε το psi. Αφού οι μεγάλοι δανειστές είχαν εξασφαλιστεί με τα 2 πρώτα μνημόνια, κούρεψαν τα υπόλοιπα βάζοντας επιπλέον χρέη στη χώρα, κάνοντας ένα εσωτερικό χρέος της εξωτερικό ξανά και όλα αυτά στο αγγλικό δίκαιο αυτή τη φορά.
Καλοθελητές υπήρξαν πολλοί πολιτικοί, οι ίδιοι λίγο πολύ που μας οδήγησαν στο υπερβολικό δημόσιο χρέος, οι ίδιοι βοηθούν τώρα στη λεηλασία της χώρας. Όπως έλεγε σε μια χαρακτηριστική σκηνή ο Καλογήρου "Είναι πολλά τα λεφτά Αρη" έτσι και εδώ κάποιοι, πιό άθλιοι απο ποτέ, ψηφίζουν με χέρια και με πόδια τον αφανισμό της χώρας σε κάθε ευκαιρία.
Με τα αλλεπάλληλα μνημόνια το αρχικό χρέος εξαφανίστηκε και μαζί και κάθε ελπίδα να το καταγγείλεις όπως μπορούσε να γίνει τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Τώρα πια δε χρωστάς για τους σιδηρόδρομους, τους Ολυμπιακούς αγώνες, τα στέγαστρα Καλατράβα, τα εξοπλιστικά και τις μίζες τους, τώρα χρωστάς σε κράτη μέλη της ΕΕ χρήματα που χάθηκε ο αρχικός τους λόγος δανεισμού, που με το στανιό τα έβαλαν οι ισχυροί δήθεν να σώσουν τη χώρα.
Το πιο άσχημο όμως απ' όλα είναι οτι με πρόσχημα τη διάσωση της χώρας λεηλατούν το δημόσιο πλούτο πρώτα πριν βάλουν στο χέρι την ιδιωτική περιουσία. Η χώρα και οι δύστυχοι κάτοικοί της βαδίζουν πλέον τον προσωπικό τους Γολγοθά και μια φωνή γεμάτη παράπονο υψώνεται απ' ακρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα: "Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρoν".
Αυτό είναι το σχέδιο και μην ακούτε τα "Συγγνώμη κάναμε λάθος υπολογισμό". Όλα είναι μετρημένα μέχρι τελευταίου λεπτού του ευρώ. Πόσα θα δώσουν λογιστικό χρήμα, πόσο πραγματικό χρήμα θα αρπάξουν, ποιες εταιρείες θα εκποιήσουν καθε φορά, πόσα χρήματα θα κυκλοφορούν στην αγορά, πόσα σπίτια θα παίρνουν τη φορά.
Οι κάτοικοι, δυστυχούν, πεθαίνουν στα νοσοκομεία, αυτοκτονούν, μεταναστεύουν, και σα να μην έφτανε μόνο αυτό η παράλληλα η χώρα εποικίζεται με χιλιάδες και εκατομμύρια δυστυχισμένους ενώ τα περισσότερα από τα χρήματα- που έτσι και αλλιώς δε φτάνουν για όλους- της ΕΕ πηγαίνουν στα ταμεία δεκάδων ΜΚΟ.
Αυτή είναι η ιστορία όλη, μέχρι σήμερα. Συζητάμε ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής για να εφαρμόσει τα μνημόνια και ξεχνάμε τον τρόμο και τον όλεθρο που σπέρνουν. Το δε μέλλον μας είναι εφιαλτικό, όμοιο με αυτό που έγραψα σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο Ελλάδα 2083.