 |
| φωτο από: http://luben.tv/wp-content/uploads/2016/08/frape-kafes.jpg |
Συμβαίνει ορισμένες φορές να συναντώ τυχαία στο δρόμο κάποιον ο οποίος είναι γύρω στα 47-48. Άνετος κάθε φορά συζητά με διάφορους περί ανέμων και υδάτων.
Αυτή η κατάσταση συμβαίνει γύρω στα 5 χρόνια.
«Ή θα έχει καμιά ανώμαλη σε ωράρια δουλειά ή θα είναι άνεργος ο καημένος και αντιμετωπίζει με χαμόγελο τη ζωή» σκεπτόμουν.
Συνέβη όμως κάποια στιγμή να μάθω. Ούτε περίεργα ώρες δουλειάς ούτε η καταραμένη ανεργία. Σύνταξη και μάλιστα νωρίς νωρίς. Γύρω στα 42.
Μια μέρα τον ακούω να συζητά με κάποιους άλλους για ένα αδιάφορο ζήτημα ώσπου κάποια στιγμή είπε: ε αφού δεν είμαστε ικανοί για τίποτε!.
Δεν ξέρω αλλά εδώ μου κάθισε.
Ένας άνθρωπος που κάθεται από τα 42 του ασκεί κριτική και μάλιστα περί προκοπής.
Σκέφτηκα πόσο άδικη είναι η ζωή. Ένας ελεύθερος επαγγελματίας στην ίδια ηλικία πληρώνει ένα 70-75% του εισοδήματός του σε φόρους και εισφορές. Ένας υπάλληλος βλέπει κι αυτός να του γίνονται σημαντικές κρατήσεις. Και εδώ ένας άνθρωπος που δεν έβαλε λεφτά στο σύστημα, την έκανε εκμεταλλευόμενος τις ρουσφετολογικές ρυθμίσεις και δεν προσφέρει απολύτως τίποτε, εισπράττει και δεν ανησυχεί.
Γενικώς έχω ένα θέμα με όσους κάθονται από τα 40 τους όταν οι συνομήλικοί τους φτύνουν αίμα. Και γίνεται μεγαλύτερο όταν τους βλέπω να ασκούν κριτική ως προς το ότι πρέπει να μείνουμε στην ευρωζώνη (όπου σε καμιά χώρα δεν κάθεσαι από τα 40 σου) ή ότι "δεν είμαστε ικανοί για τίποτε".
Φιλικό μου πρόσωπο μου λέει: "ε και; κι εσύ να ήσουν στη θέση τους, το ίδιο δε θα έκανες; Άρα τι ενοχλείσαι;".
Μεγάλη ανοησία.
Με το ίδιο σκεπτικό, να μην είμαι κατά των ναρκωτικών διότι αν ήμουν γιος του Εσκομπάρ, θα ντιλάριζα ή να μην καταδικάζω τα εγκλήματα των Γερμανών ναζί διότι αν ήμουν Γερμανός και μπλα μπλα μπλά.
Η ουσία είναι ότι δεν μπορεί να θαλασσοδέρνεται το καράβι, κάποιοι να κάνουν σερί 24ωρες απανωτές βάρδιες και άλλοι να απολαμβάνουν το ποτό τους στο μπαρ ασκώντας κριτική στο πλήρωμα.