 |
| REUTERS/POOL via naftemporiki.gr |
Αν δεν θέλουμε να δούμε να αναβιώνει το τέρας της Ευρώπης του Βισύ, οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να κατασκευάζονται οι μελλοντικοί Φιλίπ Πεταίν, πρόθυμοι να εξαργυρώσουν τις προσδοκίες των λαών σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, ένα περίπου μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές, προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις, αλλά πρωτίστως για χρήσιμα συμπεράσματα, πέρα και πίσω από την αποτύπωση των αριθμών.
Πρώτον γιατί διεξάγονται σε μια χώρα, που θα κληθεί αντικειμενικά να παίξει το δικό της ιδιαίτερο και σε κάθε περίπτωση καθοριστικό ρόλο, στις "ανατρεπτικές" διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρώπη, και απειλούν να την μετατρέψουν σε μια απέραντη "Ευρώπη του Βισύ".
Δεύτερον γιατί αυτές οι διεργασίες, προϋποθέτουν και πολιτικές δυνάμεις αφομοιώσιμες, αλλά κυρίως κοινωνίες σε απόλυτη παράλυση, με πρώτο ανακυκλώσιμο υλικό την ίδια τη συνείδηση των πολιτών τους.
Τρίτον γιατί στη βάση των παραπάνω δυό, γι ακόμη μια φορά αποδεικνύεται, πως το σύστημα, οι διαδικασίες της αναπαραγωγής του, και οι συνεκτικοί του μηχανισμοί, έχουν τη δυνατότητα να ανακόψουν, να ευνουχίσουν, να εκτρέψουν και εν τέλει να...
ακυρώσουν την όποια ελπιδοφόρα απόπειρα κοινωνικής χειραφέτησης. Πολύ δε περισσότερο όταν γνωρίζουν ότι αυτή δεν εδράζεται στη στέρεα βάση της κοινωνίας – πρωταγωνιστή, αλλά στη φούσκα των προσωποπαγών λεονταρισμών, που σύντομα αποδεικνύονται είτε χειραγωγούμενες ψευτοβεντέτες, είτε ψοφάλογα που παραδέρνουν στο ναρκισσισμό, ανίκανα ωστόσο να φτάσουν αυτοτελώς μέχρι την επόμενη γωνία του δρόμου.
Σε αυτή λοιπόν τη διαδικασία της πολυεπίπεδης πολιτικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, το πρώτο πράγμα που στοχοποιείται, γιατί αποτελεί και παράγοντα – κλειδί στον ευνουχισμό των εξελίξεων, είναι το μυαλό των ανθρώπων.
Όσο λοιπόν αυτό το μυαλό σπρώχνεται να αποκοπεί από τη δυναμική του σχέση με την αυτοπεποίθηση, κανείς δεν έχει λόγο ν ανησυχεί διότι ο πρωταγωνιστικός παράγοντας της πραγματικής πολιτικής ανατροπής, παροπλίζεται, περιθωριοποιείται, αποποιείται ουσιαστικά τον ιστορικό καταλυτικό ρόλο του, ν αποτελέσει την ατμομηχανή των πολιτικών εξελίξεων.
Κουμπώστε σ αυτό το αξίωμα το ποσοστό της αποχής που ξεπέρασε το 50%, και θα αντιληφθείτε αμέσως σε ποιο παραγώνι σπρώχνεται για μαζική απόσυρση η ίδια η Γαλλική κοινωνία.
Και αν θέλετε να βαθύνετε έτι περαιτέρω τον πολιτικό σας προβληματισμό, τότε απλά αναρωτηθείτε αν το υπόλοιπο πολυδιασπασμένο 49%, μπορεί να συγκροτήσει παράγοντα πολιτικής ανατροπής, ή αν καταδικάζεται απλώς στο ρόλο του καταλύτη που νομιμοποιεί με την ψήφο του το δικαίωμα των 577 «εκλεκτών» στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση, να απολαμβάνει ποικίλα προνόμια, υψηλή μισθοδοσία και μια σειρά από άλλες παροχές, με αντάλλαγμα τη σιωπηρή αλλά σε κάθε περίπτωση ελεγχόμενη παράδοση της χώρας στο δρομολογούμενο Ευρωπαϊκό Βισύ.
Το κατασκευασμένο υβρίδιο των τραπεζιτών, αναδεικνύεται εκλογικά δυναμωμένο. Μιλάμε για ότι πιο πρόστυχα δοτό έχει να παρουσιάσει η μεταπολεμική Ευρώπη, που χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία, θα αποκτήσει σε λίγες μέρες και λαϊκή νομιμοποίηση, από μια μάζα ψηφοφόρων που ισοδυναμεί με το 25% του Γαλλικού πληθυσμού.
Μιλάμε εδώ για τον κ. Μακρόν… Μιλάμε για ένα κόμμα χωρίς κόμμα… Μιλάμε για ένα καταφανώς ελεγχόμενο ανδρείκελο που πολιτικοποίησε τη δική του Ανώνυμη Εταιρία, και διεμβόλισε το μυαλό των πολιτών εξασφαλίζοντας την κρίσιμη μάζα των ηλιθίων, που οσονούπω μετονομάζει αυτό το εταιρικό μόρφωμα σε… Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Οι Αριστεροί – Αριστερίστικοι νεολογίζοντες πολιτικοί σχηματισμοί, οι κάθε λογής πολιτικοί τους σαλτιμπάγκοι που αρνούνται πεισματικά να αναγνώσουν την πραγματική φυσιογνωμία των προκλήσεων της νέας εποχής, όπως και τα ξεφωνημένα ανδρείκελα της σοσιαλδημοκρατίας καταποντίστηκαν στα πλαίσια της κλασικής απόσυρσης των αναλωσίμων, που ξέρει καλά να τα ανακυκλώνει το σύστημα για να τα επανεμφανίσει την κατάλληλη στιγμή ως σπουδαίες «εναλλακτικές» στην ευκολόπιστη Γαλλική κοινωνία.
Αν θέλουμε να επενδύσουμε και εδώ με νούμερα το συμπέρασμά μας, δεν έχουμε παρά να παραθέσουμε την Ανυπότακτη Γαλλία και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που συγκέντρωσαν 13,74% αλλά και την αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος PS-PRG-DVG με 9,51%.
Το δεύτερο πράγμα που είναι καλό να θυμόμαστε, είναι πως στα πλαίσια της νέας στρατηγικής, όταν είναι σε εξέλιξη κορυφαίες βρώμικες διεργασίες, η κλασική δεξιά «παρκάρει» προσωρινά στα αζήτητα, και το βρώμικο έργο αναλαμβάνουν να το φέρουν σε πέρας είτε Σοσιαλδημοκράτες (βλ. Ολάντ, Παπανδρέου κλπ), είτε «Αριστεροί» (βλ. Τσίπρας, Κουβέλης κλπ), είτε δοτοί (βλ. Παπαδήμος, Μακρόν κλπ)… Και τώρα βεβαίως είναι η ώρα του Μακρόν, γιατί αυτό το υβρίδιο αποφάσισαν να ρίξουν στην πιάτσα οι τραπεζίτες.
Ας κουμπώσουμε και εδώ το ποσοστό που πήρε η δεξιά συμμαχία των Ρεπουμπλικάνων LR-UDI-DVD το οποίο ανήλθε στο 21,56%, και το οποίο είναι ποσοστό σούπερ υπέροχο για το προσωρινό παρκάρισμα που λέγαμε παραπάνω.
Το τρίτο πράγμα - και ίσως το σημαντικότερο – που δε θα πρέπει να μας διαφεύγει, είναι η ικανότητα του συστήματος να διεμβολίζει τις διαφαινόμενες ως ανατρεπτικές φωνές, επενδύοντας σε δύο πράγματα πρωτίστως:
Το ένα είναι ο εκφυλισμός των πολιτικών αιτημάτων τους.
Το δεύτερο είναι ο εκφυλισμός της συνείδησης και της πολιτικής φυσιογνωμίας των ηγετών τους.
Και στη μία αλλά και στην άλλη περίπτωση, η στρατηγική επιδίωξη είναι να τις μετατρέψει σε δυνάμεις πολιτικά ελεγχόμενες… Τόσο ελεγχόμενες που δε θα έχει καμία αντίρρηση στο μέλλον να τις χρησιμοποιήσει.
Η όποια ριζοσπαστικότητα δε, επιτρέψει να παραμείνει στα «πολιτικά τους οράματα», δεν είναι παρά ο χρήσιμος κράχτης που μπορεί να φυλακίσει σε δεύτερο χρόνο την ελπίδα και τις προσδοκίες των πολιτών.
Στη Γαλλία αυτό σε πρώτη φάση καταγράφεται με την αποδυνάμωση του κόμματος της Λεπέν, αφού μετά τον δραστικό εκφυλισμό των πολιτικών της αιτημάτων, τη διατηρεί στο ψυγείο για «κάποια επόμενη φορά». Το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου περιορίστηκε στο 13,20%.
Πάμε να δούμε τώρα την αντιστοίχιση με τα δικά μας δρώμενα, και πως ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν στη χώρα μας τα αντίστοιχα αναχώματα στον παρόντα χρόνο.
Η Χρυσή Αυγή: Το σύστημα χρειαζόταν μια νεοναζιστική οργάνωση στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ακριβώς γιατί ήθελε κάποιον στο ρόλο του χρήσιμου (ηλίθιου) μπαμπούλα, μέσω του οποίου κατάφερε να χρεοκοπήσει συνθήματα, και να ευνουχίσει (μέσω της πατριδοκαπηλίας) συνθήματα και αιτήματα που θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να εμπνεύσουν τμήματα αυτού του λαού. Στα στόματα όμως των νεοναζιστών, ο ευνουχισμός όλων αυτών ήταν απλά ζήτημα χρόνου.
Ο πολυτιμότερος σύμμαχος του συστήματος σ αυτή του την προσπάθεια, παράλληλα με την νεοναζιστική ιδεολογία και ταυτότητα, υπήρξε και ο αρρωστημένος ναρκισσισμός της ηγετικής της ομάδας, που έσπευσε να καβαλήσει το καλάμι, το οποίο αυτή τη στιγμή αποτυπώνεται στις …ακτινογραφίες της.
Καμμένος: Είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα χειραγωγούμενου πολιτικού απατεώνα. Ενός απατεώνα θρασύτατου αλλά και αδίστακτου, που όχι μονάχα δεν είχε την παραμικρή αναστολή – παραδομένος στη λαγνεία της εξουσίας – να «κάψει» συνθήματα που ενέπνευσαν, αλλά επιμένει το ίδιο αδίστακτα και με το ίδιο θράσος να τα επικαλείται σε κάθε ευκαιρία που θα του δοθεί, πιστεύοντας πως μέσα από αυτό μπορεί να συγκαλυφθεί η απόλυτα δουλοπρεπής του κατρακύλα.
Είναι ο πολιτικός απατεώνας που απέδειξε με τον πιο προκλητικό τρόπο πως... τα όμορφα συνθήματα όμορφα καίγονται...
Συμπερασματικά…
Οι (διπλές) Γαλλικές εκλογές και η αντιστοίχισή τους με την πολιτική βρωμιά που μεγαλούργησε στην Ελληνική πραγματικότητα, συνιστούν δυο στοιχεία… δυο παράλληλα πολιτικά σχολειά… μέσα από τα οποία δεν καταδεικνύεται μονάχα το αποκρουστικό πρόσωπο ενός καθολικότερου στρατηγικού σχεδίου που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε βάρος των λαών.
Αυτό που πρωτίστως αναδεικνύεται, είναι πως η δύναμη των συνθημάτων, εύκολα μπορεί να μετασχηματιστεί σε λαγνεία αποπροσανατολισμού, αν στο σκληρό πυρήνα της δεν εδράζεται πάνω σε μια πραγματικά μαχόμενη κοινωνία…
Και καμία κοινωνία δεν μπορεί να καταστεί μαχόμενη, αν οι φορείς των συνθημάτων της πολιτικής ανατροπής, δεν δραπετεύσουν οριστικά και αμετάκλητα από φαινόμενα Νεποτισμού, μέσα από τα οποία κατά κανόνα εξαργυρώνονται και η δυναμική των συνθημάτων και ο πολιτικός ναρκισσισμός των ηγετών.
Και ο αποτελεσματικότερος εχθρός των φαινομένων του Νεποτισμού, είναι η διασφάλιση ισχυρού κομματικού μηχανισμού, με αδιαπραγμάτευτα δημοκρατική λειτουργία και με δεσμούς άρρηκτους με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Ποιός μπορεί να το θαυμάσει αυτό στην "εταιρεία Μακρόν" ή στο κόμμα- εταιρεία ΑΝΕΛ για παράδειγμα;;;
Ας είμαστε ξεκάθαροι επομένως. Ηγέτες με ριζοσπαστικά συνθήματα και αποφασιστικότητα, τους κάνει ηγέτες η κοινωνία και όχι το σύστημα. "Ηγέτες" που θα τους τοποθετήσει σε βάθρο το σύστημα, είναι αυτοί που φρόντισαν πρώτα να βάλουν υποθήκη και τα συνθήματα... και το ριζοσπαστισμό τους. Κανόνας...
Οι δυνάμεις και οι ηγέτες που δεν ενδίδουν στον πειρασμό, και αρνούνται να "παρκάρουν" τη ζωντάνια του ριζοσπαστισμού τους για χατήρι της σκοπιμότητας, όχι μονάχα αξίζει να τους εμπιστευτεί κανείς, αλλά πολύ περισσότερο αξίζει να συστρατευτεί μαζί τους αποφασιστικά, μέχρι την τελική νίκη.
Αν λοιπόν δεν θέλουμε να δούμε να αναβιώνει το τέρας – όχι μονάχα της Γαλλίας – αλλά της Ευρώπης του Βισύ, οφείλουμε να κατανοήσουμε πως δεν αρκούν τα συνθήματα, αλλά η διαρκής και ασυμβίβαστη προσπάθεια, που δε θα επιτρέπει να κατασκευάζονται οι μελλοντικοί Φιλίπ Πεταίν, πρόθυμοι να εξαργυρώσουν τις προσδοκίες των λαών σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.