Η ιστορία γίνεται αγωνία, και πόνος, θλίψη και δάκρυα, σάρκες και αίμα, και από χρονικό ή ανάμνηση πρέπει να γίνεται συνέχεια πράξης. Το έθνος σήμερα βρίσκεται στην κορυφαία στιγμή του, όπου άτομα και κοινωνία, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους με συνείδηση βαρύτερη από την πείρα που συγκόμισαν ανάμεσα από τα χρόνια της ατελείωτης δοκιμασίας και του εθνικής αναξιοπρέπειας.
Τούτη την κρισιμότατη ώρα, ακριβώς τούτη την ώρα που οι μεταπράτες των ονείρων μας, οι πολιτικοί των ψεμάτων και των επίπλαστων προσδοκιών βγήκαν στο "σεργιάνι", για να μας "παραμυθιάσουν" για πολλοστή φορά ότι "βγαίνουμε από την κρίση", πρέπει ο καθείς μας να αισθάνεται την ευθύνη του όχι απέναντι της ιστορίας που θα έρθει, αλλά απέναντι της ιστορίας που γράφεται από στιγμή σε στιγμή...
Να σκεφτούμε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου που προσδοκά το ρωμαλέο χέρι για να τη χειραγωγήσει. Δεν χρειάζεται ο εφησυχασμός και η επερχόμενη καλοκαιρινή ραστώνη. Ο εφησυχασμός ευνουχίζει την ένταση της θέλησης, χαλαρώνει το πάθος, αποκοιμίζει τα νεύρα.
Κι εμείς θέλουμε και τη θέληση και το πάθος και τα νεύρα για α ολοκληρωθούμε μέσα στην ολοκλήρωση της κορυφαίας στιγμής. Τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε ότι το ζήτημα της κρίσης είναι και πρόβλημα ατομικό, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα στο δρόμο της απαλλαγής μας από το δράμα μας ως κοινωνία.
Χρησιμοποίησα τη λέξη "μίσος" . Και πρέπει να δικαιολογήσω τον κάπως απροσδόκητο τίτλο του κειμένου αυτού. Χρειάζεται να μισήσουμε το παρελθόν μας ως κοινωνία, ιδιαίτερα το πρόσφατο παρελθόν, ακόμη και τις στιγμές που διέρρευσαν. Οπως πρέπει να μισήσουμε τη λέξη "λήθη".Πρέπει να τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιο μας, αν πραγματικά θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος με αξιοπρέπεια.
Να αντικαταστήσουμε τη λήθη με το μίσος, το μίσος εναντίον κάθε είδους παθητικότητας και ωχαδερφισμού, εναντίον κάθε προσπάθειας καταδολίευσης των αξιών του έθνους, της ίδιας της ζωής μας, όπως τόσο συνειδητά επιχειρείται τα τελευταία χρόνια από τους "ταλαντούχους" αγύρτες της πολιτικής.
Πρέπει να κάνουμε το ζωτικό τούτο μίσος σκοπό της ζωής μας.Να το συντηρήσουμε για να θρέψει τους ιστούς της ελεύθερης συνείδησης. Πόση άλλη χαλάρωση και επανάπαυση; Ηρθε η στιγμή να μισήσουμε το παρελθόν με όση ένταση αγαπήσαμε τα όνειρα του μέλλοντος!