Η ζωή του ανθρώπου αρχίζει από τη στιγμή που εκδηλώνει τις σκέψεις του και παίρνει τις αποφάσεις του.
Η βασική κατάσταση είναι εκείνη κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται σ' επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Η αποκλειστική και μεμονωμένη κατάσταση ενός ατόμου έχει αξία όταν ερευνάται η ανατομία και η φυσιολογία του, ενώ όταν αποκόπτεται και μελετάται μακριά από τις σχέσεις που έχει με τον άλλο κόσμο καταντά να είναι ουτοπιστική και να μην έχει καμία αντικειμενική αξία.
Η πραγματικότητα είναι η κοινωνία των ανθρώπων και οι εξαρτήσεις που έχουν από αυτή. Ο άνθρωπος επίσης είναι δημιούργημα του εξωτερικού κόσμου και η αποκοπή του από αυτόν δεν μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψη αληθινών σχέσεων και στην εξαγωγή αληθινών συμπερασμάτων.
Είναι φανερή η θέση που παίρνουμε απέναντι στο γνωσιολογικό πρόβλημα. Η θέση αυτή δεν είναι αποκλειστική και δεν μπορεί να υπαχθεί σ' ένα σαφή τύπο από τους γνωστούς που έχουν διατυπωθεί και τύχει επεξεργασίας.
Ούτε ο ορθολογισμός ή η εμπειρία ή η ενόραση ή ο ιδεαλισμός ερμηνεύουν με αυτοτέλεια τη διαδικασία της σκέψης, γιατί μετρώντας με τα ίδια μέτρα και σταθμά που μετρούμε άλλες οντότητες και επαληθεύοντας την ορθότητα των συλλογισμών, παρατηρούμε πόσο η ατομική ζωή μεταβλήθηκε.
Γιατί, ενώ ξεκίνησε από μια θέση που δεν απέχει πολύ από την απόλυτη φυσιολογική θέση ενός ζωντανού οργανισμού, έπαθε τόσες μετατροπές και μεταβολές, επηρεαζόμενη από εξωτερικά κατ' εξοχήν αίτια, που κατάλυσαν την ατομικότητα της, ώστε να υπηρετεί με μια αφάνταστη πλαστικότητα άλλες αρχές και αντιλήψεις, τέλεια αντίθετες από τις αρχικές.
Εχει άλλωστε αναγνωριστεί ότι η έννοια της εξέλιξης αποτελεί τη βάση και την προυπόθεση κάθε ύπαρξης.