Του Στέλιου Συρμόγλου
Ανάμεσά τους υπάρχει κάποιο πρόδηλο χάσμα που βαθαίνει περισσότερο όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις λέξεις και στις έννοιες, που έχουν αληθινά φθαρεί. Χρειάζεται η γενναία πολιτική πράξη για να τους δώσει τη στιλπνότητα και την ακεραιότητα που είχαν για να εκφράζουν το μέλλον τούτου του τόπου.
Ο Ελληνας σήμερα δε θα μπορούσε να αξιώσει από την πολιτική περισσότερα απ' όσα ο ίδιος συνεισφέρει για την αλλαγή της πορείας των πραγμάτων, για την αλλαγή της ιστορίας. Αλλάζοντας την πορεία της ιστορίας από την ολισθηρή κάθοδο του πολιτισμού προς το δρόμο της ανόδου, θα αλλάξει σιγά σιγά και τον ίδιο τον εαυτό του.
Ομως, η δυναμική και ενεργητική τούτη στάση απέναντι των τυφλών δυνάμεων που οδηγούν προς τον όλεθρο, προυποθέτει τη συναίσθηση της αξίας του σαν παράγοντα της προόδου και συνάμα σαν ρυθμιστή των νέων στοιχείων που πρέπει να συγκροτήσουν την πολιτική.
Για να μπορέσει ο Ελληνας, ωστόσο, να κυριαρχήσει στις δυνάμεις της καταστροφής που παρουσιάζονται με διάφορα "προσωπεία", χρειάζεται να παιδεύσει τη συνείδησή του στα καθήκοντα που ορθώνει, ύστερα από τόση μνημονιακή δουλεία και μετά το διάστημα της θλιβερής ύπνωσης του.
Μέσα σε τούτες τις αληθινά κρίσιμες ώρες, χρειάζεται να αναπτυχθεί μια άλλη ψυχολογία στην κοινωνία που θα αντηχήσει σαν "χτύπος γκόγκ" στον νεοέλληνα και να προβάλλει την αγωνία στο ακίνητο τέλμα των συνειδήσεων.
Ο Ελληνας σήμερα μοιάζει να στοχάζεται τον εαυτό του λιγότερο με τα λόγια της ελευθερίας παρά με τα λόγια του πεπρωμένου. Χρειάζεται μια "Αναγέννηση της Ειμαρμένης". Πως όμως να υποδεχθεί την Αναγέννηση. όταν τον διακρίνουν όλα τα χαρακτηριστικά του Μεσαίωνα στη συμπεριφορά του; Μόνο αν ακούσει τη φωνή από τα έγκατα της συνείδησής του...
Είναι πρώτιστα θέμα αυτεπίγνωσης η πορεία προς τη λύτρωση. Προυποθέτει τη θαρραλέα αποδοχή των ασυνεπειών του, όλες τις στρεβλώσεις που υιοθέτησε. Ο Ελληνας απέδειξε ότι είναι συνεπής με τον εαυτό του όταν είναι ασυνεπής! Και ίσως αυτό είναι το μόνο ακέραιο μέγεθος του Ελληνα στα χρόνια των μνημονίων...