 |
| φωτο από: southfront.org |
Εδώ και αρκετό καιρό έχουμε σημειώσει μέσα από τα σχόλιά μας για το συριακό πόλεμο δύο βασικά δεδομένα.
Το πρώτο ότι οι Κούρδοι αφέθηκαν [αλλά και εξοπλίστηκαν] από τη Δαμασκό, άρπαξαν την ευκαιρία, φάνηκαν γενναίοι πολεμιστές και δικαιούνται την ευκαιρία τους.
Το δεύτερο πως κανείς δεν επιθυμεί ένα μεγάλο Κουρδιστάν αλλά μικρά εξαρτημένα προτεκτοράτα, καμιά από τις γειτονικές χώρες [Συρία, Ιράν, Ιράκ, Τουρκία] δεν επιθυμεί να τους αναγνωριστεί η οποιαδήποτε οντότητα και ότι ιστορικά ανέκαθεν τους χρησιμοποιούσαν για να τους πουλήσουν.
Ήδη το έκαναν αυτό μια φορά οι ΗΠΑ όταν μετά την επίσκεψη του Μπάιντεν στην Τουρκία, μπήκε φρένο στην προέλαση της YPG και τα τρία κουρδικά καντόνια στο συριακό βορρά δεν ενώθηκαν.
Άλλωστε οι ΗΠΑ ανακάλυψαν τους Κούρδους της Συρίας όταν ο FSA είχε ξοφλήσει και η ISIS φάνηκε πως λόγο της ρωσικής εμπλοκής θα αχρηστευόταν με την πάροδο του χρόνου, όπως και γίνεται.
Αυτήν όμως την στιγμή οι Κούρδοι της Συρίας βρίσκονται σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον σταθερό άξονα Δαμασκού-Τεχεράνης-Μόσχας-Βαγδάτης-Χεζμπολάχ και των ΗΠΑ.
Εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση σημειώνοντας πως οι παρούσες σκέψεις μας αφορούν τα σημερινά δεδομένα. Αύριο όλα μπορεί να είναι διαφορετικά στο ρευστό τοπίο της περιοχής.
Από τη μια η μπετοναρισμένη συμμαχία με κοινές βασικές επιδιώξεις και από την άλλη ένας κλυδωνιζόμενος και αλληλοαντικρουόμενος άξονας. Πχ οι ΗΠΑ θέλουν οι Κούρδοι να πάρουν τη Ράκκα, αλλά αντιτίθεται η Αγκυρα. Το μέχρι χθες σύμμαχο Κατάρ, τώρα βρίσκεται στο στόχαστρο. Το όχι όμως του Ασαντ στον αγωγό του Κατάρ είναι που έφερε τον πόλεμο.
Οι Κούρδοι μέχρι σήμερα "απήλαυσαν" ένα σημαντικό προνόμιο που τους επέτρεψε να αναδειχθούν στη μάχη. Αντιμετώπισαν μόνο το Ισλαμικό Κράτος και στη μάχη τους αυτή, σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι με κάποιο τρόπο η τρομοκρατική αυτή οργάνωση χειραγωγείται από τις ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τη Συρία η οποία είχε να αντιμετωπίσει κάθε καρυδιάς καρύδι.
Συνεπώς η εμπειροπόλεμο και καλά εξοπλισμένη κουρδική πολεμική μηχανή των 50-60.000 ανδρών μπορούσε να τα καταφέρει μια χαρά.
Ωστόσο η κατάσταση δείχνει να αλλάζει:
Α. Στο δυτικό καντόνι της Αφρίν, εκεί όπου στα τουρκο-συριακά σύνορα έχουν παραταχθεί τα τουρκικά άρματα μάχης, η κουρδική πολιτοφυλακή της YPG είναι εντελώς αποκομμένη και εξαρτώμενη από τους Ρώσους. Για να ενισχύσει τις γραμμές της χρειάζεται το πράσινο φως της Δαμασκού και της Μόσχας όπως συνέβη πρόσφατα αλλά σε αντάλλαγμα ενισχύθηκε ο συριακός στρατός στο θύλακα της Χάσακα με άνδρες των ειδικών δυνάμεων.
Β. Στη Ράκκα οι Κούρδοι χύνουν το αίμα τους για μια αραβική πόλη, την οποία δε θα έχουν και έρεισμα να κρατήσουν όταν την απελευθερώσουν. Εντούτοις ανέλαβαν την αποστολή για να έχουν λαμβάνειν από τις ΗΠΑ. Όμως η επιχείρηση της Ράκκα δε θα είναι το εύκολο πανηγυράκι που πιθανώς οι ΗΠΑ είχαν κανονίσει. Η Μόσχα έγκαιρως βγήκε και κατήγγειλε τη συμφωνία με τους ηγέτες του ISIS για να εγκαταλείψουν την πόλη με κατεύθυνση την Παλμύρα ώστε να δημιουργηθεί ανάχωμα στην προέλαση του συριακού στρατού. Τότε ο Πούτιν με άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων και drones παρακολούθησης έστησε πολιορκία στη Ράκκα και ό,τι πάει να φύγει προς Παλμύρα ή Ντέιρ Εζόρ απλά εξαφανίζεται από προσώπου γης.
Συνεπώς οι τζιχαντιστές έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στα Sukhoi και τους kalibr του στόλου της Μεσογείου ή να πολεμήσουν. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη χρονοτριβή στη Ράκκα, φθορά του ISIS είτε από τους Ρώσους είτε από τους Κούρδους και φυσικά απώλειες / φθορά των Κούρδων.
Γ. Στα ανατολικά σύνορα της Συρίας έχουν συγκεντρωθεί 50.000 άνδρες των Ταξιαρχιών του Badr, μιας ιρακινής σιίτικης στρατιωτικής ομάδας που κατευθύνει το Ιράν και οι οποίοι ετοιμάζονται να μπουν στη Συρία, όπως παρουσιάσαμε στη Freepen.gr πριν λίγες ημέρες.
Με λίγα λόγια οι Κούρδοι μπορεί να βρεθούν ανοικτοί σε τρία μέτωπα ή ακόμη και τέσσερα αν έλθουν σε αντιπαράθεση με το Συριακό Στρατό, κάτι που μέχρι σήμερα συμβαίνει μόνο σποραδικά και περιορισμένα. Τότε όμως θα προκύψουν και άλλα προβλήματα.
Η πολιτική ηγεσία των Συροκούρδων βλέπει το αδιέξοδο αλλά και το σκούπισμα από Δαμασκό-Τεχεράνη-Μόσχα-Βαγδάτη-Χεζμπολάχ στα διάφορα μέτωπα. Επίσης διαπιστώνει πως ο άξονας αυτός βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά στο σκάκι με τελευταίο παράδειγμα το πως ο Στρατός και οι Λιβανέζοι της Χεζμπολάχ παραπλάνησαν τις ΗΠΑ με την Αλ Τανφ και έφτασαν από άλλο σημείο στα σύνορα με το Ιράκ πετυχαίνοντας να ενώσουν ξανά Δαμασκό-Βαγδάτη αλλά και να κόψουν γραμμές τροφοδοσίας των τρομοκρατών.
Την ίδια στιγμή το Κατάρ δείχνει να πέφτει στα χέρια του Ιράν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον εξοπλισμό των τρομοκρατών.
Συνεπώς τι απομένει; Η Σαουδική Αραβία. Και εδώ έρχεται ο εξευτελισμός των Κούρδων που πλέον τακιμιάζουν με τρομοκράτες και δείχνουν να είναι οι διάδοχοι του FSA και του ISIS, όσον αφορά τους βραχίονες των ΗΠΑ για το διαμελισμό της Συρίας.
Η εφημερίδα Al-Riyadh της Σαουδικής Αραβίας πήρε συνέντευξη από την συμπρόεδρο του Δημοκρατικού Συμβουλίου της Συρίας (πολιτική πτέρυγα των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ), Ιλχάμ Εχμέντ.
Η Εχμέντ έκανε το μαύρο άσπρο στην κυριολεξία.
Εξήρε το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην προώθηση της σταθερότητας στη Συρία μιλώντας για αδερφή χώρα και πως οι SDF είναι έτοιμες να συνεργαστούν μαζί της! Τα ίδια περίπου για το Κατάρ όπου είπε:
«Πολλές περιφερειακές χώρες που εμπλέκονται στο συριακό ζήτημα θα
μπορούσαν να διαδραματίσουν θετικό ρόλο στην επίλυση της κρίσης,
συμπεριλαμβανομένου και του Κατάρ, αλλά και η υποστήριξή τους σε ομάδες
σε βάρος άλλων ομάδων οδήγησε στη διαίρεση της αντιπολίτευσης, και αυτό
άνοιξε την πόρτα στην εξάπλωση του εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας σε
ολόκληρη τη Συρία»
Ξέχασε ίσως ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ εξοπλίζουν το ISIS που το 2014 κατέσφαξε τους Κούρδους Γιεζίντι στο όρος Σινγιάρ του Ιράκ. Ξέχασε τις ομαδικές εκτελέσεις, τους μαζικούς τάφους, τους ομαδικούς εξισλαμισμούς, τις σκλάβες του σεξ.
Ξέχασε τα διαβατήρια που εξέδιδε η Σαουδική Αραβία με σφραγίδα βίζας για τον...παράδεισο στους τρομοκράτες που έστελνε στη Συρία.
Είναι απορίας άξια αυτή η τοποθέτηση της Εχμέντ εκτός αν υποκρύπτει αισθήματα επερχόμενου στρατηγικού εγκλωβισμού.
Ξέχασε επίσης ποιος τους έδωσε όπλα για να υπερασπιστούν τις εστίες τους μολονότι κακώς τους εγκατέλειψε και ποιος τους παρείχε χώρο για να οργανώνουν τον αγώνα τους επί πολλά χρόνια μέσα στην Τουρκία.
Ποιες είναι οι ομάδες της αντιπολίτευσης; Ο FSA ή NSA που πρώτος έκοψε κεφάλια; Η Αλ Νούσρα με τα κάμποσα ονόματα αλλά πάντα παρακλάδι της Αλ Κάιντα;
Ή μήπως οι ομάδες αυτές δεν εγκλημάτισαν κατά των Κούρδων και σε συριακό έδαφος. Η Εχμέντ φαίνεται πως ξέχασε το Κομπάνι.
Δυστυχώς οι Κούρδοι εξελίσσονται σε διάδοχο τοπικό όργανο των ΗΠΑ εξυπηρετώντας άλλα σκοτεινά σχέδιο. Εκπολιτισμένο βέβαιο και όχι ισλαμοφασιστικό αλλά πάντα όργανο και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Διότι είναι διαφορετικό να είσαι ένας τοπικός ιστορικός λαός που μάχεται για τα δίκαιά του και άλλο να αποτελεί το βραχίονα όσων αιματοκύλισαν μια χώρα.
Όσο για τους προστάτες τους, δεν είναι σίγουρο ότι θα τους στηρίξουν μέχρι τέλους...