 |
| φωτο από: http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20170424/low/newego_LARGE_t_1101_55431976.JPG |
[Όταν ένα στρατηγός, έστω απόστρατος, βάζει αυτόν τον τίτλο στο άρθρο του, το ανάγνωσμα προμηνύεται ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον όμως πολλαπλασιάζεται όταν, από την πρώτη αράδα, διαπιστώνεις ότι πρόκειται για την φιλτάτη Γαλλία και αφορά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Ότι με τις σημερινές (πρώτος γύρος) και κρίσιμες βουλευτικές εκλογές προικοδοτείται και με τον τίτλο της επικαιρότητας φυσικά ενισχύει την ενημερωτική χρησιμότητά του για κάθε ανήσυχο ΄Ελληνα, στον οποίο άλλωστε το άρθρο του μιλά για καυτές εμπειρίες.]
Οι προεδρικές εκλογές, που έφεραν τον Μ. Μακρόν στην Προεδρία, ήταν ο δηλητηριώδης καρπός μιας στέρησης της δημοκρατίας. Πρόκειται για μιαν αρπαγή, αποτέλεσμα μιας μεταμφιεσμένης απολάκτισης του δημοκρατικού ιδεώδους. Η χειραγώγηση έρχεται από μακριά. Είναι πιθανώς η πιο επεξεργασμένη μορφή του πραξικοπήματος, διότι δεν αρνείται την αρχή των εκλογών στις οποίες στηρίζεται η έκφραση της λαϊκής βούλησης, αλλά επιτήδεια –θα έγραφα επιστημονικά- διαστρέφει, κατευθύνει, διαπλάθει την κοινή γνώμη. Στηρίζεται στην τεράστια ισχύ ενός συστήματος που διακατέχεται από την φιλοδοξία να επιβληθεί στον κόσμο, αρχίζοντας από αυτό που σήμερα λανθασμένα ονομάζουμε Δύση. Τα μέσα που διαθέτει είναι προφανώς σημαντικά.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέρας, το οποίο ορισμένοι αποκάλεσαν χρηματοπιστωτικό διεθνισμό, ή ακρότατο φιλελευθερισμό, αλλά το οποίο, σε κάθε περίπτωση, είναι στενότατα συνδεδεμένο με την αμερικανική δύναμη. Πρόκειται για την πιο επινοητική ενσάρκωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εκπροσωπούμενου από την πιστή σύμμαχό του, την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Η πραγματική δημοκρατία είναι πολύ επικίνδυνη για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Επειδή μπορεί να φέρει στην εξουσία πρόσωπα πού πράγματι έχουν επιλεγεί από τον λαό, με ιδέες τόσο εξωφρενικές όπως η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, η πατρίδα, η κοινωνική προστασία, η ηθική, η εκπαίδευση και η καλλιέργεια, η δημόσια υπηρεσία ή ακόμη και το Κράτος Δικαίου. Αυτό το ρίσκο δεν μπορεί να είναι αποδεκτό, όταν πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση ή σωστότερα την αμερικανοποίηση των λαών και την υποταγή τους στο ισχυρό πολιτικο-τραπεζικό δίκτυο που κατευθύνεται από την Ουάσιγκτον. Είναι επομένως αναγκαίο να τείνουμε προς τον ένα και μοναδικό τρόπο σκέψης.
Δύσκολο εν τούτοις ν’ απαλλαγείς από τις εκλογές… Επομένως είναι ανάγκη να τις νοθεύσεις, με την παραπληροφόρηση για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Είναι τόσο πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο, όταν μάλιστα το Σύστημα έχει την ιδιοκτησία των ΜΜΕ και των δημοσκοπικών ινστιτούτων και μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη αρκετών βολεμένων διανοουμένων και αστέρων διασημότητας. Δεν πρέπει επομένως να μας εκπλήσσει η πολιτική δολοφονία του Φρανσουά Φιγιόν, του οποίου το πολύ συνετό και εθνικό πρόγραμμα μπορούσε να απομακρύνει τη Γαλλία από αυτή την υποταγή. H κατεργαριά συνίστατο στο να τον κατηγορήσουν γι’ αυτό που κάνουν νομίμως οι βουλευτές στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αλλά που στην περίπτωσή του, σε ένα χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστικό όργιο των ΜΜΕ, παρουσιάστηκε ως διαφθορά. Κανένας δημοσιογράφος δεν σηκώθηκε να κοιτάξει τα γεγονότα με αντικειμενικότητα. Και είχαν τον λόγο τους. ΄Ολοι ανήκουν στο Σύστημα.
Η Ώντ Λανσελέν, άλλοτε βοηθός αρχισυντάκτης του Νουβέλ Ομπζερβατέρ, το λέει καθαρά: « Όλα τα ΜΜΕ εξαρτώνται από το Χρηματιστήριο». Σε εταιρική σχέση μαζί τους κάποιοι χολερικοί δικαστές, δέσμιοι σε μια εξουσία που αγωνιά να διαιωνιστεί και είναι σφιχτά διαπλεγμένη με το δίκτυο. Η συνέχεια είναι ορατή. Μπροστά στον κατακερματισμό των παραδοσιακών κομμάτων, ως αποτέλεσμα των προκριματικών εκλογών, σε απομίμηση του -ξένου προς την γαλλική πολιτική παράδοση- αμερικανικού συστήματος επιλογής των υποψηφίων, ένας άγνωστος, βγαλμένος κάτ’ ευθείαν από το τραπεζικό κύκλωμα και εμφανιζόμενος ως εικόνα της ανανέωσης, μπόρεσε να προωθηθεί στην ψευδοσυζήτηση..
Το Σύστημα τότε δεν προσπάθησε καν να κρυφτεί πίσω από τα προσχήματα κάποιας επιφανειακής αντικειμενικότητας. Τα υπηρετικά ΜΜΕ δεν είχαν παρά να αναρριπίζουν την παλιά υστερία εναντίον του Εθνικού Μετώπου, μετερχόμενα όλα τα γερασμένα τεχνάσματα, από το συνταίριασμα εικόνων με άσχετες ειπωμένες φράσεις, ως τα υπονοούμενα. ΄Επρεπε να υψωθεί απαγορευτικό τείχος, χωρίς ερωτήματα, για να αποφευχθεί η δυνατότητα κριτικής σκέψης και η διαπίστωση ότι το κόμμα αυτό (το Εθνικό Μέτωπο) είχε υιοθετήσει την Γκωλλική ιδεολογία, την οποία είχε εγκαταλείψει η κλασσική δεξιά.
Το προπαγανδιστικό σφυροκόπημα επιδόθηκε πλέον στην εξύμνηση του νεοφύτου. Αυτοί που όφειλαν τουλάχιστον να μείνουν ουδέτεροι, παραμερίζοντας κάθε ντροπή έσπευσαν να διακηρύξουν ότι πρέπει να τον ψηφίσουμε. Και σε ύστατη απόδειξη αυτού διεθνισμού -του κάθε άλλο παρά προλεταριακού- ο Αμερικανός Ομπάμα εισέφερε παταγωδώς την υποστήριξή του, το ίδιο και η Μέρκελ. Και ο αναμάρτητος Γιούνκερ πρόσθεσε και αυτός την δική του συνεισφορά. Επεμβάσεις ξένων σε γαλλικές εκλογές ! Κανένας δεν είδε το σκάνδαλο.
Σ’ ένα πανόραμα βάναυσα νοθευμένης και ξεχαρβαλωμένης πολιτικής, ο τραπεζίτης εκλέχτηκε. Εκλέχτηκε με τις ψήφους πολιτών που είχαν παγιδευτεί από μια έμμονη και συνεχώς ερεθιζόμενη απόρριψη της αντίπαλης υποψηφιότητας-αυτής ακριβώς που ήταν η απόλυτη εναντίωση προς το Σύστημα. Εκλέχτηκε από τους πιασμένους στην παγίδα. Πως γίνεται πλέον να χωρίσουν από αυτόν που συνέβαλαν αποφασιστικά να φέρουν στο ύπατο αξίωμα;
Να προσθέσουμε πως η επιχείρηση είχε στηθεί τόσο καλά ώστε ο νέος πρόεδρος εκλέχθηκε ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος του ήταν αν όχι εχθρική, τουλάχιστον αντίθετη. Ποιος το λέει; Ας δούμε τους αριθμούς: Η συμμετοχή ήταν 74,56%, δηλαδή 25% αποχή. Τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 66%, δηλαδή 34% λευκά και άκυρα. Αν σε αυτά προσθέσουμε το 34% που ψήφισε Λε Πεν, βλέπουμε ότι το 68% των πολιτών που μπήκαν στο κόπο να πάνε στο εκλογικό τμήμα δεν ψήφισαν Μακρόν. Σε αυτές τις εκλογές πάρα πολλοί δεν πήγαν να ψηφίσουν από εχθρότητα στους δύο εναπομείναντες υποψηφίους. Αν τους αφαιρέσουμε από αυτούς που απέσχον, μπορούμε να τους υπολογίσουμε σε 6 ή 7%. Αυτό μας κάνει ένα μέσο σύνολο κοντά στο 75% που απέρριψαν τον Μακρόν. Και αν προσθέσουμε σ’ αυτόν τον αριθμό αυτούς που ψήφισαν Μακρόν από αντίθεση στην Μαρίν Λε Πεν και όχι γιατί ασπάζονται τις ιδέες του, καταλήγουμε στο ίσως 85% του εκλογικού σώματος που δεν στηρίζει τον νέο «εκλεγέντα» πρόεδρο. Ο νέος πρόεδρος είναι ίσως νόμιμος κατά τις διατάξεις του Συντάγματος, αλλά όχι νομιμοποιημένος από την άποψη της πολιτικής ηθικής.
Συμπερασματικά, ο Μακρόν είναι ένας σφετεριστής. Στην πραγματικότητα η σημερινή γαλλική δημοκρατία δεν είναι παρά μια μεταμφιεσμένη δικτατορία. ΄Εχει καταστεί το χειρότερο των καθεστώτων, όπως όλα τα άλλα.* Ελπίζω πως κανένας από τους κερδοσκόπους που θ’ ακολουθήσουν τον Μακρόν δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει την παραμικρή κριτική για τον τρόπο που οι Αφρικανοί φίλοι μας βλέπουν την δημοκρατία…
Δεν βρίσκομαι λοιπόν στην αντιπολίτευση, αλλά στην αντίσταση, ξέροντας πάντως ότι αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Και ξεκινώ την δική μου πορεία.
Στρατηγός Ανρί Ρουρ
Εθνικός Γραμματέας (για θέματα Αμύνης) του Εθνικού Κέντρου Ανεξαρτήτων και Αγροτών.
Σημείωση:*Παραπέμπει στον ορισμό του Τσώρτσιλ: «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο σύστημα, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα.»
Μετάφραση: Μ.Σ.
Οι προεδρικές εκλογές, που έφεραν τον Μ. Μακρόν στην Προεδρία, ήταν ο δηλητηριώδης καρπός μιας στέρησης της δημοκρατίας. Πρόκειται για μιαν αρπαγή, αποτέλεσμα μιας μεταμφιεσμένης απολάκτισης του δημοκρατικού ιδεώδους. Η χειραγώγηση έρχεται από μακριά. Είναι πιθανώς η πιο επεξεργασμένη μορφή του πραξικοπήματος, διότι δεν αρνείται την αρχή των εκλογών στις οποίες στηρίζεται η έκφραση της λαϊκής βούλησης, αλλά επιτήδεια –θα έγραφα επιστημονικά- διαστρέφει, κατευθύνει, διαπλάθει την κοινή γνώμη. Στηρίζεται στην τεράστια ισχύ ενός συστήματος που διακατέχεται από την φιλοδοξία να επιβληθεί στον κόσμο, αρχίζοντας από αυτό που σήμερα λανθασμένα ονομάζουμε Δύση. Τα μέσα που διαθέτει είναι προφανώς σημαντικά.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέρας, το οποίο ορισμένοι αποκάλεσαν χρηματοπιστωτικό διεθνισμό, ή ακρότατο φιλελευθερισμό, αλλά το οποίο, σε κάθε περίπτωση, είναι στενότατα συνδεδεμένο με την αμερικανική δύναμη. Πρόκειται για την πιο επινοητική ενσάρκωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εκπροσωπούμενου από την πιστή σύμμαχό του, την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Η πραγματική δημοκρατία είναι πολύ επικίνδυνη για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Επειδή μπορεί να φέρει στην εξουσία πρόσωπα πού πράγματι έχουν επιλεγεί από τον λαό, με ιδέες τόσο εξωφρενικές όπως η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, η πατρίδα, η κοινωνική προστασία, η ηθική, η εκπαίδευση και η καλλιέργεια, η δημόσια υπηρεσία ή ακόμη και το Κράτος Δικαίου. Αυτό το ρίσκο δεν μπορεί να είναι αποδεκτό, όταν πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση ή σωστότερα την αμερικανοποίηση των λαών και την υποταγή τους στο ισχυρό πολιτικο-τραπεζικό δίκτυο που κατευθύνεται από την Ουάσιγκτον. Είναι επομένως αναγκαίο να τείνουμε προς τον ένα και μοναδικό τρόπο σκέψης.
Δύσκολο εν τούτοις ν’ απαλλαγείς από τις εκλογές… Επομένως είναι ανάγκη να τις νοθεύσεις, με την παραπληροφόρηση για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Είναι τόσο πιο εύκολο και λιγότερο επικίνδυνο, όταν μάλιστα το Σύστημα έχει την ιδιοκτησία των ΜΜΕ και των δημοσκοπικών ινστιτούτων και μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη αρκετών βολεμένων διανοουμένων και αστέρων διασημότητας. Δεν πρέπει επομένως να μας εκπλήσσει η πολιτική δολοφονία του Φρανσουά Φιγιόν, του οποίου το πολύ συνετό και εθνικό πρόγραμμα μπορούσε να απομακρύνει τη Γαλλία από αυτή την υποταγή. H κατεργαριά συνίστατο στο να τον κατηγορήσουν γι’ αυτό που κάνουν νομίμως οι βουλευτές στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αλλά που στην περίπτωσή του, σε ένα χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστικό όργιο των ΜΜΕ, παρουσιάστηκε ως διαφθορά. Κανένας δημοσιογράφος δεν σηκώθηκε να κοιτάξει τα γεγονότα με αντικειμενικότητα. Και είχαν τον λόγο τους. ΄Ολοι ανήκουν στο Σύστημα.
Η Ώντ Λανσελέν, άλλοτε βοηθός αρχισυντάκτης του Νουβέλ Ομπζερβατέρ, το λέει καθαρά: « Όλα τα ΜΜΕ εξαρτώνται από το Χρηματιστήριο». Σε εταιρική σχέση μαζί τους κάποιοι χολερικοί δικαστές, δέσμιοι σε μια εξουσία που αγωνιά να διαιωνιστεί και είναι σφιχτά διαπλεγμένη με το δίκτυο. Η συνέχεια είναι ορατή. Μπροστά στον κατακερματισμό των παραδοσιακών κομμάτων, ως αποτέλεσμα των προκριματικών εκλογών, σε απομίμηση του -ξένου προς την γαλλική πολιτική παράδοση- αμερικανικού συστήματος επιλογής των υποψηφίων, ένας άγνωστος, βγαλμένος κάτ’ ευθείαν από το τραπεζικό κύκλωμα και εμφανιζόμενος ως εικόνα της ανανέωσης, μπόρεσε να προωθηθεί στην ψευδοσυζήτηση..
Το Σύστημα τότε δεν προσπάθησε καν να κρυφτεί πίσω από τα προσχήματα κάποιας επιφανειακής αντικειμενικότητας. Τα υπηρετικά ΜΜΕ δεν είχαν παρά να αναρριπίζουν την παλιά υστερία εναντίον του Εθνικού Μετώπου, μετερχόμενα όλα τα γερασμένα τεχνάσματα, από το συνταίριασμα εικόνων με άσχετες ειπωμένες φράσεις, ως τα υπονοούμενα. ΄Επρεπε να υψωθεί απαγορευτικό τείχος, χωρίς ερωτήματα, για να αποφευχθεί η δυνατότητα κριτικής σκέψης και η διαπίστωση ότι το κόμμα αυτό (το Εθνικό Μέτωπο) είχε υιοθετήσει την Γκωλλική ιδεολογία, την οποία είχε εγκαταλείψει η κλασσική δεξιά.
Το προπαγανδιστικό σφυροκόπημα επιδόθηκε πλέον στην εξύμνηση του νεοφύτου. Αυτοί που όφειλαν τουλάχιστον να μείνουν ουδέτεροι, παραμερίζοντας κάθε ντροπή έσπευσαν να διακηρύξουν ότι πρέπει να τον ψηφίσουμε. Και σε ύστατη απόδειξη αυτού διεθνισμού -του κάθε άλλο παρά προλεταριακού- ο Αμερικανός Ομπάμα εισέφερε παταγωδώς την υποστήριξή του, το ίδιο και η Μέρκελ. Και ο αναμάρτητος Γιούνκερ πρόσθεσε και αυτός την δική του συνεισφορά. Επεμβάσεις ξένων σε γαλλικές εκλογές ! Κανένας δεν είδε το σκάνδαλο.
Σ’ ένα πανόραμα βάναυσα νοθευμένης και ξεχαρβαλωμένης πολιτικής, ο τραπεζίτης εκλέχτηκε. Εκλέχτηκε με τις ψήφους πολιτών που είχαν παγιδευτεί από μια έμμονη και συνεχώς ερεθιζόμενη απόρριψη της αντίπαλης υποψηφιότητας-αυτής ακριβώς που ήταν η απόλυτη εναντίωση προς το Σύστημα. Εκλέχτηκε από τους πιασμένους στην παγίδα. Πως γίνεται πλέον να χωρίσουν από αυτόν που συνέβαλαν αποφασιστικά να φέρουν στο ύπατο αξίωμα;
Να προσθέσουμε πως η επιχείρηση είχε στηθεί τόσο καλά ώστε ο νέος πρόεδρος εκλέχθηκε ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος του ήταν αν όχι εχθρική, τουλάχιστον αντίθετη. Ποιος το λέει; Ας δούμε τους αριθμούς: Η συμμετοχή ήταν 74,56%, δηλαδή 25% αποχή. Τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 66%, δηλαδή 34% λευκά και άκυρα. Αν σε αυτά προσθέσουμε το 34% που ψήφισε Λε Πεν, βλέπουμε ότι το 68% των πολιτών που μπήκαν στο κόπο να πάνε στο εκλογικό τμήμα δεν ψήφισαν Μακρόν. Σε αυτές τις εκλογές πάρα πολλοί δεν πήγαν να ψηφίσουν από εχθρότητα στους δύο εναπομείναντες υποψηφίους. Αν τους αφαιρέσουμε από αυτούς που απέσχον, μπορούμε να τους υπολογίσουμε σε 6 ή 7%. Αυτό μας κάνει ένα μέσο σύνολο κοντά στο 75% που απέρριψαν τον Μακρόν. Και αν προσθέσουμε σ’ αυτόν τον αριθμό αυτούς που ψήφισαν Μακρόν από αντίθεση στην Μαρίν Λε Πεν και όχι γιατί ασπάζονται τις ιδέες του, καταλήγουμε στο ίσως 85% του εκλογικού σώματος που δεν στηρίζει τον νέο «εκλεγέντα» πρόεδρο. Ο νέος πρόεδρος είναι ίσως νόμιμος κατά τις διατάξεις του Συντάγματος, αλλά όχι νομιμοποιημένος από την άποψη της πολιτικής ηθικής.
Συμπερασματικά, ο Μακρόν είναι ένας σφετεριστής. Στην πραγματικότητα η σημερινή γαλλική δημοκρατία δεν είναι παρά μια μεταμφιεσμένη δικτατορία. ΄Εχει καταστεί το χειρότερο των καθεστώτων, όπως όλα τα άλλα.* Ελπίζω πως κανένας από τους κερδοσκόπους που θ’ ακολουθήσουν τον Μακρόν δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει την παραμικρή κριτική για τον τρόπο που οι Αφρικανοί φίλοι μας βλέπουν την δημοκρατία…
Δεν βρίσκομαι λοιπόν στην αντιπολίτευση, αλλά στην αντίσταση, ξέροντας πάντως ότι αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Και ξεκινώ την δική μου πορεία.
Στρατηγός Ανρί Ρουρ
Εθνικός Γραμματέας (για θέματα Αμύνης) του Εθνικού Κέντρου Ανεξαρτήτων και Αγροτών.
Σημείωση:*Παραπέμπει στον ορισμό του Τσώρτσιλ: «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο σύστημα, αν εξαιρέσεις όλα τα άλλα.»
Μετάφραση: Μ.Σ.