Ειλικρινά, ποτέ στη ζωή μου δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα στο σημείο να σιχαθώ τους ειδικούς σε τέτοιο βαθμό. Ποτέ μου δεν τους είχα σε υπόληψη, αλλά τέτοιος ξεπεσμός; Δεν έχουν ιερό και όσιο. Κάθε λογής ειδικός εμφανίζεται σήμερα 8 χρόνια μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας και προτείνει να διαπραγματευθούμε. Να διαπραγματευτούμε με τον Ντράγκι ακόμη και για εθνικό νόμισμα.
Λες και είναι γυρολόγοι της παλιάς εποχής. Εδώ η καλή διαπραγμάτευση! Έτσι είναι. Όταν δεν έχεις προσωπική αυτοεκτίμηση, δεν έχεις μάθει να σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, το συνάνθρωπο, τον συμπατριώτη και μια ζωή ολόκληρη έχεις μάθει να ελίσσεσαι για να επιβιώνεις επαγγελματικά και πολιτικά σ’ ένα σύστημα αγυρτείας και απάτης, πώς μπορείς ξαφνικά να σκεφτείς διαφορετικά;
Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι δεν πρέπει να τρομάξουμε τον κόσμο. Να τα στρογγυλεύουμε τα πράγματα τόσο ώστε να μην τρομάζουν εκείνοι που δεν θέλουν τη ρήξη με τους αποικιοκράτες της Ευρώπης. Κάπως έτσι και με ανάλογη προβληματική στείλανε ακόμη και τον Χριστό στον Σταυρό. Τι να κάνει ο δύστυχος ο Ιησούς; Αφού του έλεγαν να μην τα βάζει με τις εγκόσμιες και υπερκόσμιες εξουσίες του καιρού του, γιατί τρομάζει το «πόπολο», που δεν θέλει φασαρίες και ρήξεις.
Κι αφού είδε κι αποείδε ο θεάνθρωπος διδάσκοντας ότι «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ. δ’4) δηλαδή δεν αρκεί ο άνθρωπος να ζει μόνο ως ψωμοζήτουλας, για ένα ξεροκόμματο που του πετάνε από ευαρέσκεια οι αφέντες του, λες και είναι σκυλί, αλλά ως άνθρωπος με όλες τις αρετές και τα δικαιώματα που εκπορεύονται από τον λόγο του Θεού. Χωρίς να τρέμει μπροστά σε εγκόσμιες και υπερκόσμιες εξουσίες.
Καὶ αφού «περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ,» (Ματθ. δ’23) που κατέληξε; Να υπερασπιστεί την αλήθεια των λόγων και των έργων του μόνος πάνω στον Σταυρό. Κι αυτή υπήρξε η μεγαλύτερη νίκη της ρήξης, της αναμέτρησης έως το τέλος για το καλό του ανθρώπου, έναντι του φαρισαϊσμού και της μετριοπάθειας του δειλού.
Η βασική επιδίωξη των ισχυρών, των εξουσιαστών του ανθρώπου από την εποχή του Ιησού μέχρι σήμερα δεν είναι να σκοτώνουν, αλλά να ελέγχουν. Για να ελέγξουν είναι σίγουρο ότι δεν θα διστάσουν να σκοτώσουν, αλλά όπως ορθά είπε κι ο Κλαούζετβιτς, οι κατακτητές προτιμούν την υποταγή και την ειρήνη, το θύμα τους είναι που θέλει τον πόλεμο. Όποιος κατέχει ή θέλει να αποκτήσει τη δύναμη της εξουσίας, επιδιώκει τον έλεγχο και όχι τον πόλεμο - δηλαδή τις ρήξεις και τις αναμετρήσεις - ως αυτοσκοπό. Να γιατί οι πιο απολυταρχικές και απρόσωπες μορφές εξουσίας, μακριά από κάθε δυνατότητα ελέγχου των απλών ανθρώπων, μιλούσαν πάντα εξ ονόματος της ειρήνης, της ασφάλειας, της ανοχής που εξασφαλίζει η υποτέλεια των υπεξουσίων.
Τα ίδια μας λένε σήμερα και οι σύγχρονοι φαρισαίοι. Αρκεί ο άνθρωπος, ο σημερινός Έλληνας να εξασφαλίσει ένα ξεροκόμματο. Αρκεί να είναι ψωμοζήτουλας, για να αποφύγει την κακιά ρήξη με όλους εκείνους που έχουν σχεδιάσει και εκτελούν βήμα το βήμα τη μαζική εξόντωση, τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Μόνο που αυτή είναι η ιδεολογία όχι του βιοπαλαιστή, που ξέρει να επενδύει στη δουλειά του, ούτε του νοικοκύρη που ξέρει να παλεύει με τη ζωή για να δημιουργήσει κάτι, αλλά μόνο του κρατικοδίαιτου παράσιτου, του τρόφιμου των επιδομάτων, που ξέρει να επενδύει μόνο στην ευαρέσκεια των εκάστοτε ισχυρών.
Επειδή όμως οι γυρολόγοι της διαπραγμάτευσης το παίζουν «ειδικοί», τότε ας μου επιτρέψουν εμένα τον απλό Έλληνα πολίτη να τους ρωτήσω: Ποιο είναι το κεφαλαιώδες πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα; Τι είναι εκείνο που έχει καταδικάσει ανεπιστρεπτί την Ελλάδα στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση; Είναι η ρευστότητα; Είναι το νόμισμα; Οι επενδύσεις; Ή μήπως η ανυπαρξία διαπραγματεύσεων με τους εταίρους;
Στο πώς απαντά κανείς σ’ αυτό το θεμελιώδες ερώτημα φανερώνει τις εξαρτήσεις και τα όριά του. Φανερώνει τι σόι ανάκαμψη θέλει για την Ελλάδα και προς όφελος ποιων συμφερόντων την θέλει.
Ποιο λοιπόν είναι το κεφαλαιώδες πρόβλημα; Αν μιλά κανείς από τη σκοπιά των συμφερόντων των πολλών, εκείνων που ξέρουν να προοδεύουν με τη δουλειά τους, τότε η απάντηση είναι ηλίου φαεινότερη: Η εισοδηματική και εργασιακή κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας των νοικοκυριών στην Ελλάδα. Αυτό είναι το κεφαλαιώδες πρόβλημα. Χωρίς να αντιμετωπιστεί άμεσα και ακαριαία αυτό το πρόβλημα δεν μπορούμε να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο. Ούτε για επενδύσεις, ούτε για ρευστότητα, ούτε για νόμισμα.
Όποιος λοιπόν «ειδικός» και μη μιλά για ανάκαμψη ή ανάπτυξη της Ελλάδας χωρίς ως πρώτο άμεσο βήμα την ριζική αντιστροφή της κατρακύλας στην εισοδηματική και εργασιακή κατάσταση των νοικοκυριών, τότε ονομάζει ανάπτυξη την ερήμωση της χώρας, όπου οι ξένες επενδύσεις θα εξασφαλίζουν την άνθηση των οίκων ανοχής και των επαγγελμάτων του ποδαριού. Όπως σε οποιαδήποτε καθωσπρέπει τριτοκοσμική χώρα που οι αποικιοκράτες έχουν καταδικάσει στην ανυπαρξία και τη χρόνια κοινωνική αποσάθρωση.
Πόσο μπορεί να περιμένει ο Έλληνας, το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα, που πνίγεται από την αναδουλειά, την ανεργία, τους φόρους, τα χρέη και το ανύπαρκτο εισόδημα, για να διαπραγματευτούν οι ειδήμονες με τον Ντράγκι, τον Γιουνκέρ, τον Τουσκ, την Μέρκελ και τα άλλα καλά παιδιά; Πόσο; Και τι μπορούν να περιμένουν; Κι όσο οι διαπραγματεύσεις θα συνεχίζονται με την ελληνική οικονομία να βουλιάζει και τα νοικοκυριά να εξοντώνονται οικονομικά και κοινωνικά, πόσο δυνατή είναι μια ουσιαστική διαπραγμάτευση υπέρ του λαού και της χώρας;
Γιατί κανένας δεν απαντά σ’ αυτά τα πολύ βασικά ερωτήματα; Γιατί όλοι οι ειδήμονες μας ζητάνε εν λευκώ εξουσιοδότηση; Γιατί μας ζητάνε λευκές επιταγές για την πάρτη τους;
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τουλάχιστον για όποιον δεν παίζει τις τρεις μαϊμούδες (δεν άκουσα, δεν είδα, δεν μιλάω) με τον απλό κόσμο. Δείτε τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα για την κατάσταση των νοικοκυριών στην Ελλάδα για το 2016.
Το πρώτο πράγμα που οφείλει κανείς να παρατηρήσει είναι η εμφανιζόμενη μείωση του κινδύνου φτώχειας στον πληθυσμό.
Ναι καλά διαβάσατε. Ο κίνδυνος φτώχειας μειώνεται στην Ελλάδα. Από 21,4% του πληθυσμού το 2011 ανέβηκε στο 23,1% το 2013 και έκτοτε πέφτει. Το 2016 έφτασε στο 21,2% του πληθυσμού της Ελλάδας.
Πραγματικά μειώνεται ο κίνδυνος φτώχειας στον πληθυσμό; Και βέβαια όχι. Το ποσοστό αυτό η ΕΛΣΤΑΤ το υπολογίζει ως το ποσοστό εκείνο του πληθυσμού που έχει εισόδημα κάτω από το 60% του «διάμεσου ισοδύναμου εισοδήματος». Μόνο που στην Ελλάδα το μέσο διαθέσιμο εισόδημα καταρρέει. Ολόκληρος ο πληθυσμός φτωχοποιείται σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Κι όχι μόνο μια μερίδα του.
Απόδειξη ο υπολογισμός της ΕΛΣΤΑΤ που θέλει το Κατώφλι Φτώχειας να βρίσκεται στα 4.500 ευρώ το άτομο ετήσια, ενώ της τετραμελούς οικογένειας με 2 ανήλικα τέκνα στα 9.450 ευρώ συνολικά κατ’ έτος. Με άλλα λόγια, η ΕΛΣΤΑΤ θέλει να πιστέψουμε ότι όποιος έχει εισόδημα κάθε μήνα της τάξης των 375 ευρώ μπορεί να τα βγάλει πέρα. Έστω τσίμα-τσίμα. Ενώ μια οικογένεια με 2 ανήλικα τέκνα μπορεί να τα βγάλει πέρα με 787,5 ευρώ το μήνα. Ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να δεχθεί κάτι τέτοιο;
Δείτε στο πίνακα πώς κατέρρευσε το Κατώφλι Φτώχειας από το 2010 έως το 2016. Μια οικογένεια 4 ατόμων με δυο ανήλικα τέκνα κάτω των 14 ετών, ενώ το 2010 θα έπρεπε να διαθέτει ετήσιο εισόδημα 15.073 ευρώ (1.256 το μήνα) για να βγάζει πέρα μόλις και μετά βίας. Το 2016 θα πρέπει να διαθέτει ετήσιο εισόδημα 9.450 ευρώ. Μείωση άνω του 37%. Ειλικρινά, είδε κανείς τέτοια μείωση στα χρέη και το κόστος ζωής για το μέσο νοικοκυριό; Ούτε κατά διάνοια.
|
Πίνακας 1. Κατώφλι κινδύνου φτώχειας
|
||||||||
|
Τύπος νοικοκυριού
|
Νόμισμα
|
2010
|
2011
|
2012
|
2013
|
2014
|
2015
|
2016
|
|
Μονοπρόσωπα νοικοκυριά
|
Ευρώ
|
7.178
|
6.591
|
5.708
|
5.023
|
4.608
|
4.512
|
4.500
|
|
Νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά κάτω των 14 ετών
|
Ευρώ
|
15.073
|
13.841
|
11.986
|
10.547
|
9.677
|
9.475
|
9.450
|
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν κάτι πολύ απλό. Αν δεν δοθεί άμεσα, εδώ και τώρα, εισόδημα στα νοικοκυριά και κυρίως εκείνα με ανήλικα τέκνα, είναι αδύνατον να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
• Με άμεση καταβολή χρηματικού εισοδήματος ανά οικογένεια της τάξης των 5.000 ευρώ εφάπαξ κατ’ έτος για κάθε ενήλικο μέλος του νοικοκυριού. Για όλα ανεξαιρέτως τα νοικοκυριά που δηλώνουν εισόδημα έως και το μέσο διαθέσιμο φορολογητέο.
• Για τα ανήλικα τέκνα έως και 17 ετών μηνιαία καταβολή 300 ευρώ κατά κεφαλή από το πρώτο παιδί της οικογένειας. Το μέτρο αυτό είναι απολύτως αναγκαίο και για την άμεση αντιστροφή της κατάρρευσης των γεννήσεων στη χώρα μας.
• Πάγωμα με σκοπό την οριστική διαγραφή όλων των χρεών που έχουν συσσωρευτεί στα νοικοκυριά από τράπεζες, εφορία, ταμεία, ΟΤΑ, ηλεκτρικό, νερό, κοκ. Με εξαίρεση τα δόλια χρέη από το κύκλωμα διαπλοκής.
• Επαναφορά του ύψους της σύνταξης με βάση τα προβλεπόμενα προ μνημονίων, ως πρώτη πράξη την επαναθέσμιση εκ βάθρων ενός καθολικού και υποχρεωτικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης κατά τα πρότυπα των πιο πετυχημένων για τον ασφαλισμένο συστημάτων της Ευρώπης μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
• Δραστικός περιορισμός του ΦΠΑ με ανώτατο συντελεστή το 12% στην προοπτική ολοκληρωτικής κατάργησής του. Μαζί με την κατάργηση όλων των «αντικειμενικών» κριτηρίων και των τεκμηρίων στην φορολογία. Με εξαίρεση την ειδική φορολογία που αφορά μόνο στην αληθινά πολυτελή κατανάλωση.
• Κατοχύρωση ελάχιστου μεροκάματου με νόμο του κράτους κατ’ έτος με καθορισμό του ελάχιστου διαθέσιμου εισοδήματος με βάση τις πραγματικές ανάγκες διαβίωσης κάθε νοικοκυριού, το οποίο θα συνιστά και το ετήσιο αφορολόγητο όριο. Κανείς δεν θα μπορεί να αμείβεται κάτω από αυτό το ελάχιστο μεροκάματο. Ακόμη κι αν απασχολείται λιγότερο από 8ωρο, ή σε μερική απασχόληση.
• Θεσμοθέτηση ανελαστικών μορφών απασχόλησης και εργασιακών σχέσεων με καθορισμό αμοιβών μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Αρκούν αυτά για να γυρίσει σελίδα οριστικά η ελληνική οικονομία; Όχι, χρειάζονται πολλά περισσότερα. Όμως, είναι αδύνατον να μιλάμε για ανάκαμψη για τους πολλούς, αν δεν γίνουν αυτά τα στοιχειώδη. Αν μια κυβέρνηση που αληθινά νοιάζεται για τους πολίτες και την πατρίδα δεν τα εφαρμόσει από την πρώτη κιόλας μέρα. Επαναλαμβάνω: από την πρώτη κιόλας μέρα! Δηλαδή από τη Δευτέρα, αμέσως μετά την Κυριακή της εκλογικής επικράτησης μιας πατριωτικής και δημοκρατικής κυβέρνησης.
Όποιος λέει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, τότε αυτός είναι είτε ανίδεος, είτε υπηρετεί αλλότρια συμφέροντα. Από τη ζωτική ανάγκη αυτών των θεμελιωδών μέτρων άμεσης ανάκαμψης πηγάζει η στάση μας απέναντι στο νόμιμα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις επενδύσεις, τις τράπεζες, κοκ. Όχι ανάποδα.
Ανάποδα σκέφτονται μόνο οι ιδεοληπτικοί και όσοι θέλουν την εκτεταμένη φτώχεια και δυστυχία ως κίνητρο για την κερδοφορία των λίγων. Με την ηλίθια ελπίδα ότι καθώς τα κέρδη των λίγων θα ανθούν, όλο και κάτι θα διαχυθεί προς την υπόλοιπη οικονομία. Πρόκειται για έναν πολύ παλιό «αστικό μύθο» που παπαγαλίζουν οι ειδικοί επί αιώνες χωρίς κανένα, μα κανένα αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία.
