Είναι τοποθετημένα στην ίδια μονάδα και υπηρετούν την ίδια ιδέα. Η απόπειρα για μια χωριστή έρευνα μοιάζει με την εξέταση του ίδιου οργάνου σε μια κατεύθυνση χωρίς να ολοκληρωθεί η λειτουργία στην πληρότητα και στην εντέλεια.
Αποδεχόμενοι ή απορρίπτοντας τη θέση του θυμικού ή της συνειδητής με τους κανόνες της λογικής πράξης, διαφοροποιούμε την ίδια την οντότητα σε δύο θέσεις, αρνούμενοι άλλοτε τη μια κι άλλοτε την άλλη. Η απόδοση μιας τέτοιας έρευνας θα είναι ανάλογα μισή και θα παρουσιάζει κενά που θα κάνουν από τις ελλείψεις μη αποδεκτή μια θεωρία του είδους αυτού.
Η λογική είναι άσκηση κοντά στην κληρονομική καταβολή. Εκφράζει τον εξελιγμένο τύπο προσαρμογής, όπως απαντάται στα συστήματα σχέσεων που μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανήκουν στον τύπο των ταχέων μεταβολών, που προκάλεσαν την αντίστοιχη εξέλιξη και ανάπτυξη των διανοητικών οργάνων που είναι προικισμένο με την ίδια ιδιοφυία και το προτέρημα της ταχείας δράσης και αντίδρασης, που αναπτύσσεται με την έντονη λειτουργία και από την ανάγκη να υπερνικηθούν προφανώς βιολογικές αντιξοότητες.
Η περαιτέρω ανάπτυξη της λογικής είναι αποτέλεσμα ευρύτερης και πολύπλοκης αναγκαιότητας που ξεφεύγει τις αρχικές βιολογικές καταστάσεις, γιατί ήδη στο φανέρωμα της είχε ξεπεραστεί το αρχικό βιολογικό στάδιο και νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να ερευνούν και να διαλογίζονται για τα αίτια και για την αξία του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου.
Η έλλειψη συνέπειας στις αρχικές σκέψεις οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Το πλαίσιο κάθε δράσης είναι προσδιορισμένο από τη φύση. Η υπέρβαση οδηγεί σε πνευματικές εκτροπές, ενώ η μειωμένη εμφάνιση στην ατέλεια και στην απουσία γενικής συγκατάθεσης.