Κάποτε, οταν ήμουν παιδί, είχα δεί μια ιστορία του Καραγκιόζη, οπου ο Χατζηαβάτης είχε πάρει μια νταμιτζάνα γεμάτη με κρασί για να την πουλήσει. Στο δρόμο βρήκε τον Καραγκιόζη και του ζήτησε να τον βοηθήσει. Θα πουλούσαν το κάθε ποτήρι κρασί μια δραχμή και στο τέλος όταν άδειαζε η νταμιτζάνα θα μοιραζόταν τα χρήματα.
Στην αρχή ψάχνει στις τσέπες του ο Καραγκιόζης και βρίσκει μια δραχμή. Τη δίνει στον Χατζηαβάτη και πίνει ένα ποτήρι κρασί. Στη συνέχεια ο Χατζηαβάτης ψάχνει στις δικές του τσέπες βρίσκει τη δραχμή του Καραγκιόζη του τη δίνει και πίνει και αυτός με τη σειρά του ενα ποτήρι κρασί.
Ετσι μια ο ένας , μια ο άλλος η δραχμή αλλάζει τσέπες και αδειάζει η νταμιτζάνα. Στο τέλος ξαπλώνουν στο δρόμο ζαλισμένοι απο το κρασί, χαρούμενοι οτι πούλησαν όλο το κρασί και με τη μοναδική δραχμή του Καραγκιόζη στην τσέπη.
Αυτή ακριβώς η ιστορία περιγράφει την ιστορία των δόσεων του ελληνικού χρέους , οπου καραγκιόζηδες και χατζηαβάτηδες αλληλοκοροϊδεύονται μεταξύ τους.
Και στη μέση ο ελληνικός λαός που πληρώνει και τα κρασια και τις νταμιτζάνες.
Πανηγυρίζουν για την καταβολή της δόσης των 8.5 δις ευρώ, χρήματα που βέβαια δεν υπάρχουν σε φυσική μορφή, αλλά λογιστικά, θα ανακυκλώσουν τα προηγούμενα δάνεια, ωστε σε λίγο καιρό να μη γνωρίζει κανείς απο που προέρχεται το αρχικό χρέος, τι και πόσο χρωστάει, τι και πώς ξεπληρώνει.
Τι ακριβώς πανηγυρίζουν; Μόνο ενας ψυχίατρος ,όχι ψυχολόγος, ψυχίατρος ισως θα μπορούσε να δώσει κάποια απάντηση.
Απο την άλλη τα μόνα σίγουρα είναι τα μεθοδευμένα πλεονάσματα που θα προέρχονται, ως συνήθως, όχι απο ανάπτυξη αλλά απο υπερφορολόγηση και απο τη συνεχή μείωση του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή οι ντόπιοι χατζηαβάτες πανηγυρίζουν που οι κουτόφραγκοι δανείζοντας μας εικονικά και βγάζοντας επίσης εικονικά πλεονάσματα μας φτιάχνουν υποτίθεται εξωτερικά την εικόνα της χώρας.
Μπας και βρεθεί κανείς περαστικός και ξεγελαστεί απο τους αβανταδόρους ,περάσει τα ψεύτικα φτιασίδια για σημάδια ανάπτυξης και ποντάρει τα ρέστα του για νά βρει τον δηθεν σημαδεμένο παπά...
Και εκει που λες πιάσαμε πάτο,δεν παει παρακάτω, σαν την ταμπέλα που παρακαλούσε να μην κατουρούν μέσα στο ασανσέρ, ξεχνιέσαι και βλέπεις τις απογευματινές ειδήσεις.
Στην αρχή μαθαίνεις για το δεύτερο ορφανό τσιγαράδικο καράβι και βλέπεις το ρεπορτάζ να γίνεται μέχρι εκεί που ισχυει το "ασε μην πούμε πολλά πολλά και μπλέξουμε και έχουμε οικογένειες".
Μετά μαθαίνεις για το πόσο φροντίζει το κράτος τους πολίτες του.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς.
Τα 5 κράνη που μοίρασαν για να πηγαίνουν οι κάτοικοι στο χωριό που ισοπέδωσε ο Εγκέλαδος; Ακόμα και το γνωστό ανέκδοτο με το λύκο , το κράνος και το λαγό είναι πολύ πιο σοβαρό απο την κρατική μέριμνα ενώ ο λαγός θα είχε κάθε λόγο να χαστουκίσει ανελέητα τους θλιβερούς λύκους που δεν μοίρασαν κράνη, που κοστίζουν ελάχιστα ευρώ, στους δύστυχους πολίτες.
Το οτι βγήκαν μετά απο πολλή σκέψη συντονισμένα σε ρεσιτάλ ακατάσχετης μπουρδολογίας με αφορμή το θάνατο του 11χρονου απο σφαίρα;
Στο οτι σκέφτονται να αποφάσισουν χωρίς εξετάσεις εισαγωγές σε σχολές,για τους Ρομά, μέτρο αντισυνταγματικό βεβαίως, ως αντίμετρο;
Το οτι κάποιοι πρότειναν υποχρεωτικούς εμβολιασμούς πάλι για τους Ρομά ως άλλο αντίμετρο; Αλήθεια ποιά είναι ακριβώς η λογική σε αυτό; Στις σφαίρες απαντάμε με ενέσεις και εμβόλια;
Αλλά εκεί που έδωσε ρέστα η ηλιθιότητα και η προχειρότητα είναι οτι κάποιος απο αυτούς τους συμβούλους, τους "σοφούς", που πληρώνονται αδρά για να καίνε προφανώς τα κύταρα του εγκεφάλου τους πρότεινε ως μέτρο την είσοδο στις αστυνομικές ακαδημίες χωρίς εξετάσεις.
Και όχι μόνο το πρότεινε αλλά και οι υπόλοιποι αντι να πουν "τι σαχλαμάρες λές" , το υιοθέτησαν ως σκέψη.
Δεν παίζονται, δεν υπάρχουν αυτοί οι τύποι, πραγματικά. Η βιντεοταινία "Ο Ταμτάκος στο Ναυτικό" ως αντιληψη και στρατηγικός σχεδιασμός ενός ολόκληρου κράτους.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να κλαίμε ή να γελάμε με τα χάλια τους και την κατάντια τους.
'Η μήπως να κλαίμε μόνο με τη δική μας κατάντια;