 |
| φωτο από gazzetta.gr |
Πάει πέρασε και η παρέλαση της υπερηφάνειας. Τώρα γιατί πρέπει να νιώθει κανείς περήφανος για το τι κάνει στο κρεββάτι του, όταν δεν κοιμάται, είναι μια άλλη συζήτηση.
Με το ίδιο σκεπτικό θα πρέπει να νιώθει κανείς περήφανος όταν καθαρίζει τα αυτιά του, σκαλίζει τον κήπο της μύτης του, ξύνει το κεφάλι του, πλένει τα δόντια του, λιμάρει τα νύχια του, κάνει μπάνιο κ.ο.κ.
Για να είμαι ειλικρινής, δε με ξένισαν οι φωτογραφίες. Όχι γιατί με βρίσκουν σύμφωνο αλλά είχα δει από κοντά μια τέτοια παρέλαση το 1997 στο Λονδίνο στο Hyde Park δίχως φυσικά τις ακραίες πόζες. Εκεί πιο πολύ χόρευαν και τραγουδούσαν. Δεν προκαλούσαν. Ήξερα ότι αυτά θα έρχονταν κάποια στιγμή κι εδώ. Άλλωστε έπρεπε να βρούμε και κάτι για να είμαστε περήφανοι σε αυτόν τον τόπο, αφού μας τελείωσαν όλα τα άλλα.
Δε μου έκανε λοιπόν εντύπωση που δύο κοπελιές γυμνόστηθες άρχισαν να φιλιούνται μέσα στην πλατεία ούτε που κάτι γηραιοί τύποι ξέχασαν φεύγοντας από το σπίτι να φορέσουν εσώρουχο και παντελόνι.
Έτσι νιώθουν, αυτό έκαναν, αυτή είναι η πορεία της κοινωνίας μας.
Με ξένισε όμως η παρουσία του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου. Έχει λύσει όλα τα προβλήματα τσακίζοντας τους φορολογούμενους, βυθίζει τον κόσμο στη δυστυχία, οδηγεί σε λουκέτα, αποδεικνύεται ασυνεπής με τα λόγια του [προτιμούσε να παραιτηθεί από το να κόψει το αφορολόγητο] και έχει το χρόνο να τρέχει σε παρελάσεις...υπερηφάνειας ή στο γήπεδο, αντί να δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο.
Ο άνθρωπος είναι δήμιος αλλά δεν τον ενοχλεί. Αν τον ενοχλούσε, δε θα ήταν. Θα αισθανόταν ντροπή.
Βέβαια ο Τσακαλώτος έχει κάθε λόγο να νιώθει...περήφανος.
Με υπερηφάνεια διαπραγματεύεται κάθε φορά στο Χίλτον και το Eurogroup.
Με υπερηφάνεια οπισθοχωρεί κάθε φορά και...δέχεται τα πάντα. Άσχετα αν πονάμε εμείς. Τι πονάμε, βογγάμε.
Με υπερηφάνεια ανακοινώνει κάθε φορά σε άπταιστα ελληνικά τις μεγάλες του διαπραγματευτικές επιτυχίες.
Μάλλον έκανα λάθος. Ο Τσακαλώτος είχε κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος και να δίνει το "παρών" σε παρέλασεις από το να πηγαίνει την ίδια ώρα σε κηδείες παιδιών και να αισθάνεται ντροπή που είναι υπουργός σε μια χώρα στην οποία ακόμη και το σχολείο σου δεν αποτελεί πια ασφαλή τόπο.