Ιστορία πρώτη
Ο Γιωργος αγοράζει ηλεκτρονικά βιβλία απο την Amazon και απο το project gutenberg που έχει βιβλία που δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα. Αφού τα κατεβάσει και τα διαβάσει τα αρχειοθετεί.
Το ενα βιβλίο 300 σελίδων έχει μέγεθος 2.6 mb περίπου.
Ο Γιώργος αγοράζει ένα σκληρό δίσκο με χωρητικότητα 1 TB αξίας 40 ευρώ θα πληρώσει 2.4 ευρώ για αμοιβή πνευματικών δικαιωμάτων.Μέσα στο σκληρό δίσκο αποθηκεύει όλα τα βιβλία που αγόρασε ή κατέβασε ελεύθερα με αποτέλεσμα κάποια στιγμή ο δίσκος να γεμίσει έχοντας 403298 βιβλία των 300 σελίδων ή 120.989 εκατομμύρια σελίδες βιβλίων.
Στη συνέχεια αποφασίζει να τα τυπώσει. Το φωτοτυπικό χαρτί κοστίζει 2.8 ευρώ το πακέτο των 500 φύλλων , αρα για κάθε πακέτο θα πληρώσει 0.112 ευρώ για πνευματικά δικαιώματα.
Αν θελήσει να εκτυπώσει όλα τα βιβλία το ποσό που θα πρέπει να πληρώσει είναι 13550 ευρώ μόνο για τα πνευματικά δικαιώματα.
Ιστορία δεύτερη.
Ο Νίκος αγοράζει ένα tablet αξίας 100 ευρώ με μνήμη 4 gb θα πληρώσει 2 ευρώ για πνευματικά δικαιώματα.
Ο Πέτρος αγοράζει ένα smartphone αξίας 800 ευρώ με μνημη 256 gb, δεν πληρώνει ουτε ενα λεπτό του ευρώ για πνευματικά δικαιώματα
Ιστορία τρίτη
Ο Κώστας αποφασίζει να αγοράσει για την επιχείρησή του 30 σκληρούς δίσκους του 1 TB για τους υπολογιστές του γραφείου του, θα πληρώσει 72 ευρώ για πνευματικά δικαιώματα πέρα απο το κόστος των δίσκων ασχετα με το αν θα τους χρησιμοποιήσει μόνο για το λογιστικό του πρόγραμμα.
Ο Δημήτρης αγοράζει για ενα χρόνο με 60 ευρω απεριόριστο αποθηκευτικό στο cloud. Ο Δημήτρης δε θα πληρώσει ουτε λεπτό πνευματικά δικαιώματα.
Ιστορία τέταρτη
Ο Πέτρος είναι επαγγελματίας που ασχολείται με τη βιντεοσκόπηση γάμων και εκδηλώσεων.
Για τις ανάγκες του γραφείου του αγοράζει κάθε μήνα αποθηκευτικά μέσα αξίας 500 ευρώ για να αποθηκεύει αυτά που βιντεοσκοπεί σε υψηλή ανάλυση. Θα πληρώνει κάθε μήνα 30 ευρώ ως εισφορά για πνευματικά δικαιώματα για δικό του έργο (!!!)
Φαίνεται λοιπόν καθαρά οτι το νομοθέτημα που σχεδιάστηκε στο πόδι και κατατέθηκε εσπευσμένα, καταπατάει με τον πιο βάναυσο τρόπο την αρχή της αναλογικότητας,
Τι συμβαίνει όμως στο εξωτερικό;
Νόμοι υπήρχαν απο τη δεκαετία του 60 για να προστατεύσουν τους δημιουργούς με εισφορές που έμπαιναν σε κασέτες ήχου και εικόνας και συσκευές που χρησιμοποιούνταν για την εγγραφή τους.
Αργοτερα η πρόοδος της τεχνολογίας έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα για νομοθέτηση με αποτέλεσμα στην ΕΕ να υπάρχουν χώρες που έχουν εισφορές για τα πνευματικά δικαιώματα, άλλες που δεν έχουν , ενώ μια η Φινλανδία απο το 2015 και μετά τα χρήματα τα δίνει μόνο η πολιτεία και όχι οι ιδιώτες.
Αυτό έχει προκαλέσει ήδη πρόβλημα γιατί οι πρόσθετοι φόροι που αλλάζουν απο χώρα σε χώρα,σε όποιες υπάρχουν, ακυρώνουν στην ουσία τα σύνορα της ενωμένης Ευρώπης βάζοντας δασμούς. Η ΕΕ απο το 2015 (Reda Report) έχει καλέσει ολα τα κράτη να βρουν μια κοινή λύση.
Επίσης ο οργανισμός Digital Europe αναφέρει οτι τα χρήματα που συλλέγονται διανέμονται με μη διαφανή τρόπο και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν σκάνδαλα υπεξαίρεσης των χρημάτων αυτών.
Οι αλλαγές που έχουν γίνει την τελευταία δεκαετία με το internet, το cloud , το streaming κάνουν ήδη αυτές τις απόπειρες συλλογής πνευματικών δικαιωμάτων απαρχαιωμένες.
Και το πιό σημαντικό απ' όλα...οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να καθορίσουν τα ποσοστά είναι εντελώς αυθαίρετοι και στερούνται κάθε επιστημονικής βάσης και λογικής.
Οπως καταλάβατε, η λογική του παραλόγου έχει φτάσει στα...τσάκρα