Ναι τη χάσαμε τη μισή Κύπρο. Σπίτια έκλεισαν ξαφνικά. Οι νοικοκύρηδες έφυγαν και δεν επέστρεψαν ποτέ. Άνθρωποι χάθηκαν και ακόμη αγνοούνται...
Τέσσερις δεκαετίες μετά η μισή πρακτικά Κύπρος τύποις είναι κατεχόμενη, ουσιαστικά όμως μέρα με την ημέρα παγιώνεται ως τουρκικό βιλαέτι.
Γιατί τη χάσαμε λοιπόν;
Για τον ίδιο λόγο που χάσαμε τη Μικρασία, την ισχυρή παροικία στην Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο με την Τένεδο και που σήμερα βλέπουμε να χάνουμε τη Βόρειο Ηπειρο με το αλβανικό καθεστώς να διώκει την ομογένεια.
Επειδή είμαστε λίγοι, αναδεικνύουμε λίγους και δε βλέπουμε το μέλλον.
Όταν ο Καραμανλής αποδεχόταν σε Λονδίνο-Ζυρίχη την είσοδο από το πουθενά της Τουρκίας στην Κύπρο, δεν καταλάβαινε (;) ότι παράλληλα τους άνοιγε την πόρτα. Η Χούντα ούτε που διανοήθηκε ότι υπήρχε έστω μια στο εκατομμύριο με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου να ενσάρκωνε τον απαραίτητο χρήσιμο ηλίθιο που τους κάλεσε στην Κύπρο. Στη συνέχεια ο Καραμανλής κράτησε ορθάνοικτη την πόρτα για να συντελεστεί το βασικότερο σκέλος του εγκλήματος αφού πρώτα φρόντισε να ακουστεί καλά καλά ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά..
Και όμως σε αυτόν τον τόπο υπάρχει κόσμος που θεωρεί τον Καραμανλή "εθνάρχη" ή ονειρεύεται κάποιους άλλους συνταγματάρχες να σώσουν την κατάσταση.
Η μισή Κύπρος δε χάθηκε ξαφνικά. Χρειάστηκε σειρά σφαλμάτων που έστρωσαν το δρόμο.
Τα λάθη συνεχίζονται με διασκέψεις τύπου Μον Πελεράν και Κρανς Μοντάνα αποδεχόμενοι δικαιώματα βέτο, συζητώντας ακόμη και την εκ περιτροπής προεδρία και μη βάζοντας στο τραπέζι τον παράνομο εποικισμό διότι προφανώς ακόμη δε διδαχθήκαμε τίποτε. Απεναντίας είμαστε ικανοί να παραδώσουμε και το άλλο μισό της Κύπρου, διότι ας μην τρέφουμε αυταπάτες, το 1974 το νησί παραδόθηκε.