 |
| φωτο από libertynewsnow.com |
Στη χώρα μας, η αυθαιρεσία είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής. Αν ανατρέξουμε σε ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό, θα δούμε ότι η λέξη «αυθαιρεσία» αναφέρεται, τόσο στις ανθρώπινες σκέψεις ή ιδέες, όσο και στις ανθρώπινες πράξεις.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Και ενώ αυθαίρετες είναι οι σκέψεις εκείνες, που δεν βασίζονται στην λογική και χαρακτηρίζουν ένα συγκεκριμένο άτομο, οι πράξεις είναι αυθαίρετες όταν γίνονται κατά βούληση και σύμφωνα με τις προσωπικές επιθυμίες των ατόμων που αποτελούν ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο, χωρίς την εφαρμογή των νόμων της Πολιτείας, στην οποία ανήκουν και χαρακτηρίζουν μία συγκεκριμένη χώρα.
Αν γινόταν σήμερα μία έρευνα, ανάμεσα στις χώρες του δυτικού λεγόμενου «πολιτισμού», για το μέγεθος της αυθαιρεσίας, πιστεύω ότι η χώρα μας θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει τα πρωτεία. Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς αυτή την πεποίθησή μου, όταν γνωρίζει ότι:
Στη χώρα μας, ο κάθε ένας κάτοικος μπορεί να καταλαμβάνει το πεζοδρόμιο και να παρεμποδίζει την κίνηση των πεζών, παρκάροντας επάνω σ’ αυτό το αυτοκίνητό του και αν τύχει να είναι και κάτοχος μιας καφετέριας ή ταβέρνας, μπορεί ακόμα και να καταργήσει οριστικά τη χρήση του, περιφράσσοντάς το με μία λυόμενη κατασκευή.
Στη χώρα μας, ο καθένας μπορεί να αναρτήσει πελώριες διαφημιστικές πινακίδες στους δρόμους των αστικών περιοχών, οι οποίες προσβάλουν όχι μόνο την αισθητική των πόλεων, αλλά ακόμη και την ελληνική γλώσσα γιατί συνήθως είναι γραμμένες σε κάποια ξένη γλώσσα . Και το χειρότερο ακόμη είναι ότι, η θέση τους μπορεί να προκαλέσει ακόμη και αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, όταν περιορίζει τον οπτικό ορίζοντα των οδηγών.
Στη χώρα μας, ό κάθε ένας πολίτης μπορεί να χτίσει το σπίτι του - από μια μικρή καλύβα μέχρι και μια πολυτελέστατη έπαυλη – χωρίς καμία οικοδομική άδεια, ή σε οικόπεδο που δεν του ανήκει και να εξασφαλίσει επισήμως ή ανεπισήμως και όλες τις απαιτούμενες παροχές νερού, ηλεκτρικού ρεύματος και τηλεφώνου . Αυτές λοιπόν οι παράνομες οικοδομές, που άρχισαν να εμφανίζονται στη χώρα μας πριν από πολλά χρόνια και ονομάσθηκαν από τους πολιτικούς μας «αυθαίρετες», για να υποβιβάσουν το μέγεθος της παρανομίας επειδή είναι δικό τους δημιούργημα, είναι, ως γνωστόν, πάρα πολλές και καθημερινώς το πλήθος τους αυξάνεται, ακολουθώντας την πορεία μιας γεωμετρικής προόδου .
Μάλιστα, οι περισσότερες από τις οικοδομές αυτές, είναι κατά τρόπο διττό παράνομες, γιατί είναι κτισμένες από τους ιδιοκτήτες τους, όχι μόνο χωρίς οικοδομική άδεια, αλλά και σε οικόπεδα που δεν τους ανήκουν, γιατί είναι εκτάσεις σε δασικές ή αναδασωτέες περιοχές, ή και άλλοι χώροι, που ανήκουν στο Δημόσιο και έχουν καταπατηθεί απ’ αυτούς ευχερώς, αφού σ’ αυτή τη χώρα του πολιτικού παραλόγου δεν υπήρξε ποτέ κτηματολόγιο και αυτό που άρχισε επί τέλους να σχηματίζεται, είναι άγνωστο πότε θα ολοκληρωθεί.
Το φαινόμενο αυτό της αυθαιρεσίας, σε ότι αφορά ειδικότερα αυτές τις οικοδομές, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, δεν το αντιμετώπισαν εν τη γενέσει του οι κυβερνώντες πολιτικοί, εφαρμόζοντας αυστηρώς τους νόμους της Πολιτείας, που προέβλεπαν ακόμη και την άμεση κατεδάφισή τους και δεύτερον, άρχισαν την νομιμοποίησή του για λόγους ψηφοθηρικούς, επιβάλλοντας στους παραβάτες μόνο χρηματικά πρόστιμα, μικρά ή μεγαλύτερα, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του Δημοσίου ταμείου .
Αυτή η νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με την επιβολή όλο και μικροτέρων προστίμων, που για τις μικρές πολεοδομικές παραβάσεις ενδέχεται να είναι της τάξεως των 250 ευρώ, σύμφωνα με ένα εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο, είναι αφενός μία απαξίωση των νόμων της Πολιτείας, εκ μέρους των κυβερνώντων πολιτικών και αφετέρου μία προτροπή των πολιτών στην αυθαιρεσία και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της πλήρους ατιμωρησίας, που υφίσταται στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως πρέπουσα και αποτελεσματική τιμωρία, για τα μεγάλα ποινικά αδικήματα, όπως είναι και εκείνο της φοροδιαφυγής, η επιβολή μόνο χρηματικών προστίμων.
Αυτή η εξαιρετικά προσφιλής, στους πολιτικούς μας ηγέτες, πολιτική της επιβολής μόνο χρηματικών προστίμων, ως ποινή για μία γκάμα σοβαρών ποινικών αδικημάτων, που όχι μόνο διατηρείται αλλά και επεκτείνεται, προκαλεί την εντύπωση ότι, στη χώρα μας, τα πάντα εξαγοράζονται με το χρήμα, ακόμη και οι ποινές .
Ελπίζουμε όμως ότι, η αδιανόητη αυτή πολιτική, δεν θα επεκταθεί και στα ποινικά αδικήματα, που διαπράττονται σε βάρος της ζωής, ή της σωματικής ακεραιότητας των συνανθρώπων μας.