 |
| φωτο από την ταινία Η ΔΙΚΗ (1962) |
Ο αείμνηστος Τζορτζ Όργουελ, κοιτάζοντας από ψηλά, θα πρέπει να χαμογελά που τα έργα του έπιασαν τόπο.
Δεν είναι και λίγο να γράφεις αμφιλεγόμενα βιβλία για την έμμεση (;) δράση των απολυταρχικών καθεστώτων με κίνδυνο να θεωρηθείς υπερβολικά απαισιόδοξος και αντιδραστικός στις υπάρχουσες, καθ’ όλα (;) δημοκρατικές κοινωνίες, αλλά τελικά να επιβεβαιώνεσαι, όχι απλώς ως ρεαλιστής, αλλά, θα μπορούσαμε, ίσως, να πούμε, ως αισιόδοξος και ήπιος παρουσιαστής της σημερινής πραγματικότητας.
Ανύπαρκτα πόθεν έσχες, σκάνδαλο Κοσκωτά, προσωπικό "δώρο" διοικητή της Δ.Ε.Η. στον εαυτό του – τονώνει το ηθικό, λένε οι ψυχολόγοι – ύψους 500 εκατ. Δραχμών, γιουκοσλάβικο καλαμπόκι ως ελληνικό, τα προβληματικής λειτουργίας MIRAGE για τα οποία ο ευθυνόφοβος Αντρέας – όχι, δεν είναι κάποιο μικρό παιδί που έσπασε ένα βάζο, για τον γνωστό Παπανδρέου μιλάμε – κατηγόρησε τον καημένο τον Λούβαρη, το αφοπλιστικό "αφού ομοιόμορφα είναι, απλώς μερικά είναι βεραμάν" του Στεφανίδη, και άλλες πολλές κωμικοτραγικές ιστορίες από τις οποίες βρίθει το ιστορικό της Ελλάδας, της χώρας – πυλώνα της δημοκρατίας , θάφτηκαν, παραμελήθηκαν, αποσιωπήθηκαν, για να έρθει και να τα επισκιάσει η ύψιστη, η επονείδιστη κατηγορία όλων: η συμμετοχή της υποψηφίου διδάκτορος Φιλοσοφικής σε τρομοκρατικές ενέργειες!
Μάταια σκόρπισαν τις προσπάθειές τους οι επιφανείς της ελληνικής πολιτικής να κερδίσουν έναν μεγάλο τίτλο στις εφημερίδες. Να δείξουν το "κακό παιδί" που κρύβουν μέσα τους.
Η Ηριάννα, δίχως καν να προσπαθήσει, απολαμβάνοντας μόνο τον καφέ της στο ίδιο μπαλκόνι με τον Κωνσταντίνο, κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή των αδικούντων. Κουνώντας μονάχα το μικρό της δαχτυλάκι, για να σηκώσει το φλιτζάνι, έκανε πέρα όσους διεκδικούσαν τα πρωτεία στα σκάνδαλα της χώρας.
Ούτε γι’ αυτό δεν ήταν ικανοί, δηλαδή. Μα να εκτίουν τα 3/5 των ποινών το γνώριζαν πολύ καλά. Και δεν υπήρξαν για εκείνους ούτε καν περιοριστικά μέτρα, αφού καλύπτονταν από τα πολιτικά τους άσυλα. Τι ιδέα κι αυτή. Φαίνεται η θέσπιση νόμων δεν προυποθέτει και την τήρησή τους.
Κι εδώ, μου επιτρέπετε να ανοίξω μια παρένθεση, να πω ένα ευχαριστώ στη γιαγιά μου, που δε με άφησε να συμπαρασταθώ στην μέχρι τότε φίλη μου, που διάβαζε με πάθος Μαρξ και υποστήριζε την κρατικοποίηση των περισσότερων ιδιωτικών φορέων.
Ευτυχώς, ευτυχώς γιαγιά, που δε συνέχισα να αγαπώ την κοπέλα που με έμαθε για τις δύο όψεις των νομισμάτων, που δεν μου κόλλησε την ετικέτα "καπιταλίστρια" όπως τόσοι άλλοι κολλούσαν σ’ εκείνη το "κομμουντίστρια" και το έφτυναν πάνω της σαν οι πεποιθήσεις να είναι βρισιές, ευτυχώς που δε συνέχισα ν’ αγαπώ μια κοπέλα που πέρα από "κομμουνίστρια" ήταν φίλη και ανθρώπινη ύπαρξη.
Ευτυχώς, γιατί κινδύνευσα να χάσω την υπόληψή μου, σε γιαγιάδες με φθαρμένα διχτάκια μαλλιών, που δε γνώριζα καν, που πίστευαν πως ο χειρότερος χαρακτηρισμός για κάποιον, είναι "κομμουνιστής" και καραδοκούσαν στα περβάζια έχοντας έτοιμα να ξεγλιστρήσουν απ’ το στόμα τους δεκάδες στολίδια και κουτσομπολιά για τον εκάστοτε άτυχο που θα βρισκόταν στο διάβα τους.
Τέτοιες γιαγιάδες, με ζαρωμένο δέρμα και ζαρωμένα νευρικά εγκεφαλικά κύτταρα πρέπει να είναι και οι κατήγοροι της Ηριάννας.
Μια τέτοια γειτονιά, μικρή, και με τα παράθυρα των περιποιημένων σπιτιών – που έχουν ανθρώπους απεριποίητους μέσα τους – ορθάνοιχτα, πρέπει να είναι και η ελληνική δικαστηριακή κοινότητα.
Γιατί αυτή ήταν η κατηγορία: την αδιάσειστη, καταλυτική απόδειξη για την ενοχή της Ηριάννας, - πέρα από εκείνο το μισό δακτυλικό αποτύπωμα που οικοθελώς έδωσε και, που, αν και υπάρχει δικαίωμα επανεξέτασης, δεν ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί, λόγω της κακής ποιότητας και μικρής ποσότητας του δείγματος DNA - αποτελεί το γνωμικό ‘’όμοιος ομοίω αεί πελάζει’’ .
Αφού το έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αποτελεί και μια καθολική αλήθεια, σωστά; Ολόκληρη ελληνική φιλοσοφική σκέψη, δεν είναι δυνατόν να επιδέχεται αμφιβολίες ή εξαιρέσεις.
Ότι δηλαδή, η γυναίκα διατηρούσε διαπροσωπικούς δεσμούς με πρώην κατηγορούμενο για τρομοκρατικές ενέργειες, –που οριστικά έχει αθωωθεί παρά τα περισσότερο επιβαρυντικά ενοχοποιητικά στοιχεία που αντιμετώπιζε - αυτός είναι ο λόγος που επιβάλλεται η φυλάκισή της.
Ότι δηλαδή, η γυναίκα επέλεξε να αγαπήσει τον Κωνσταντίνο, κοιτάζοντας το όνομά του, και όχι την ιδιότητα που επιβάρυνε το ποινικό του μητρώο, αυτός είναι ο λόγος που ξεκινά από τώρα την αντίστροφη μέτρηση των 4.748 ημερών για την ολοκήρωση της ποινής της.
Ότι δηλαδή, εγώ άκουσα τη γιαγιά μου, που μου έλεγε να μείνω μακριά από ‘’κακές’’ παρέες, ενώ εκείνη ήταν πιο επαναστατική φύση και την αψήφησε, αυτό καθιστά εμένα τυχερή να απολαμβάνω τη βόλτα μου στο κέντρο, ενώ εκείνη αναγκασμένη να αρκείται στον περίπατο του προαυλίου στην φυλακή της Θήβας.
Είναι καλό να κάνουμε πράξη τις φιλοσοφίες και τα διδάγματα των αρχαίων Ελλήνων, λένε. Πρέπει οπωσδήποτε να εφαρμόσουμε τις θεωρητικές αναλύσεις που τόσο λαμπρά παρουσιάζονται στα έργα τους.
Μου φαίνεται, όμως, πως, όχι μόνο εκεί στο εφετείο, αλλά και γενικότερα, μπερδέψαμε λίγο τα έργα που σκοπεύουμε να αναβιώσουμε.
Αντί για την Πολιτεία του Πλάτωνα, πήραμε ως πρότυπο τα Ελληνικά του Ξενοφώντα.
Τώρα, εάν το μπέρδεμα αυτό πρέπει να μπει σε εισαγωγικά, το αφήνω στη δική σας κρίση.
* Η Βάσια Σαλάππα είναι μαθήτρια και θα φοιτήσει στη Γ' Λυκείου