 |
| φωτο από liberal.gr/articleimg/625_A2BD524A-8745-4AEC-9470-40452BB38965.jpeg |
Του Γιάννη Σιδέρη
Ζούμε καιρούς ιλαρής τραγικότητας. Κάποτε στο μέλλον η ιστορία θα συμπεριλάβει συγκεκριμένες πτυχές και πρόσωπα αυτής της περιόδου, στις ανεκδοτολογικές υποσημειώσεις της.
Μπορεί άραγε μία μόνο φράση να συμπυκνώσει και να φωτογραφίσει το προφίλ της εποχής που ορίζεται από άγνοια, αφέλεια, δοκησισοφία, φανατισμό, πολιτικό μίσος, ιδεολογική κομπορρημοσύνη;
Ναι μπορεί! Είναι η φράση που καταγράφει στο βιβλίο του ο Γιάνης, σχετικά με την θυμωμένη αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα ως προς το πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα: «Μόλις γίνω πρωθυπουργός, θα ζητήσω την παραίτησή του. Κι αν χρειαστεί θα τον διώξω από την κεντρική τράπεζα με φωνές και κλωτσιές».
Ο Γιάνης σε πολλά είναι αναξιόπιστος, αλλά όσοι είχαν ώσμωση με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω ρεπορτάζ, θεωρούν ως απολύτως αληθές το ανωτέρω απόσπασμα. Ηταν κοινή εντύπωση τότε στον χώρο, ότι ένα από τα εμπόδια για την ηρωική αντιμνημονιακή πορεία της ελαύνουσας ριζοσπαστικής κυβέρνησης, ήταν ο δοτός Στουρνάρας. Ηταν ο εγχώριος τοποτηρητής των ευρωπαϊκών συμφερόντων, ο εντολοδόχος του νεοφιλελεύθερου ευρωϊερατείου, ο συνδαιτυμόνας των ντόπιων διεφθαρμένων κεφαλαιοκρατών, που με θαλασσοδάνεια από το υστέρημα του κοσμάκη, δημιουργούσαν αμύθητες περιουσίες, παρκαρισμένες σε φορολογικούς παραδείσους.
Πρώτη ενέργεια της ελπιδοφόρας λαϊκής κυβέρνησης θα ήταν, ταυτόχρονα με το σκίσιμο των μνημονίων, η εκπαραθύρωση του εν λόγω Κουίσλινγκ. Αν τους έλεγες – δεδομένου ότι το πολύχρονο ρεπορτάζ φέρνει οικειότητα συμπεριφοράς – ότι αυτά που λένε είναι «αφέλειες» (άλλη λέξη έλεγες), καθότι η αλλαγή του κεντρικού τραπεζίτη είναι αρμοδιότητας της ΕΚΤ και μόνο, και δεν θα τους πέφτει λόγος ως ελληνική κυβέρνηση, σου αντιγύριζαν τις… αφέλειες, και σε θεωρούσαν – στην καλύτερη περίπτωση – οικειοθελώς συμβιβασμένο, ή μακριά νυχτωμένο. Παραγνώριζες τη δύναμη των λαών όταν σηκώνουν κεφάλι – που θα έλεγε και η Αχτσιόγλου.
Ο Στουρνάρας είναι το εμβληματικό στοιχείο. Η απόλυσή του ήταν αδύνατη αλλά πίστευαν ότι ήταν δυνατή, γιατί θα είχαν νωπή λαϊκή εντολή και ο λαός θα είχε σηκώσει κεφάλι. Δεν του ενοχλούσε τόσο το πρόσωπο, όσο αυτά που συμβόλιζε. Ομως είχαν – νόμιζαν ότι είχαν – γνώσιν οι λαϊκοί φύλακες, Το εξεγερσιακό μέτωπο της Μεσογείου, από τη Βαλκανική του ΣΥΡΙΖΑ ως την Ιβηρική των Ποδέμος και την ατλαντική του Μπλόκου της Πορτογαλίας, θα ανεδύετο ορμητικό και θα κατατρόπωνε τους γκρίζους ανθρώπους με τα γκρίζα κουστούμια, των Βρυξελλών.
Αυτά τα πίστευαν απολύτως σοβαρά, και εκεί έγκειται η δυστοπία στην οποία μας εισήγαγαν, εκεί οφείλονται όλα τα ιλαρά που διαβάζουμε και τα τοξικά που ζούμε.
Το ότι υποτάχθηκαν στην μνημονιακή πραγματικότητα και τους ανελαστικούς κανόνες της ΕΕ, δεν σημαίνει ότι αποδέχτηκαν το λάθος. Υπετάχθηκαν για να μην χάσουν την εξουσία, περιμένοντας καλύτερες μέρες – όπως αυτοί τις εννοούν.
Οι αποτυχίες δεν τους ενηλικίωσαν πολιτικά. Γι αυτό και 46 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν ερώτηση τον Απρίλιο, καταλογίζοντας στον κ. Στουρνάρα, ότι προχώρησε «σε αδικαιολόγητες προαγωγές στελεχών» (μη δικούς τους δηλαδή), για να εισπράξουν την αποστομωτική απάντηση ότι «η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι ΔΕΚΟ».
Για αυτό και ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Π. Ρήγας, άνθρωπος σοβαρός κατά τα άλλα, και σίγουρα όχι εκ των χουλιγκάνων του κόμματος, επιτέθηκε δυο φορές στον τραπεζίτη μέσα σε τρεις μήνες. Την πρώτη τον Απρίλη, απειλώντας όσους διετέλεσαν πρόεδροι τραπεζών και κυρίως της τράπεζας της Ελλάδας «να σταματήσουν να προκαλούν και να προετοιμαστούν να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό»! Τη δεύτερη πριν λίγες μέρες , επειδή ο κεντρικός τραπεζίτης τόλμησε να πει ότι είναι νωρίς να βγούμε στις αγορές!
Το θέμα του κειμένου κατ΄ουσίαν δεν είναι ο Στουρνάρας – ο οποίος πήρε την εκδίκησή του, όταν τον έσερναν παρακαλετά την Άνοιξη του 16 στο Χίλτον να τους ξελασπώσει από τους δανειστές. Η αναφορά του είναι περιπτωσιολογική, λόγω της επίκαιρης δημοσιότητας που απολαμβάνει το βιβλίου του Γιάνη.
Το θέμα είναι η αδυναμία του κυβερνώντος κόμματος να κατανοήσει μια δομημένη και δεδομένη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, και να πολιτευθεί δημιουργικά εντός αυτής.
Δεν γνωρίζουμε αν το κατάλαβε αυτό ο κ. Τσίπρας (Η Λαγκάρντ είπε ότι κατάλαβε πως τους κανόνες δεν τους αλλάζεις μόνος, αλλά 18-19 μαζί). Ακόμα και αν το κατάλαβε (που πιστεύουμε πως όχι, απλώς ελίσσεται), δεν το έχει καταλάβει το κόμμα του και η κυβέρνησή του. Ετσι, υποτάσσονται, τοις κείνων ρήμασι, για να κυβερνούν, αλλά αρνούνται τον τρόπο που κυβερνούν!
Ως εκ τούτου, ο κ. Τσίπρας μπορεί να θύμωσε, αλλά ο Στουρνάρας είναι ακόμη εδώ. Η απάντηση που πήρε εν τοις πράγμασι, είναι το όχι και πολύ τιμητικό «Θύμωσε; Ε και;»