Του Στέλιου Συρμόγλου
Ωστόσο η συνείδηση της αλήθειας αυτής έμεινε στο θεωρητικό καθαρώς πεδίο και είτε από αδράνεια σκέψης, είτε από αδιαφορία προς τη γόνιμη συνέχεια του λογισμού, η αντίληψη που θα μπορούσε να γίνει αφετηρία μιας νέας στάσης ζωής δεν προχώρησε προς τις λογικές και τις ακραίες συνέπειες.
Ελειψε κάποια ενδιάμεση πείρα ή τόλμη. Ελειψε ο συνέχων δεσμός. Προδίδει τόσην αφέλεια και μαζί τόση άγνοια το να ζητούμε από τους άλλους να γίνουν οι ρυθμιστές της μοίρας τους, όταν μας αποκαλύπτεται η νήπια λογική τους μέσα από επαφή τους με το δράμα το καθημερινό.
Ζούμε μακάριοι τη δραματική μας ταλάντευση ανάμεσα στους δύο πόλους του ορθολογισμού και της άνευρης προσδοκίας, πρόθυμοι να παραδεχθούμε την παρέμβαση των περίφημων αστάθμητων παραγόντων. Οπως ο επιστήμονας μπροστά στο αδιέξοδο της άγνοιάς του, αναγκάζεται να προσφύγει στη μεταφυσική για α δώσει ένα πέρας σ' ό,τι μένει από την εμπειρία του και τον τεχνικό εξοπλισμό της σύγχρονης επιστήμης αναπάντητο.
Ζούμε με τις παρωπίδες μας στέρεα προσαρμοσμένες προς την αποσπασματική θέα. Από εκεί αντλούμε τις σκέψεις μας. Μέσα στο πλαίσιο τούτο περιορίζουμε τη δράση μας. Μέσα στα σύνορα τούτα, τα τόσο ασφυκτικά, προσπαθούμε να φυλακίσουμε τις ανάγκες μας, τους μακρινούς ήχους που έρχονται να προικίσουν τη μονόχορδη μελωδία με την πολύχορδη ευρύτητα της συμφωνίας.
Φοβόμαστε να αφαιρέσουμε τις παρωπίδες. Γιατί διαισθανόμαστε πως αν τις αφαιρέσουμε η ματιά μας θα απλωθεί στο πολύχρωμο θέαμα, που μας καλεί να διεκδικήσουμε την εγρήγορση όλων των αισθήσεων. Μας φοβίζει η πανοραμική θέα της κατάστασής μας ως άτομα και ως κοινωνία.
Γιατί ακριβώς αυτή η θέα θα βάλει σε δοκιμασία όχι μόνο την αίσθηση μα και τη νόηση, όχι μόνο την όραση μα και τη σκέψη. Αυτή την τόλμη δεν είχαμε και δεν έχουμε στα χρόνια της κρίσης σε τούτο τον τόπο. Να μετατεθούμε από το μερικό στο γενικό. Μα αναζητήσουμε μετά το απόσπασμα, το άρτιο. Να αφαιρέσουμε τις ξεκούραστες παρωπίδες και να αρχίσουμε την αναρρίχηση προς την κορυφή.
Πόσοι από εμάς δεν ξέρουμε πως τα χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει ήταν ένας αυτοεπαναλαμβανόμενος, αμέτρητες φορές, κύκλος με περίμετρο απελπιστικά μικρή;