Ήταν 20 Ιουλίου 1974 στις 05:30
Στις 20 Ιουλίου 1974 στις 05:30 τουρκικά αποβατικά σκάφη έπιασαν στην ακτή Πεντεμίλι στην Κυρήνεια. Η παράνομη τουρκική εισβολή είχε αρχίσει. Η μουδιασμένη «ηγεσία» στην Ελλάδα δεν πίστευε ότι η εισβολή είναι πραγματικότητα. Πολύτιμες ώρες χάθηκαν μέχρι να αντιληφθούν όλοι ότι η Τουρκία έχει κηρύξει τον πόλεμο. Στην Ελλάδα ακολούθησε η επιστράτευση, αλλά κι αυτή έγινε με λάθος τρόπο.
Εν πάση περιπτώσει, τότε, στις 20/7/74, στη Σχολή Αστυφυλάκων που έδρευε στη Νέα Φιλαδέλφεια είχε σημάνει συναγερμός. Τα ελάχιστα, τις πρώτες ώρες, νέα που έφθαναν από τη Μεγαλόνησο έκαναν λόγο για άνανδρη εισβολή των Τούρκων σε ελληνικά εδάφη. Ο Διοικητής της Σχολής, Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Δόκιμοι Αστυφύλακες ανησυχούσαν για το μέλλον της Κύπρου και των Κυπρίων αδελφών. Κάποιοι αντιμετώπιζαν τα γεγονότα παθητικά, ενώ άλλοι είχαν λάβει ήδη την απόφασή τους. Ένδεκα (11) Δόκιμοι Αστυφύλακες πήγαν στο Διοικητήριο και υπέβαλαν έκαστος ξεχωριστή έγγραφη αναφορά, με την οποία ζητούσαν να πάνε στην Κύπρο για να την υπερασπιστούν. Σημείωση πρώτη: και οι ένδεκα είχαν μόλις απολυθεί από τον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδροι Ανθυπολοχαγοί. Σημείωση δεύτερη και σημαντικότερη: όταν έχεις εισέλθει έστω και για λίγα λεπτά σε Σχολή της Αστυνομίας απαλλάσσεσαι από την επιστράτευση. Παρά ταύτα, οι συγκεκριμένοι υπέβαλαν το αίτημά τους. Η Διοίκηση της Σχολής τούς απάντησε ότι δεν θα τους «χρειαστεί η Πατρίδα». Μετ’ ου πολύ, και ενώ οι εξελίξεις στη μαρτυρική Κύπρο ήταν αρνητικές, κλήθηκαν από τη Διοίκηση και ερωτήθηκαν εάν επιμένουν στο αίτημά τους. Και οι ένδεκα με μια φωνή απάντησαν καταφατικά. Τους δόθηκε χρονικό περιθώριο δύο ωρών, προκειμένου να βγουν από τη Σχολή και να πάνε να χαιρετίσουν τους δικούς τους ανθρώπους – όσοι είχαν στην Αθήνα – και να κάνουν ό,τι θέλουν. Μετά την παρέλευση του δίωρου όφειλαν να επιστρέψουν, να υπαχθούν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και να ακολουθήσουν την άναντη αλλά ένδοξη οδό προς την υπεράσπιση των εθνικών Δικαίων… Όπως και οι πρόγονοί μας.
Λίγο μετά την επιστροφή τους στο κτίριο, ενημερώθηκαν ότι εν τέλει δεν θα επιστρέψουν στις τάξεις του στρατεύματος. Αυτό τούς γέμισε λύπη, αλλά και καχυποψία. Ήταν η πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνονταν, ότι το ελληνικό κράτος είχε διοικητικά καταρρεύσει και παρέπαιε. Καταλάβαιναν, επίσης, ότι η Κύπρος θα αφεθεί στη μοίρα της, όπως και οι χιλιάδες των υπερασπιστών της. ΄Ερμαια των ορέξεων του Αττίλα και της δειλίας των Ελλήνων ιθυνόντων.
Αυτή την ιστορία την άκουσα μικρός, αλλά μεγαλώνοντας κατενόησα τη σημασία της.
Έστω κι έτσι, έχω την ευκαιρία να ευχαριστώ έναν από τους ένδεκα εκείνους Έλληνες που η πρώτη τους σκέψη δεν ήταν να το βάλουν στα πόδια, αλλά αντιθέτως, όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες, να προστρέξουν σε βοήθεια της πληγωμένης Κύπρου. Και τούτο, διότι ένας από τους ένδεκα είναι ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν παιδί 23 ετών.
Διότι τότε, μπορεί οι Έλληνες αρμόδιοι να πρόδωσαν την Κύπρο, αλλά ο λαός ήταν πρόθυμος να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων την Ιστορία, το Έθνος και την Πατρίδα του.
Παναγιώτης Μπαλακτάρης
δικηγόρος