Έχετε ποτέ αναρωτηθεί, αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του κράτους και της μηχανής ενός αυτοκινήτου; Φαίνεται παράδοξο. Και όμως υπάρχει, γιατί και το κράτος είναι μια μηχανή, με τη διαφορά ότι το αυτοκίνητο έχει έναν ιδιοκτήτη, ενώ το κράτος έχει πολλούς διαχειριστές, οι οποίοι για τα οικονομικά θέματα είναι οι λειτουργοί του υπουργείου Οικονομικών . Και όπως η μηχανή του αυτοκίνητου, για να λειτουργεί, απαιτεί το καύσιμο, έτσι και το κράτος για να λειτουργήσει, επιβάλει και εισπράττει από τους πολίτες τους φόρους .
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος
ηλεκτρολόγος μηχανικός
Όταν ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου διαπιστώσει ότι η μηχανή του έχει κάποια διαρροή καυσίμου, σπεύδει να την αποκαταστήσει, επισκευάζοντας τη μηχανή του, διότι κρίνει ότι το κόστος της επισκευής είναι πολύ μικρότερο, από το να τροφοδοτεί συνεχώς το αυτοκίνητό του, με μεγαλύτερη ποσότητα καυσίμου . Επιπροσθέτως, κινδυνεύει και η ζωή του από μία τυχαία ανάφλεξη της μηχανής.
Όμως , οι σοφοί λειτουργοί του υπουργείου Οικονομικών, επειδή τυχαίνει να είναι και οικονομολόγοι, κάνουν εντελώς το αντίθετο. Επιβάλουν όλο και μεγαλύτερους φόρους στους πολίτες, για να τροφοδοτήσουν την κρατική μηχανή με «καύσιμα» και αδιαφορούν παντελώς για την διαρροή τους, δηλαδή για την διαφυγή των φόρων.
Αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε αντίκειται στις αρχές της Οικονομίας, γιατί στην περίπτωση την δική τους, το κόστος ( το πολιτικό ) από την καταπολέμηση της διαφυγής είναι απείρως μεγαλύτερο από εκείνο της επιβολής όλο και περισσοτέρων φόρων στους πολίτες και δεν το έκαναν αυτό μόνο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά τον ίδιο κανόνα εξακολουθεί να εφαρμόζει και η σημερινή «φιλολαϊκή» κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς.
Σ’ αυτό το οικονομικό παράδοξο, που συμβαίνει στη χώρα μας, δεν είναι καθόλου δύσκολο να δώσει κανείς μιαν ερμηνεία : Γιατί αν η καταπολέμηση της διαφυγής των φόρων γίνει κατά τρόπο ορθολογικό, θα πρέπει πρωτίστως να περιοριστούν οι μεγάλες διαφυγές και όχι μόνο οι μικρές, αλλά αυτό θα έθιγε ανεπανόρθωτα τους «μεγάλους» διαφεύγοντες, που είναι ως επί το πλείστον οι χορηγοί των εκάστοτε κυβερνήσεων . Συνεπώς το πολιτικό κόστος, για τους κυβερνώντες πολιτικούς, θα ήταν εξαιρετικά μεγάλο.
Από την άλλη πλευρά, η συνεχής επιβολή νέων φόρων στους πολίτες, έχει και αυτή βέβαια ένα πολιτικό κόστος, αλλά αμφίβολο, γιατί αυτό θα συμβεί μόνο αν οι πολίτες ξεσηκωθούν εξαγριωμένοι και αντιδράσουν . Όμως, οι κυβερνώντες πολιτικοί μας έχουν μελετήσει πολύ καλά την ψυχολογία του λαού μας και είναι σχεδόν βέβαιοι ότι αυτό δεν θα συμβεί, γνωρίζοντας και τις αντιδράσεις του και από το παρελθόν . Αλλά και αν ακόμα συμβεί και αναφλεγεί τότε η κρατική μηχανή, αυτοί δεν θα υποστούν κανένα σοβαρό πλήγμα, γιατί έχουν προνοήσει να εξασφαλίσουν την πυροπροστασία, που τους παρέχει η βουλευτική τους ασυλία.
Με αυτήν την βεβαιότητα, από την οποία διακατέχεται και η σημερινή κυβέρνηση, έχει καταφέρει να διατηρεί μία ισορροπία και φαινομενική ηρεμία στους πολίτες, πείθοντάς τους, με όλα τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι καταπολεμά αγρίως τους φοροφυγάδες – τους μικρούς μόνο βέβαια – με αυτά τα γελοία πρόστιμα που τους επιβάλει, ή ακόμα και με αυτό το συμβολικό ολιγόωρο κλείσιμο των επιχειρήσεών τους, για όλες αυτές τις αθρόες και καθημερινές παραβάσεις τους . Όσο για τους επιβαλλόμενους φόρους, έχει καταφέρει να τους πείσει ότι πολύ σύντομα θα τους ελαττώσει, όταν με το καλό βγούμε στις «αγορές» και τότε θα «πέσει» άφθονο, φθηνό και προπαντός χωρίς κόπους χρήμα και όλοι τους θα τρώνε με χρυσά κουτάλια .
ΥΓ . Πράγματι λοιπόν, δεν άργησε καθόλου να πραγματοποιήσει αυτόν τον στόχο της, γιατί πρόσφατα μας ανακοίνωσε την απόφασή της να βγει πάραυτα στις «αγορές», με έκδοση πενταετούς ομόλογου, ευελπιστώντας ότι θα ανορθώσει την εξαθλιωμένη οικονομία της χώρας, μόνο με ξένα χρήματα, με υποτιθέμενες ξένες επενδύσεις και χωρίς καμία εγχώρια παραγωγή . Άθλος ή Ουτοπία;