Και είναι πολλοί οι οι ντόπιοι Σκύθες και οι καρικατούρες της πολιτικής και της επιχειρηματικής ελίτ, οι οποίοι κατά την περίοδο της θερινής ραστώνης, επιδεικνύουν δια της ματαιοδοξίας τόσο την αγροικία τους, όσο και τον ωχαδερφισμό τους.
Ο πλούτος δεν έχει πάντα την ίδια συμπεριφορά, αλλά ανέκαθεν ρέπει προς τα δύο άκρα: τη φιλαργυρία και την προκλητική σπατάλη, που γίνεται προκλητικότερη στα "χρόνια της χολέρας".
Αυτόν τον πλούτο τιμούν οι εξουσιαστές παντός καιρού, πολιτικοί, τραπεζίτες, κρατικοδίαιτοι εν πολλοίς επιχειρηματίες, με τους εγχώριους Σκύθες σε ρόλο "οφθαλμολάγνων" να παρακολουθούν τα "καμώματα" των εκφραστών της πλουτοκρατίας.
Και βέβαια οι τεχνοκράτες της οικονομίας επινοούν και μοντελάρουν τον ιδανικό πολίτη, παραγωγό-καταναλωτή, στα μέτρα της εκάστοτε συγκυρίας. Στο μοντέλο τους δεν χωράει ο διεκδικητής, ο όποιος ταραξίας του λεόντειο κοινωνικού συμβολαίου και ίσως δεν βολεύεται ο τραμπούκος του χρήματος.
Ο τραμπούκος του χρήματος είναι ο πρίγκηπας της κοινωνίας της κατανάλωσης, που ναι υφίσταται ακόμη για πολλούς σε τούτο τον τόπο. Είναι ο φουσκωμένος διάνος που περνάει και όλοι παραμερίζουν με σεβασμό. Στρατιές αυλικών, λακέδων, γραφειοκρατών υποκλίνονται και του χαμογελούν, πολύ περισσότερο όταν κατέχει και ΜΜΕ ή όταν τραβάει το μάτσο των ευρώ κατά τη διασκέδασή του με την πιο άσεμνη χειρονομία,που έχει συνηθίσει το ζώον άνθρωπος.
Αυτόν τον τραμπούκο του χρήματος, με την υποτυπώδη κουλτούρα και την έλλειψη αισθητικής, ανεξαρτήτως της ετήσιας δαπάνης του για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, με την ψυχή του συνήθως στριμωγμένη στο λίπος, η εξουσία δεν διανοείται να τον πειράξει. Η κοινωνική επιτυχία μετριέται με μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς, κυρίως βέβαια στο εξωτερικό για λόγους ευεξήγητους.
Και το πρότυπο που προτείνεται είναι ο "λεφτάς" σ' όλες τις ποικιλίες του, ιδιαίτερα ο έχων και επιρροή στα πράγματα κηδεμονεύοντας μια χούφτα πολιτικούς της ξεφτίλας, με "φάτσα" πρώτη θέση του κότερου του στα κοσμικά νησιά ή πρώτο τραπέζι στα δήθεν υψηλής ποιότητας στέκια της εγχώριας "αρχοντοχωριατιάς", που εκφράζεται με τον πλέον γελοίο τρόπο.
Και έτσι διαμορφώνεται η εικόνα της τρισάθλιας υποκουλτούρας μιας κοινωνίας με ροπή στην κατανάλωση και στον ωχαδερφισμό, χωρίς ωστόσο αγοραστική ικανότητα, αρκούμενη στην "οφθαλμολαγνεία" των ισχυρών της πολιτικής και του χρήματος.
Ολα καλά!.. Χειροκροτήστε τους!
Και το ερώτημα που εγείρεται είναι: ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας. Οχι αυτός που χειρίζεται μια παθογόνα και παθογενή ψυχοσύνθεση, όπως είναι σήμερα των νεοελλήνων, αλλά αυτός που θα καταγγείλει και θα καταπολεμήσει την αρρώστια μας.
Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Συχνά περνάμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική αλαζονεία και κατάρρευση στην εξωτερική γελοιοποίηση και διαπόμπευση. Το έθνος κατάντησε ανυπόδητο και αναστενάριον σε κάρβουνα που θα τα περπατήσει κατ' ανάγκην.