Ολοι αυτοί οι "καραγκιόζηδες" του πολιτικού προσκηνίου, αλλά και του παρασκηνίου της πολιτικής οσφυοκαμψίας στα ανομολόγητα συμφέροντα, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, συγκροτούν τη "δικτατορία" της πολιτικής ανευθυνότητας και της διαβρωτικής για τον κοινωνικό ιστό πολιτικής πονηρίας.
Σαν τι να είναι εκείνο που μπορεί να στηρίξει την κοινωνική προσδοκία; Αγωνίες, μιζέριες, κοινωνικά γκρεμίσματα, όλα μαζεύονται και ταλαιπωρούν την "καθαρή" πρόθεση, ενώ η όραση, η αίσθηση, η νόηση σωρεύουν η καθεμία την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός. Θολώνουν τα περιγράμματα, ρευστοποιούν τις γραμμές, τους όγκους, τα χρώματα.
Ολοι αυτοί οι Ταρτούφοι της πολιτικής σκοπιμότητας διεκδικούν μονίμως μια μέθεξη στην πρωταρχική συγκίνηση της ανευθυνότητας. Και κάθε φορά που η μέθεξη αυτή πραγματοποιείται νιώθουν της χαρά της επιτυχίας. Η χαρά είναι η ταύτισή τους η ολοκληρωτική με την παραχάραξη της αλήθειας, με τον αποπροσανατολισμό των κοινωνικών ομάδων. Η αναλγησία είναι η διάστασή τους με το καθημερινό γεγονός.
Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε. Σήμερα, βασανιστικότερα από κάθε προηγούμενη περίοδο στην ιστορία, πρέπει το τοπίο σε τούτη τη χώρα να ξεκαθαρίσει από τους εγχώριους καραγκιόζηδες της πολιτικής.
Παρακολουθώντας κανείς τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα για να καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι είναι πλέον συλλογική η ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος.
Αλλοτε οι αγώνες ήταν πιο άνετοι,γιατί δεν υπήρχε η πίεση της ιστορίας που πλάθεται. Η ευθύνη αφορούσε το μέλλον και έμεινα πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας που επροίκιζε τους σκεπτόμενους πολίτες με τις ελευθερίες που χωράνε στα διαστήματα της νωθρότητας.
Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη πραγματικότητα, ζωντανή, που μας καθηλώνει και μας αναγκάζει να αντικρίσουμε μερικές άμεσες υποχρεώσεις, υποχρεώσεις βάναυσες. Ποιο άλλο δράμα θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει τον σκεπτόμενο πολίτη εξόν από τούτο το δράμα το ολοκληρωτικό της κοινωνίας, που είναι συνάμα και δράμα προσωπικό;
Κάθε σκεπτόμενος πολίτης είναι ο φωτογράφος της εποχής του και το καθήκον του είναι να μιλάει φωναχτά. Δεν μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα του από τη "δικτατορία" της πολιτικής ανευθυνότητας ή να την αντιμετωπίζει σαν μέσο χυδαίας τέρψης.
Η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης μπορούν να συμβάλλουν στη συναίσθηση της σύγχρονης αναταραχής. Στη συναίσθηση της πραγματικότητας όπως διαμορφώνεται από τους τεχνίτες των προσαρμογών στην πολιτική σκοπιμότητα. Και η πραγματικότητα αυτή, δεν αποτελείται μόνο από άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την ατομικότητα τους.
Αποτελείται και από πλήθη, τον κόσμο τον γεμίζει το σύνολο...