Τα τελευταία χρόνια κινούμαστε στον ευρύτερο χώρο του αστερισμού της διαγραφής του χρέους είτε στο σύνολό του είτε σε μεγάλο τμήμα του.
Την τελευταία διετία εισήλθαμε σε πιο στενή τροχιά. Ο στόχος της διαγραφής του χρέους έγινε η νέα Μεγάλη Ιδέα του Εθνους εξηγώντας τη σημερινή μας παρακμή.
Ωστόσο αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι καμία διαγραφή χρέους δεν πρόκειται να γίνει όσο εμφανίζουμε (φτιαχτά) πρωτογενή πλεονάσματα, λαμβάνουμε τις δόσεις μας και τις επιστρέφουμε πίσω.
Όταν εξυπηρετείς κάτι, ποιος ο λόγος να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από τον όγκο και τον τρόπο της εξυπηρέτησης αφού ανταποκρίνεσαι;
Εδώ ακόμη και όταν η κυβέρνηση νόμιζε ότι διαπραγματευόταν, στράγγιζε ταυτόχρονα όποιο λογαριασμό υπήρχε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των δανειστών της!
Η ιστορία όμως και η σημερινή πραγματικότητα με τα κόκκινα δάνεια, τις ευνοϊκές ρυθμίσεις, τις πωλήσεις δανείων σε ελάχιστο ποσοστό της αρχικής τους αξίας που βλέπουμε να κάνουν οι τράπεζες γίνονται μόνο υπό μία απαραίτητη συνθήκη.
Ποια;
Την στάση πληρωμών.
Διότι εν τοις πράγμασι μόνο τότε αποδεικνύεται πως ένα χρέος δεν είναι πια βιώσιμο, όταν σταματά η εξυπηρέτησή του.
Αυτό που κάνουν δηλαδή αρκετά νοικοκυριά όταν αναγκαστικά καλούνται να διαλέξουν ως προς το αν φάνε τα παιδιά τους ή θα ταΐσουν το αδηφάγο ελληνικό κράτος.
Αυτό θα όφειλε να κάνει και μια σωστή ελληνική κυβέρνηση που νοιαζόταν βέβαια όλους τους Ελληνες και όχι μόνο όσους έχουν διοριστεί στο δημόσιο ή κάθονται από τα 40 τους. Διότι θα πρέπει να διαγράψουμε και τις πρακτικές που μας οδήγησαν στα χρέη αντί για τη δημιουργία.