Δεν το παραδεχόμαστε βέβαια! Αποφεύγουμε την ίδια την αλήθεια μας, κι ας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις παραλείψεις μας, τις αδιαφορίες μας, τις απάθειές μας, τους χαλαρωμένους κρίκους της ευθύνης μας, που ξαναγυρίζουν στο καθημερινό προσκήνιο.
Αρκούμαστε στους κούφιους κομπασμούς για την ατομική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, προσηλωμένοι στους ερμητισμούς και στις αποδράσεις μας από την πραγματικότητα. Κι ας έχουν υποστεί τόσες κακώσεις οι έννοιες της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης σε τούτη τη χώρα. Κι ας αποδείχθηκαν άκαρπες οι δειλίες μας και άκαιρες οι θυσίες μας, όταν το φρούριο της ενιαίας κοινωνικής και ομαδικής ελευθερίας έχει παρθεί.
Ομως, στα χρόνια της πολύπλευρης κρίσης, μ' όλη την κακουχία του ελληνικού πνεύματος, μ΄όλες τις αναίσχυντες βαναυσότητες των αυτοπροσδιορισμένων σωτήρων και "κοινωνικοδιορθωτών", με τους λωποδυτικούς σφετερισμούς των δικαιωμάτων του πλήθους και του ατόμου, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τον έσχατο κίνδυνο της κατάρρευσης της.
Αν κι όλα μυρίζουν πτωμαίνη γύρω μας, εμείς επιμένουμε στις συνήθειές μας και στους μύθους. Μια μάζα ευκολόπλαστη από σάρκες χωρίς νεύρα και ψυχές χωρίς οράματα, αρνούμενοι να δούμε τις διαδοχικές εκδορές των καιρών και των πολιτικών πειραμάτων.
Και δοξολογούμε την κατάντια μας, ξορκίζουμε το κακό με μικρότητες και λιποψυχίες. Και μόνο μια νοητή γραμμή γνωρίζει, σαν σεισμογράφος ευπαθής, τις διακυμάνσεις των ανόδων και των καθόδων στο διάστημα της κρίσης. Επικρατεί η παρακμιακή λογική σ' όλες της εκφάνσεις της κοινωνικής λειτουργίας. Η παρακμή των εξάρσεων. Η πενιχρότητα του πνεύματος.
Κι αυτή η νοητή γραμμή ολοένα κατηφορίζει, ξεφεύγει από τους κραδασμούς των ελπίδων και τους τιναγμούς της αισιοδοξίας, ολοένα βουλιάζει προς την απύθμενη καταβόθρα όπου ζει για να σαλεύει μόνο το άβουλο πλήθος των ευνουχισμένων δούλων.
Υπερβολές του γράφοντος; Δεν έχουν παρά να κοιτάξουν γύρω τους οι αμφισβητίες, που ασώτεψαν πολύτιμες δυνάμεις για να αποξενωθούν από το αίσθημα της κοινωνικής τους ευθύνης, για να δουν τα λείψανα των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του νεοέλληνα. Και τα λείψανα τούτα χρησιμεύουν μόνο για να θυμίζουν την απειλή της εξουθένωσης...