Καθώς ζούμε σε καιρούς πολύ ρευστούς και οι σκέψεις μας, τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα περιστατικά που που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο και οι αντιδράσεις μας είναι ενίοτε κραυγές, που θέλουν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα περιστατικά, αγνοούμε ότι ο εχθρός είναι μέσα μας.
Και αρνούμαστε να εναρμονιστούμε με το δράμα το καθημερινό και με το αίτημα που η Στιγμή αναδίνει. Και μολονότι πολλά θέματα διεκδικούν μιαν άμεση απόκριση της ψυχής μ' όλη την ταλάντευση της στην άρνηση ή την κατάφαση καθώς ακουμπά στο πύρινο πρόσωπο του σήμερα, ο εχθρός μέσα μας μας εμπνέει την επιθυμία της αργής περπατησιάς, που είναι προνόμιο των ανθρώπων που διαθέτουν πολλή απάθεια για να παρατηρούν χωρίς να ενδιαφέρονται.
Ετσι, διαμορφώνεται ο "χαρακτήρας" της κοινωνίας.Και παραμερίζεται η ώριμη εποπτεία των πραγμάτων για χάη της επικαιρότητας μ' όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της επιπολαιότητας και του ατομικισμού. Ετσι, δημιουργείται το χάσμα που είναι πάλι από στιγμές, που επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξη της ιστορίας.
Το αληθινό δράμα μας, από την εποχή που μύριοι παράγοντες έχουν παρεμβληθεί για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλεκτικής πορείας των κοινωνικών συνόλων και των ατόμων, είναι ότι ο εχθρός μέσα μας ενθαρρύνει τη σκέψη να περπατάει με βήμα πολύ νωθρό και ενισχύει την πρόληψη που μας κρατεί δέσμιους απέναντι του ζωντανού σώματος του επικαιρικού γεγονότος.
Δεν μας επιτρέπει να συνδεθούμε αμεσότερα με ό,τι έμεινε, ιδίως στα τελευταία χρόνια των ραγδαίων μεταβολών και μετασχηματισμών της κοινωνίας, μένοντας ταυτόχρονα σε απόσταση από την ψυχική μας δεκτικότητα και την κοινωνική μας ευαισθησία.
Ετσι, η διαδρομή μας παίρνει το χαρακτήρα της δοκιμασίας, με τον εχθρό μέσα μας να παρακολουθεί με αρκετό απόθεμα αδιαφορίας την την εκφορά του εαυτού μας, με τη ζωή μας να παίρνει τις αναλογίες του σεισμού.