Η πολιτική σκοπιμότητα είναι η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής πραγματικότητας. Τα πάντα υποχωρούν μπροστά στο κυρίαρχο γεγονός των καιροσκοπικών ελιγμών, που αντιστοιχούν με τις εκάστοτε κομματικές ανάγκες των Σαρδανάπαλων της πολιτικής.
Δικαιοσύνη, αλήθεια και λογική υποχωρούν στις άμεσες αξιώσεις της πολιτικής εξουσίας. Με πολλούς από τους ανθρώπους της δικαιοσύνης, μάλιστα, να έχουν περιπτυχθεί την πολιτική εξουσία από φόβο, όχι από αγάπη. Και η πολιτική εξουσία τους έχει δεχθεί στους κόλπους της με διάθεση ανθρωποφαγική.
Τις εκλεκτικές σχέσεις εξουσίας και δικαιοσύνης τις ζούμε τούτες τις μέρες με εκατέρωθεν βλακώδεις ανακοινώσεις και πομφολυγώδεις δηλώσεις σ' ένα πλέγμα άκρατης υποκρισίας.
Πρόκειται για εκούσια παραίτηση από την αλήθεια. Πρόκειται για απογυμνωμένη κοροιδία των πολιτών, τους οποίους προσγειώνουν καθημερινά σε μια γυμνή ερημιά, όπου υπάρχουν πολλές ζωές χωρίς να υπάρχει Ζωή. Οπου σαλεύει ένα πλήθος ανθρώπων χωρίς να υπάρχει ο Ανθρωπος.
Ετσι κατάντησαν τούτο τον τόπο όλοι αυτοί οι εμμανείς θιασώτες της σκοπιμότητας και του υπερφίαλου ατομικισμού. Κοινωνική κωμωδία ή τραγωδία; Και η έκπτωση τούτη δεν έχει σταματημό. Η κάθοδος συνεχίζεται. Και οι μονολιθικές ομάδες των συμφερόντων συνασπίζονται, συχνά με τρόπο εκτρωματικό, για να διαφεντέψουν τους πολιτικούς τους σκοπούς.
Δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη; Κάποια υπολείμματα της είναι ανάξια λόγου. Η νέα γενιά των ανθρώπων της δικαιοσύνης, αναθρεμένη με τα ιδανικά που διαγράφει η διευθυνόμενη αγωγή έχει ανδρωθεί. Πολύφωνες οι μαρτυρίες, ενίοτε οι τίμιες μαρτυρίες, ενορχηστρώνουν το ρέκβιεμ της ελληνικής δικαιοσύνης.
Αλήθεια; Ποια αλήθεια; Με βαναυσότητα σφαγιάζεται από τους πολιτικούς και των εκπροσώπους των θεσμών. Και υπάρχουν πάντα πρόχειρες και θεμιτές δικαιολογίες, για την αδρανοποίηση των κριτηρίων του λαού.
Λογική; Ποια λογική; Εχει υποταχθεί στην ανάγκη της σκοπιμότητας και στο σύστημα της δικτατορίας της κρατικής γραφειοκρατίας. Μια άλλη επώδυνη απάρνηση του ρεαλισμού και μια συνθηκολόγηση με την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Και φτάσαμε στην ομαδοποίηση του Ελληνα, που αποδείχθηκε ένα από τα δυναμικότερα όπλα της πολιτικής εξουσίας. Η μαζική πολιτική, εξάλλου, προυποθέτει τη νάρκη της ατομικής συνείδησης, την αδράνεια της λογικής και ο έλεγχος των επιχειρούμενων πράξεων υποχωρεί στην υποβολή και στην κίνηση του συλλογικού ενστίκτου.
Και φτάσαμε στο σημείο, όπου ούτε η νόηση, ούτε η θέληση φαίνονται ικανές να μας αποσπάσουν από την αμηχανία και τη σύγχυση, γιατί ακριβώς η νόηση και η θέληση ήσαν από τις πρώτες που ένιωσαν την αμηχανία τούτη και τη σύγχυση μπροστά στην πολιτική σκοπιμότητα.
Και φτάσαμε σ' ένα απροσδιόριστο τέρμα, όπου οι πυλώνες της δημοκρατίας, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η λογική, αυτές οι απόλυτες αξίες που εγγυώνται την ευτυχία στον άνθρωπο, να έχουν διαβρωθεί και η δημοκρατική ηθική να έχει υποστεί καθίζηση.
Μια ολόκληρη κοινωνία σε απόλυτη σύγχυση, ανίκανη να περιλάβει έστω τις ξεφτισμένες αξίες στο δειγματολόγιο των μεγεθών που υποτίθεται διδάχθηκε να τιμά και να φρουρεί. Το άτομο ερημίτης μέσα στο πλήθος που είναι και τούτο ένα άθροισμα από απελπισμένους ερημίτες, αναγκασμένους να συμπορεύονται αφού η μοναχική πορεία θα ήταν κοινωνικός θάνατος.