Συγκλονίζει η μαρτυρία του Νίκου Αργυρόπουλου, που έλαβε μέρος στη Μάχη της Κύπρου το 1974 ως αρχηγός πληρώματος τεθωρακισμένου οχήματος (Marmon Herrington).
Μαζί με τους Ελλαδίτες και Κύπριους συμπολεμιστές του πολέμησε και νίκησε τους Τούρκους εισβολείς. Προδόθηκε όμως από το δόγμα «Η Κύπρος κείται μακράν».
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ιστορικό Νίκο Γιαννόπουλο και δημοσιεύτηκε στη Μηχανή του Χρόνου, ο Νίκος Αργυρόπουλος περιέγραψε σε ένα σημείο πώς αντιμετώπισαν τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές.
Αντιμετωπίσατε ρίψη αλεξιπτωτιστών;
«Ναι, όταν έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές σκοτείνιαζε ο ουρανός. Φαντάσου 20 αεροπλάνα από την μια πλευρά και 20 από την άλλη να ρίχνουν 50 αλεξιπτωτιστές το καθένα. Σκέψου 2000 αλεξιπτωτιστές. Το κάθε αλεξίπτωτο είναι σαν τον τρούλο μιας εκκλησίας.
»Μπορείς να φανταστείς την εικόνα 2000 τρούλων να πέφτουν από τον ουρανό; Τους πυροβολούσαμε αλλά δεν καταλαβαίναμε αν τους χτυπούσαμε. Μπορεί όντως κάποιοι να σκοτώνονταν, μπορεί κάποιοι να προσποιούντο τους νεκρούς, αν και δεν νομίζω ότι είχαν αυτή την πολυτέλεια γιατί και αυτοί δέχονταν συνεχή πυρά. Έπεφταν ολοένα και πιο πολλοί. Απελπιστήκαμε! Ήταν από τις στιγμές που νοιώθαμε την αριθμητική μας μειονεξία.
»Κάποια στιγμή ρίξαμε εμπρηστικά βλήματα μέσα στα σπαρτά και τους ετοιμάσαμε μια πολύ «θερμή» υποδοχή. Έπεφταν μέσα και καίγονταν ζωντανοί.
»Βέβαια αυτό μπορούσε να γίνει μια φορά γιατί από την στιγμή που καίγονταν τα σπαρτά δεν μπορούσες να το επαναλάβεις.
»Δεν ξέραμε τι να κάνουμε την επόμενη φορά. Όμως και οι Τούρκοι δεν γνώριζαν τι θα κάναμε και αραίωσαν τις ρίψεις αλεξιπτωτιστών.
»Ίσως και να ήταν τυχαίο, δεν ξέρω. Εν τω μεταξύ, τα τουρκικά πυρά βαρέων όπλων συνεχίζονταν. Πυροβολικό, όλμοι, ότι μπορεί να βάλει το μυαλό σου».
