Η λύση της καταστροφής
«Αν προσπαθήσεις πολύ να βάλεις μυαλό σε έναν βλάκα, στο τέλος θα του μοιάσεις. Και δεν είναι ένας ο βλάκας, είναι εκατομμύρια».
Αυτή τη φράση μας έγραψε αναγνώστης, ευχαριστώντας μας ταυτόχρονα για τις αναλύσεις μας. Αναφέρεται στους Έλληνες, σε όλους εμάς δηλαδή, πιστεύοντας ότι δεν έχουμε μάθει τίποτα από την κρίση - οπότε, εάν η Ελλάδα επέστρεφε σε συνθήκες ευημερίας, οι Πολίτες της θα έκαναν ξανά τα ίδια λάθη. Συμφωνεί επομένως με τον κ. Σόιμπλε που πρόσφατα δήλωσε ότι, αρκετοί Έλληνες επικροτούν τη συμπεριφορά του απέναντι στη χώρα μας - με την έννοια πως σωστά την τιμωρεί, επιβάλλοντας την πολιτική λιτότητας για να αλλάξει!
Εν τούτοις η Ελλάδα δεν υποχρεώνεται να αλλάξει τα κακώς κείμενα, μακράν κυριότερο εκ των οποίων είναι οι ελλειμματικοί/διεφθαρμένοι της Θεσμοί - αλλά εφαρμόζεται μία καθαρά εισπρακτική πολιτική που καταστρέφει εντελώς την οικονομία της και εξαθλιώνει τον πληθυσμό της. Ειδικότερα, τα εισοδήματα των Ελλήνων μειώνονται μέσω των υπερβολικών φόρων, του περιορισμού των μισθών και της απαξίωσης των περιουσιακών τους στοιχείων - έτσι ώστε να πουληθούν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές και να μετατραπούν σε σκλάβους χρέους, καθώς επίσης σε εργαζόμενους χαμηλού κόστους για τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας. Είναι επομένως ανόητοι;
Περαιτέρω συμφωνούμε όλοι πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ οικονομικό, αλλά κοινωνικό και πολιτικό - ενώ ακριβώς για αυτό έπεσε στην παγίδα που της στήθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο. Εκείνο που όμως δεν συμφωνούμε είναι ποιό είναι το αίτιο και ποιό το αιτιατό - εάν δηλαδή το πολιτικό πρόβλημα προκάλεσε το κοινωνικό ή το αντίθετο, με την έννοια πως η κοινωνία διοικείται από «συμμορίες» που της μοιάζουν, αφού η ίδια τις επιλέγει κάθε φορά.
Το σίγουρο βέβαια είναι το ότι, έτσι όπως είναι διαμορφωμένα το σύνταγμα και οι θεσμοί, επιτρέπουν σε όποιον ανέλθει στην εξουσία να κάνει ότι θέλει - ενώ δεν αποτρέπουν τη διαφθορά, εάν υποθέσουμε πως δεν την εκτρέφουν. Ως εκ τούτου, αυτό που πρέπει να προηγηθεί είναι η επίλυση του πολιτικού προβλήματος - ακόμη και αν δεχόμασταν πως ο ένοχος της καταστροφής δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά η κοινωνία.
Τέτοιου είδους όμως προβλήματα δύσκολα λύνονται με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σε μία κατ' επίφαση «δημοκρατία» - αφού δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεται κανείς αυτούς που έχουν το ρόλο του κλέφτη και του αστυνόμου μαζί. Εκτός εάν καταρρεύσει το κράτος, ως αποτέλεσμα μίας χρεοκοπίας ακολουθούμενης από τη γνωστή δημιουργική καταστροφή - σύμφωνα με την οποία το νέο δεν χτίζεται ποτέ πάνω στο παλαιό, αλλά στα ερείπια του.
Τότε μόνο θα ήταν εφικτή εκτός από την κάθαρση και η παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων - χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον. Μπορεί όμως να προτείνει κανείς μία τόσο επώδυνη διαδικασία; Ασφαλώς όχι - οπότε πρέπει να περιμένει να συμβεί, ενημερώνοντας για την επόμενη ημέρα.
Αυτή τη φράση μας έγραψε αναγνώστης, ευχαριστώντας μας ταυτόχρονα για τις αναλύσεις μας. Αναφέρεται στους Έλληνες, σε όλους εμάς δηλαδή, πιστεύοντας ότι δεν έχουμε μάθει τίποτα από την κρίση - οπότε, εάν η Ελλάδα επέστρεφε σε συνθήκες ευημερίας, οι Πολίτες της θα έκαναν ξανά τα ίδια λάθη. Συμφωνεί επομένως με τον κ. Σόιμπλε που πρόσφατα δήλωσε ότι, αρκετοί Έλληνες επικροτούν τη συμπεριφορά του απέναντι στη χώρα μας - με την έννοια πως σωστά την τιμωρεί, επιβάλλοντας την πολιτική λιτότητας για να αλλάξει!
Εν τούτοις η Ελλάδα δεν υποχρεώνεται να αλλάξει τα κακώς κείμενα, μακράν κυριότερο εκ των οποίων είναι οι ελλειμματικοί/διεφθαρμένοι της Θεσμοί - αλλά εφαρμόζεται μία καθαρά εισπρακτική πολιτική που καταστρέφει εντελώς την οικονομία της και εξαθλιώνει τον πληθυσμό της. Ειδικότερα, τα εισοδήματα των Ελλήνων μειώνονται μέσω των υπερβολικών φόρων, του περιορισμού των μισθών και της απαξίωσης των περιουσιακών τους στοιχείων - έτσι ώστε να πουληθούν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές και να μετατραπούν σε σκλάβους χρέους, καθώς επίσης σε εργαζόμενους χαμηλού κόστους για τους νέους ιδιοκτήτες της χώρας. Είναι επομένως ανόητοι;
Περαιτέρω συμφωνούμε όλοι πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ οικονομικό, αλλά κοινωνικό και πολιτικό - ενώ ακριβώς για αυτό έπεσε στην παγίδα που της στήθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο. Εκείνο που όμως δεν συμφωνούμε είναι ποιό είναι το αίτιο και ποιό το αιτιατό - εάν δηλαδή το πολιτικό πρόβλημα προκάλεσε το κοινωνικό ή το αντίθετο, με την έννοια πως η κοινωνία διοικείται από «συμμορίες» που της μοιάζουν, αφού η ίδια τις επιλέγει κάθε φορά.
Το σίγουρο βέβαια είναι το ότι, έτσι όπως είναι διαμορφωμένα το σύνταγμα και οι θεσμοί, επιτρέπουν σε όποιον ανέλθει στην εξουσία να κάνει ότι θέλει - ενώ δεν αποτρέπουν τη διαφθορά, εάν υποθέσουμε πως δεν την εκτρέφουν. Ως εκ τούτου, αυτό που πρέπει να προηγηθεί είναι η επίλυση του πολιτικού προβλήματος - ακόμη και αν δεχόμασταν πως ο ένοχος της καταστροφής δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά η κοινωνία.
Τέτοιου είδους όμως προβλήματα δύσκολα λύνονται με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σε μία κατ' επίφαση «δημοκρατία» - αφού δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεται κανείς αυτούς που έχουν το ρόλο του κλέφτη και του αστυνόμου μαζί. Εκτός εάν καταρρεύσει το κράτος, ως αποτέλεσμα μίας χρεοκοπίας ακολουθούμενης από τη γνωστή δημιουργική καταστροφή - σύμφωνα με την οποία το νέο δεν χτίζεται ποτέ πάνω στο παλαιό, αλλά στα ερείπια του.
Τότε μόνο θα ήταν εφικτή εκτός από την κάθαρση και η παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων - χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον. Μπορεί όμως να προτείνει κανείς μία τόσο επώδυνη διαδικασία; Ασφαλώς όχι - οπότε πρέπει να περιμένει να συμβεί, ενημερώνοντας για την επόμενη ημέρα.