Αντε να γίνει κατανοητό ότι το αληθινό δράμα της ζωής μιας μεγάλης μερίδας των νεοελλήνων , είναι ότι η σκέψη τους περπατάει με βήμα πολύ νωθρό και η όποια ευαισθησία μπορεί να διαθέτουν επιμένει στις νόμιμες προθεσμίες για να εκδηλωθεί.
Αντε να υπερνικήσουν την πρόληψη που τους κρατά δέσμιους απέναντι του επικαιρικού γεγονότος, τις συνήθειες με αρκετό καρύκευμα γελοιότητας, την ανόητη επιδειξιομανία με ευτράπελες απολήξεις, ιδίως τα τελευταία χρόνια των δραματικά ραγδαίων μετασχηματισμών της κοινωνίας, ώστε να συνδεθούν αμεσότερα με ό,τι έμεινε, χωρίς να παραμένουν απαθείς και σε απόσταση από την ψυχική τους δεκτικότητα και την κοινωνική τους ευαισθησία.
Ο καλπασμός αυτός της νεοελληνικής γελοιότητας με πολλά στοιχεία γκροτέσκο γίνεται για την κοινωνία μια εναγώνια διαδρομή. Και η διαδρομή προσλαμβάνει το χαρακτήρα της δοκιμασίας, γιατί η γελοιότητα και η αναισθησία των ολίγων έστω, μένουν σαν μια ζωντανή παρουσία, άφωνη στη δραματική της απάθεια και σιγή.
Για όσους δέχονται τα περιστατικά και τις συμπεριφορές όπως έρχονται και εκδηλώνονται και διαθέτουν αρκετό απόθεμα αδιαφορίας ως απότοκο ενός μόνιμου ή και πρόσκαιρου βολέματος, για να μεταπλάθουν το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και αρκετή προσαρμοστικότητα για να αφομοιώνουν το καυτερό σήμερα με την παγερή αιωνιότητα, τούτες οι αράδες ή οι όποιες φωνές, δεν έχουν κανένα αντίλαλο.
Η Στιγμή και η ουσία της Στιγμής, η πραγματικότητα και το δράμα της - και μαζί της ο Ανθρωπος - έχουν παραμεριστεί στην απαθή ροή του χρόνου.
Κι όσοι συγκροτούν τούτη τη διάσταση τη κοινωνική, ενισχύουν και την αισθητικότητα του πολιτικά γελοίου, την πολιτική ασχημία που νομιμοποιημένη εκτρέπεται στην υπερβολή. Και ο ιστορικός χρόνος διαρρέει. Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματοποιημένη γραμμή του Παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν.
Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της, χωρίς να παρατηρούνται δομικές αλλαγές στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της "μακροιστορίας" . Το άγχος του Ελληνα επιτείνεται ανάλογα.
Και η μορφοπλασία είναι ο μοχλός της πολιτικής "έμπνευσης" αλά ελληνικά. Να βάζεις στη θέση των μορφών, που δεν έχεις, κατασκευές και να τις παρουσιάζεις για μορφές, διαφθείρεις εσωτερικά το έργο σου. Κάνεις ένα ανάπηρο πλάσμα με δεκανίκια ή ένα απλώς ανθρωπόμορφο ρομπότ.
Το κρίσιμο πρόβλημα είναι η πραγματική αξία των "μη ωραίων" και "μη εύμορφων" στοιχείων όταν αποτελούν συστατικό μιας σαρωτικής πνευματικής, πολιτιστικής και πολιτικής σύλληψης και δημιουργίας.
Αντε όλοι στη Μύκονο! Αυτοί που αρέσκονται να επιδεικνύουν τον πλουτισμό τους και την κενότητα τους και οι άλλοι με τη συνοικιακή λογική που ξοδεύουν και το τελευταίο βαλάντιο τους, για να παρακολουθούν τους επιδειξιομανείς της πλουτοκρατίας, όλοι περίπου στην ίδια κατηγορία των πεφυσημένων ασκών και των Ταρταρίνων της ματαιοδοξίας...