Το γεγονός είναι πάντως ότι δεν χρειάζεται εμβαθυντική έρευνα, για να φέρει στο φως τη μέγιστη από τις αντινομίες της σημερινής εγχώριας πολιτικής πραγματικότητας, με κύριο εκπρόσωπό της τον Αλέξη Τσίπρα: τη διάσταση της θεωρίας από την έμπρακτη προβολή της.
Και η διάσταση, όπως είναι πρόδηλο, και όπως είναι άφευκτο, δημιουργεί το κενό ανάμεσα στην αλήθεια και το πολιτικό ψέμα. Κι αυτό το "κενό" εκμεταλλεύονται οι διάφοροι τσαρλατάνοι της πολιτικής.
Γιατί οι ιδεολογίες και η άσκηση υπεύθυνης πολιτικής δεν έχουν χώρο ζωής παρά την πράξη. Και δεν γνωρίζουν άλλη φθορά παρά την αδυναμία τους να καλύψουν όλες τις αξιώσεις της πράξης και τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, έκφραση μιας εκτρωματικής αριστερής κομματικής νοοτροπίας με συμπλεγματικές απολήξεις, με εμφανή στοιχεία απαιδευσίας και παντελούς έλλειψης αισθητικής στην πολιτική και γενικότερα, ανέπτυξε το εγώ του κάτω από τα επάλληλα επιστρώματα που έχει σωρεύσει η ελλιπής κοινωνική αγωγή, φράζοντας τους πόρους απ' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η μύχια συνείδησή του.
Ως γνήσιος συνεχιστής της παλαιοκομματικής παράδοσης μετέτρεψε το ψέμα σε επάγγελμα, έχοντας κομματικά ενστερνιστεί ότι η περιγραφή ολόκληρης της πραγματικότητας προυποθέτει την αντίληψη, την κατανόηση, τη συναίσθηση της σύγχρονης αναταραχής.
Οπως διδάχθηκε στους διαδρόμους της αριστερής θολοκουλτούρας πως τη φωνή του ψέματος θα τη δεχθούν με λαίμαργη αναμονή τα πλήθη, τα ήδη βασανισμένα από το κάματο των κομματικών υποσχέσεων, από τον ερμητισμό της πολιτικής.
Τα πολιτικά ψέματα, όσο πιο κραυγαλέα είναι, τόσο περισσότερο δημιουργούν την ψευδαίσθηση της αποκατάστασης της ψυχολογίας της σταθερότητας. Η αίσθηση του σταθερού και της διάρκειας, το επαναλαμβανόμενο ψέμα του εξοστρακισμού της κρίσης, ακόμη κι αν μετατίθεται στο πολύ απώτερο μέλλον, διαμορφώνουν τις προυποθέσεις για να σταδιοδρομήσει η προσωποποιημένη πολιτική αθλιότητα.
Και βέβαια διαμορφώνεται στην κοινωνία η αυταπάτη της προσδοκίας και της σταθερότητας. Μόνο που η αυταπάτης της σταθερότητας, όπως όλες οι αυταπάτες, στον διαβρωτικό τούτο καιρό, είναι δύσκολο να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη βίου.
Αυτό που μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας και ο εσμός των συμβούλων του είναι ότι η αυταπάτη, όπως όλες οι αυταπάτες, είναι ένα πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων που τρίβεται και φθείρεται στη βίαιη επαφή με τα τα καταλυτικά προβλήματα της κοινωνίας.