Επήραμε την κρίση ως γεγονός τελειωμένο και στηρίξαμε τις σκέψεις μας στην κατάσταση που δημιουργεί. Αλλά η κρίση είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της αδράνειας των ελευθέρων πνευμάτων και εκ των πραγμάτων του πλήθους.
Κανένας Ταρτούφος πολιτικός και κανένα κόμμα θα αποτολμούσαν ποτέ την περιπέτεια μιας κρίσης, αν γνώριζαν από πριν πως θα είχαν από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπο τους τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.
Το δυστύχημα είναι ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το πνεύμα σε τούτη τη χώρα έμειναν αδρανείς απέναντι των προσπαθειών της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας να καταστήσει τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη απατηλό πρόσωπο.
Διανοούμενοι και θεσμικοί παράγοντες, άνθρωποι της δικαιοσύνης-διαδρομιστές των κομματικών γραφείων, βρήκαν διέξοδο σε μιαν άνανδρη φυγή είτε στον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο, είτε στην εξαγορασμένη επιβίωση, υψώνοντας ακόμη ψηλότερα τον φράχτη που έκτισε η πολιτική εξουσία για να τους απομονώσει από την ομαδική ψυχή.
Παραμέλησαν ολότελα το αγωνιστικό τους καθήκον απέναντι της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για να γίνουν ασυνείδητοι και σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα επιβαρυντικές, συνειδητά όργανα των δημίων του λαού.
Στην Ελλάδα του 2017, στον τόπο τούτο όπου ανθεί ο ωχαδερφισμός και βρίσκει γόνιμο έδαφος η πολιτική αυθαιρεσία, τα συνθήματα μένουν μόνο συνθήματα, οι σκοποί ξεπέφτουν στους σωρείτες των λέξεων, και οι προθέσεις παραγράφονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Σε τούτη τη χώρα μ' όλη την κατάντια της δεν έχει νόημα η ανάπαυλα, η χαλάρωση, η όποια περίοδος της νάρκης. Ή μάλλον μια έχει κατάληξη; την τελμάτωση και σιγά σιγά την παραμόρφωση του νοήματος της ίδιας της ελευθερίας.