Την απόφαση της κυβέρνησης δια τυρρηνικής σάλπιγγος ότι η Ελλάδα "βγαίνει στις αγορές", ως μια ακόμη προσπάθεια των κυβερνητικών "μαγειρεμάτων" για ψυχολογική ανάσα στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής τακτικής, αλλά επί της ουσίας δανειζόμενη ακριβό χρήμα με απαγορευτικά υψηλό επιτόκιο και διατηρώντας τα μνημόνια, έχουν ήδη κρίνει έγκριτοι οικονομολόγοι.
Με επικοινωνιακά τερτίπια και ολέθριο κομματικό καιροσκοπισμό, για τη διαμόρφωση κλίματος προσδοκιών, που στην πραγματικότητα πρόκειται για ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφεται τούτος ο λαός, δεν αλλάζει η δυναμική της οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση.
Πολύ περισσότερο είναι πολιτικά "εγκληματικό" να καλλιεργείται μια ακόμη ψευδαίσθηση, ότι η Ελλάδα ακόμη και μετά τη λήξη του υπάρχοντος μνημονίου το Μάιο, έχοντας μάλιστα στο μεσοδιάστημα δανειστεί πάρα πολύ ακριβό χρήμα και διατηρώντας το μνημόνιο, θα μπορέσει να απαλλαγεί από την ασφυκτική αγκάλη των δανειστών, όταν το χρέος ξεπερνά τα 360 δις ευρώ.
Η απειλή δεν αφοπλίζεται με πολιτικούς καιροσκοπισμούς, όταν οι εκάστοτε κυβερνήσεις με εκτρωματικό χαρακτήρα, αποφεύγουν να ακολουθήσουν το δύσβατο μονοπάτι της εθνικής στρατηγικής, προσπαθώντας συνάμα να θολώσουν την κρίση του λαού, με μυστικιστική προσήλωση στα έτοιμα επιχειρήματα.
Επιχειρήματα, ωστόσο, που δεν μπορούν να καθαρίσουν το ρύπο μιας προδοσίας κατά της κοινωνίας και εκατοντάδων χιλιάδων πτωχοποιημένων Ελλήνων, προσηλωμένων στην ελπίδα μιας καλύτερης μοίρας.
Μια μόνιμη και σφιχτή χειραψία με το δήμιο, εξοικονόμηση χρόνου για τους Σαρδανάπαλους της πολιτικής, καιροσκοπία πάνω στην έκβαση της λαικής προσδοκίας για κράτος δικαίου και σεβασμό στους θεσμούς, για έξοδο από την ατέρμονη οικονομική μιζέρια.
Διατήρηση της χειραψίας με τους δανειστές σημαίνει ότι η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής έχει λήξει. Σημαίνει διατήρηση του φόβου για τα χειρότερα. Ο φόβος, όσο κι αν συσσωματώνει, είναι συνάμα στοιχείο αποσυνθετικό. Και ο φόβος περιφρουρεί τα "επιτεύγματα" των όποιων συμφερόντων, εγχώριων και ξένων.