Δύο παρόμοιες ειδήσεις με διαφορά λίγων ημερών είδαν το φώς της δημοσιότητας πρόσφατα.
Στην πρώτη ένας 41 χρονος άντρας στην Υεμένη ο Muhammad al-Maghrabi εκτελέστηκε απο έναν αστυνομικό με 5 πυροβολισμούς για τον βιασμό και τη δολοφονία ενός τρίχρονου κοριτσιού.
Ο πατέρας του κοριτσιού, ανακουφισμένος απο το γεγονός, είπε οτι ένοιωσε σα να ξαναγεννήθηκε.
Στη δεύτερη είδηση, εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση ο 43 χρονος Ronald Phillips στις ΗΠΑ στο Ohio, με θανατηφόρο ένεση για το βιασμό και δολοφονία ενός άλλου τρίχρονου κοριτσιού, πριν από 24 χρόνοα όμως, το 1993.
Η διαφορά είναι οτι στην πρώτη περίπτωση, στις ΗΠΑ ο νόμος του δίνει όλες τις δυνατότητες για να καθυστερήσει την εκτέλεση ή να την μετατρέψει σε ισόβια, αν φυσικά το έγκλημά του είναι σε μια πολιτεία που υπάρχει ακόμα η θανατική ποινή, σε άλλη περίπτωση η μέγιστη ποινή είναι τα ισόβια και πιθανότατα να είχε αποφυλακισθεί με όρους.
Στη δεύτερη περίπτωση είναι ο σκληρός νόμος της Σαρία που δεν αφήνει περιθώρια για ευνοϊκές ποινές.
Στην Ελλάδα, αν δεν είχε επιληφθεί ο άγραφος κανόνας τιμής των κρατουμένων, το πιο πιθανό ήταν μετά απο 5-6 χρόνια το πολύ, ο βιαστής και δολοφόνος ενός τρίχρονου κοριτσιού να είχε αφεθεί ελεύθερος.
Δεν ξέρω τελικά για ποιό κράτος δικαίου μιλάμε πια με τους νόμους για την αποσυμφόρηση των φυλακών, για το δίκαιο των σκληρών παραβατικών ή για το δίκαιο των θυμάτων και των συγγενών τους που σπάνια δικαιώνονται.
Και αν οι 2 παραπάνω που εκτελέστηκαν βρίσκονταν ο ένας στην Υεμένη και ο άλλος στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα υπάρχουν αναρίθμητοι σκληροί παραβατικοί που συλλαμβάνονται, ταυτοποιούνται τα εγκλήματά τους και στη συνέχεια αφήνονται ελεύθεροι γιατί πια οι φυλακές είναι γεμάτες, δεν χωρούν άλλους.
Βάλτε για λίγο τους εαυτούς σας στη θέση των γονιών των 2 τρίχρονων κοριτσιών και αναρωτηθείτε τι θα κάνατε και πως θα νοιώθατε αν βλέπατε τον βιαστή και δολοφόνο του παιδιού σας να κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος μετά απο λίγα χρόνια.