Δίλημμα εναγώνιο του μέσου Ελληνα που αισθάνεται και δεν θέλει να σκεφτεί για να μην ταράξει την αβέβαιη ηρεμία του μικρόκοσμου του. Φοβάται πως αν αφαιρέσει τις παρωπίδες η ματιά του θα απλωθεί στο πολύχρωμο θέαμα της, που τον καλεί και διεκδικεί την εγρήγορση όλων των αισθήσεων του.
Τρέμει την πανοραμική θέα της πραγματικότητας, όπως διαμορφώνεται από την πολιτική αυθαιρεσία και την κομματική σκοπιμότητα. Οπότε και δεν τον απασχολεί επί της ουσίας ότι οι Ταρτούφοι της πολιτικής υποθηκεύουν το μέλλον του και των μέλλον των παιδιών του ή ότι η αναίσχυντη πολιτική πρακτική επιτρέπει το διορισμό, για παράδειγμα, του πατέρα του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής ως προέδρου κρατικού οργανισμού...
Ετσι επιτυγχάνεται ο αναβαθμός στον πολιτισμό;
Γιατί ο πολιτισμός, στη βαθύτερη του ουσία, είναι η ανθρώπινη ευημερία. Η αναζήτηση της ευημερίας αυτής αποτελεί τη βάση και το ζωτικό κίνητρο όλων των συστημάτων κι όλων των θεωριών από τα πανάρχαια χρόνια. Και τα συστήματα και οι θεωρίες δοκιμάζονται και σταθεροποιούνται ή φθείρονται ανάλογα με την ικανότητά τους να εξασφαλίσουν στον άνθρωπο στ ανώτερο ποσοστό ευημερίας.
Η αποτυχία τους είναι και ο αμείλικτος θάνατός τους. Σε τούτη τον τόπο ωστόσο, με την αποφυγή της πανοραματικής θέας από τον νεοέλληνα, ευημερούν συχνά οι αριθμοί, πάντα οι ημέτεροι και οι διαδρομιστές των κομματικών γραφείων, αλλά ουδέποτε ο λαός!..
Είναι πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα μας να παραβλέπουμε τους διαβρωτικούς παράγοντες του ίδιου του πολιτισμού μας και κατ'επέκταση της ευτυχίας μας. Είναι μέσα στη φύση μας πλέον να λησμονούμε και να απομακρυνόμαστε από την ιστορία τούτου του τόπου, που θα μπορούσε να μας διδάξει πολλά, για να είχαμε αποφεύγει άλλα τόσα δεινά.
Θεωρούμε τη λήθη πιο "βολική" από την ανάμνηση. Αλλωστε, η λήθη είναι ο παγερός νόμος της βιολογίας. Η ανάμνηση είναι η εκτροπή του. Βοηθός της λήθης είναι η πανθομολογούμενη γενική χαλάρωση των θελήσεων του πλήθους. Χαλάρωση που αποδεικνύεται ο δραστικότερος συντελεστής του αποπνιγμού και των λειψάνων ακόμη της κοινωνικής και ατομικής ελευθερίας.