Της ελληνικής ψυχής που ζει τον ίλιγγο της θολής προσδοκίας μέσα από τη δίνη του χαλασμού. Γιατί, μπορεί να βρισκόμαστε εν μέσω θερινής ραστώνης και το facebook να υπερχειλίζει από φωτογραφίες των χρηστών από τις διακοπές τους, πολλών μάλιστα ως απότοκο της ματαιοδοξίας τους, αλλά τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι ΕΔΩ και η ανημποριά είναι ΕΔΩ και η μιζέρια μας ως λαός είναι ΕΔΩ και η έλλειψη κοινωνικής συνοχής και συναίσθησης είναι ΕΔΩ.
Η σκληρότερη δοκιμασία που έπληξε τους σκεπτόμενους Ελληνες με την κρίση, είναι ότι τους ανάγκασε όσα πίστεψαν να τα αναθεωρήσουν. Και να αναζητήσουν μέσα στις διασταυρούμενες ροπές κάποιο σημείο προσανατολισμού.
Ανάμεσα στα φοβερά, ενίοτε εκβιαστικά, πολιτικά και ιδεολογικά διλήμματα, στα κοινωνικά γκρεμίσματα, στις αμφιταλαντεύσεις, ανάμεσα στις αμφιβολίες και στις άσπλαχνες διαψεύσεις. νιώθουν πως πρέπει να αναζητήσουν κάποιο δρόμο καινούργιο. Και υπάρχουν κάποιοι,έστω λίγοι, που τον αναζητούν μόνοι, με το πικρό απόθεμα της δυσπιστίας στη ψυχή και με παγωμένη την καρδιά σε θερμοκρασίες ασφυκτικές για την κοινωνία.
Για τους ολίγους, ναι είναι αναντίρρητα αγωνιώδης η η συναίσθηση τούτη της ψυχικής ερήμωσης, αλλά βασανιστικότερο είναι το συναίσθημα της ευθύνης μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους. Νιώθουν πως η Πίστη και η Συνείδηση του αύριο είναι αποκλειστικά μόχθος δικός τους.
Οι πολλοί που εύκολα πιστεύουν σε αξίες κίβδηλες, όσο κι αν έρχονται σε επαφή με την τραγική πραγματικότητα, αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή το χάος, γιατί έλειψε η ψυχική σύνδεσή τους με το σύνολο και γιατί η πολιτική σύγχυση που προλόγισε την κρίση, δεν ευνοούσε καμία σταθερή κατεύθυνση της κοινωνίας.