Δεκαπενταύγουστος. Οι Ελληνες τρέχουν στις παραλίες, πίνουν τα ούζα τους, βρίζουν την κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, μολονότι αρκετοί την ψήφισαν.
Δεκαπενταύγουστος όμως ήταν όταν ολοκληρωνόταν η δεύτερη, κρισιμότερη και αποφασιστικότερη φάση του Αττίλα στην Κύπρο. Στις 22 Ιουλίου με την Απόφαση (354) του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. έγινε η εκεχειρία – κατάπαυση του πυρός. Η Τουρκία είχε καταλάβει μια λωρίδα μήκους 12 χιλιομέτρων στην Κερύνεια, από το Πέντε Μίλι, χώρος της απόβασης δυτικά της Κερύνειας και Ανατολικά ως τον Βόσπορο. Από Βορρά προς Νότο 20 χιλιόμετρα, Κερύνεια θύλακας της Αγύρτας – Κιόνελι, (το είχαν υπό των έλεγχο τους οι Τουρκοκύπριοι στασιαστές (ΤΜΤ) από το Δεκέμβριο του 1963), 5% περίπου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ωστόσο η κατάρρευση των συνομιλιών επέφερε τον Αττίλα 2 και το περίπου 5% κατέστη κάτι παραπάνω από 36% σαν σε περίπατο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός κατά τη δεύτερη αυτή φάση των επιχειρήσεων. Το μόνο που έκανε, ήταν να δηλώσει ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά.
Ήταν ο ίδιος που με τις συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης μερικά χρόνια νωρίτερα, είχε αποδεχθεί τις βρετανικές επιδιώξεις με τις οποίες έμπαινε από το πουθενά η Τουρκία στο παιχνίδι της Κύπρου.
Με άλλα λόγια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιγε την πόρτα στους Τούρκους, οι οποίοι λίγα χρόνια αργότερα, το 1964 έριχναν ως "εγγυητές" βομβές ναπάλμ στην Κύπρο.
Η Χούντα ως κορόιδο των ΗΠΑ τους έβαζε στο χολ του νησιού διασφαλίζοντας την επιτυχή απόβαση ανακαλώντας τα ελληνικά υποβρύχια που θα μπορούσαν να βουλιάξουν τους Τούρκους και μη δίνοντας την εντολή να απογειωθούν τα phantom και να τελειώσουν τη δουλειά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τους άφησε να προχωρήσουν ανενόχλητοι παραμέσα, διχοτομώντας de facto την Κύπρο και περιοριζόμενος στο ότι βρίσκεται μακριά. Ξεχνούσε ίσως ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη διαχειρίστηκε για αιώνες μια τεράστια επικράτεια.
Εντούτοις αυτός ο άνθρωπος ονομάστηκε "εθνάρχης" και αρκετός κόσμος πίνει νερό στο όνομά του. Ναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία στην πολιτική ζωή του τόπου μετά το Β' ΠΠ, αλλά δυστυχώς αρνητική. Εκτός του ότι ποτέ δεν πήρε ποσοστό που να αιτιολογεί το χαρακτηρισμό "εθνάρχης" ήταν, εκτός της τραγωδίας της Κύπρου, αυτός ο πρωθυπουργός που άρχιζε το μπαράζ των κρατικοποιήσεων και διορισμών ενώ σε αντιδιαστολή με αυτά και κατά δήλωσή του μας έβαλε χωρίς να γνωρίζουμε κολύμπι στην ταραγμένη θάλασσα της ΕΟΚ. Σήμερα πνιγόμαστε.
Ήρθε η ώρα να αποκαθηλωθεί...