...Που υπαγορεύει η θητεία μας στις ανάγκες μας, στις απατηλές προσδοκίες και στις συνήθειές μας, είμαστε ανίκανοι να αναγνωρίσουμε την πραγματική δοκιμασία της κοινωνίας και το μεταφυσικό κενό της εποχής που διατρέχουμε.
Ολα αυτά τα χρόνια της κρίσης θα μπορούσαμε δικαιωματικά να διεκδικήσουμε το έπαθλο της αφέλειας και αρκετοί το βραβείο του αναχωρητισμού ή και της παχυλής αδιαφορίας από τα προβλήματα του συνόλου.
Επιμένω σε τούτη τη θέση μου, γιατί αποτελεί την αφετηρία πολλών δεινών που διέρχεται ο τόπος. Γιατί, σ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, έχει εκλείψει η βαθιά στόχαση, η εσωτερική σαφήνεια και το εύρος της ματιάς του καθενός από εμάς, που θα μας επέτρεπαν να αγκαλιάσουμε την εποχή μας και να μην βρισκόμαστε σε σύγχυση και αμηχανία.
Μια ολόκληρη κοινωνία με πληγές ολάνοιχτες και τα ερείπια των μνημονιακών πολιτικών να καπνίζουν γύρω μας...
Στη διάλεκτο της ιστορίας, όλες οι κρίσεις, ήταν μια δεινή δοκιμασία της συνείδησης. Γιατί της αφαίρεσαν τα ερείσματα, της σκότωσαν τις ιδέες που την έτρεφαν και την έριξαν μέσα στο χάος.
Η ζάλη αυτού του κενού της συνείδησης, το χρέος, η αναζήτηση των λαθών μας, η αίσθηση της ενοχής μας ακόμη, δεν συναρθρώνονται στην προσωπική υπερηφάνεια του καθενός μας τούτα τα χρόνια της κρίσης. Και διανύουμε την πυρίκαυστη ζώνη των προβλημάτων της κοινωνίας, χωρίς στοχασμό και χωρίς επί της ουσίας ευθύνη και συνέπεια, αρκούμενοι στο δικό μας μικρόκοσμο και στην, έστω μετ' εμποδίων, εκπλήρωση των επιθυμιών μας.
Ολα γύρω μας χαρακτηρίζονται από αοριστία και αβεβαιότητα. Το ελληνικό πνεύμα δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε, αλλά η κοινωνική αγωνία με την ευρύτερη έκφρασή της δεν εισχωρεί στη μυχιότητα του καθενός από εμάς και δεν ταλανίζει τη συνείδησή μας με τρόπο ριζικό.
Και βέβαια δεν μας αρέσει να διαβάζουμε ή να ακούμε ότι ζούμε την εθνική μας περιπέτεια ως κλειστή οντότητα ανθρώπων. Προτιμούμε την περιορισμένη όραση, ίσως και τη θολωμένη από ό,τι η συγκυρία συγκομίζει για τον καθένα μας.
Οπότε και αδιαφορούμε για το πρωτογενές ζεύγμα που υπάρχει ανάμεσα στη στη συνείδησή μας και στην ελευθερία, που έχει χάσει το πραγματικό της περιεχόμενο σε τούτο τον τόπο.
Εξάλλου, αφού με τις πολιτικές πομφόλυγες, έχουμε παραπειστεί για το "πρωτογενές πλεόνασμα" και την "έξοδο στις αγορές", θα μας απασχολεί το πρωτογενές ζεύγμα συνείδησης και ελευθερίας, και μάλιστα εν μέσω θερινής ραστώνης;
"Παρ' τ' αυγό και κούρευτο", όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας ή άλλη νεοελληνική έκφραση που συχνάκις βολεύει "Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...".