Με κλήρωση λοιπόν και οι σημαιοφόροι στα Δημοτικά Σχολεία. Για να είμαι ειλικρινής ως μαθητής ουδέποτε πήγα σε μαθητική παρέλαση και σήμερα ως γονιός προβληματίζομαι όταν διακρίνω ανταγωνιστικότητα ανάμεσα σε γονείς για τις μαθητικές επιδόσεις των παιδιών τους.
Δεν είμαι κατά της αριστείας, είμαι όμως εναντίον των σχολείων που διακρίνουν τους μαθητές, βάζουν ετικέττες σε παιδιά, συνθέτονται από προσωπικό που δεν αγαπά (πια) τη δουλειά του.
Η αριστεία θα έπρεπε να είναι η κατάληξη μιας μαθησιακής πορείας για όλα τα παιδιά μέσα από ένα ολοκληρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο αντί να φορτώνει τα παιδιά με άχρηστες πληροφορίες, θα φρόντιζε να τους μάθει σωστά τα ελληνικά, την ιστορία, τις βασικές αρχές και αξίες μας και να τους δώσει μερικές γερές βάσεις στις θετικές επιστήμες. Κι ολά αυτά με μια μέθοδο που θα αποκλείει την αποστήθιση και την παραγωγή τούβλων.
Το αν η σημαία θα πρέπει να δίνεται στον άριστο ή όχι δεν το γνωρίζω. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να αποτελεί το έπαθλο μιας κλήρωσης, ενός τζόγου. Τη σημαία θα έπρεπε να τη σηκώνει αυτός ή αυτή που το θέλει περισσότερο. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαδίζει αναγκαστικά με την αριστεία.
Η μετατροπή της σημαίας σε μέρος του τζόγου προσβάλλει την ιστορία μας καθώς επίσης τις θυσίες των προγόνων μας.
Η επιλογή της κλήρωσης δείχνει και επισφραγίζει πως τα πάντα σε αυτήν τη χώρα γίνονται στην τύχη, χωρίς σχέδιο.
Η κλήρωση θα μπορούσε να επεκταθεί και αλλού. Στις προσλήψεις, στο αν θα πληρώνεσαι, αν θα χειρουργηθείς, ποιος θα κυβερνήσει κ.ο.κ.
Μια χώρα πορεύεται σαν ακυβερνητό καράβι έχοντας βασίσει τα πάντα στην τύχη, τις καιρικές συνθήκες, τους διερχομένους αλλά τίποτε στο ίδιο το σκάφος και το πλήρωμά του.
Με κλήρωση να αποφασίζεται και η τύχη της Ελλάδας...