 |
| φωτο από lazyhippiemama.wordpress.com/2016/07/29/hidden-a-five-minute-friday-post |
Σύμφωνα με το
δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας,
το κράτος ασκεί ως γνωστόν, τρεις μορφές
εξουσίας:
Τη
Νομοθετική,
της οποίας το έργο είναι να διατυπώνει
τους νόμους, αλλά την ασκεί η Βουλή που
τους ψηφίζει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
που τους υπογράφει .
Την Εκτελεστική,
της οποίας το έργο είναι η διακυβέρνηση
της χώρας, με την εφαρμογή των νόμων που
ψηφίζει η Βουλή και την ασκούν, τυπικά
μεν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά
ουσιαστικά η Κυβέρνηση, που αποτελείται
από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς
της και
Τη Δικαστική,
της οποίας το έργο είναι η απονομή
δικαιοσύνης, με την διευθέτηση των
ποινικών αδικημάτων που διαπράττουν
οι πολίτες και την επίλυση των υφισταμένων
διαφορών μεταξύ αυτών στα δικαστήρια,
σύμφωνα με τους νόμους που έχει θεσπίσει
η Πολιτεία και την ασκούν οι δικαστικοί
λειτουργοί.
Αιμίλιος
Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος
μηχανικός
Στη χώρα μας
όμως, υπάρχει και μία άλλη, λανθάνουσα
εξουσία την οποία ασκεί η θρησκευτική
ηγεσία, γνωστή ως ιερατείο, παράλληλα
και με την ανοχή της Εκτελεστικής
εξουσίας . Η μορφή αυτή της εξουσίας
είθισται να αποκαλείται Θεοκρατία,
αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός, κατά την
γνώμη μου, είναι ατυχής, γιατί την εξουσία
αυτή δεν την ασκεί ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι
εκείνοι οι οποίοι έχουν αυτοχριστεί
εκπρόσωποί του και με την ιδιότητα τους
αυτή απαιτούν να συμμετέχουν στην
διακυβέρνηση της χώρας.
Την ύπαρξη αυτής
της μορφής εξουσίας στη χώρα μας, που
είναι και η μοναδική στο χώρο της ενωμένης
Ευρώπης, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε
κανείς να αμφισβητήσει, όταν γνωρίζει
ότι :
Στη χώρα μας,
πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως
είναι, για παράδειγμα, η τελετή έναρξης
των μαθημάτων στα σχολεία, τα εγκαίνια
των δημοσίων έργων και πολλές άλλες,
γίνονται με την ευλογία της εκκλησίας.
Στη χώρα μας,
πολλές θρησκευτικές εκδηλώσεις γίνονται
με τιμές αρχηγού κράτους. Μία απ’ αυτές
είναι η πολύ γνωστή - γιατί γίνεται
ανελλιπώς κάθε χρόνο - υποδοχή του Αγίου
Φωτός και η ίδια τακτική έχει επεκταθεί
και στην υποδοχή των διαφόρων λειψάνων,
όπως είναι εκείνη που έγινε το 2015, για
το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας και η πιο
πρόσφατη, που έγινε τον Μάιο του περασμένου
έτους, για το λείψανο της Αγίας Ελένης,
που έφεραν από την Βενετία.
Στη χώρα μας,
πολύ συχνά το ιερατείο επεμβαίνει σε
διοικητικά θέματα, για τα οποία είναι
αρμόδια αποκλειστικά και μόνο η
Εκτελεστική Εξουσία.
Είναι γνωστή η
διαμάχη που υπήρξε το 2001, μεταξύ της
κυβέρνησης και της εκκλησίας, για την
αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις υπό
έκδοση νέες ταυτότητες των Ελλήνων
πολιτών, που τελικά αποφασίστηκε η μη
αναγραφή, μετά από σχετική απόφαση του
Συμβουλίου Επικρατείας και η εκκλησία,
αυτή τη φορά, δεν κατάφερε να επιβάλει
τη γνώμη της.
Είναι πολύ γνωστή
επίσης η έντονη διαμάχη, που υφίσταται
κατά καιρούς μεταξύ κυβερνήσεων και
εκκλησίας, για το μάθημα των θρησκευτικών
που διδάσκεται στα σχολεία, κατά τρόπο
αναχρονιστικό, αφού καθιερώθηκε πριν
από δύο αιώνες, με τη σύσταση του ελληνικού
κράτους και στην οποία επικρατεί πάντα
η εκκλησία.
Όσες κυβερνήσεις
προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν τη
διδασκαλία αυτού του μαθήματος, ήλθαν
σε σφοδρή αντιπαράθεση με την ηγεσία
της εκκλησίας και τελικά υπεχώρησαν,
για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος .
Είναι γνωστή η πρόσφατη διαμάχη, για το
ίδιο θέμα, μεταξύ της «αριστερής»
κυβέρνησης και του ιερατείου, όπου
επικράτησε και πάλι η εκκλησία, μετά
τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του αρμόδιου
υπουργού, καθώς επίσης και η παλαιότερη
εκείνη, που είχε ως συνέπεια την αποπομπή
από το υπουργείο Παιδείας του Αντώνη
Τρίτση.
Το μάθημα αυτό
των Θρησκευτικών, για να είναι πραγματικά
ωφέλιμο στους μαθητές, θα έπρεπε να έχει
εγκυκλοπαιδική διάσταση, δηλαδή να
περιλαμβάνει, αν όχι όλες τις θρησκείες
που υπάρχουν παγκοσμίως, γιατί είναι
πάρα πολλές, τουλάχιστον μερικά ακόμη
από τα επικρατέστερα δόγματα του
χριστιανισμού, όπως είναι ο καθολικισμός
και ο προτεσταντισμός και από τις άλλες
θρησκείες , τις δύο ή τρεις πολυπληθέστερες
. Και τούτο, για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, γιατί η χώρα
μας έχει καταστεί πολυπολιτισμική, αφού
έχει κατακλυσθεί από μετανάστες διαφόρων
θρησκειών, εδώ και πολλά χρόνια, στους
οποίους παρέχει δωρεάν την ελληνική
παιδεία και
Δεύτερον, γιατί
οι Έλληνες πολίτες χρίζονται χριστιανοί
ορθόδοξοι σε βρεφική ή νηπιακή ηλικία
και δεν είναι σε θέση να επιλέξουν
αυτοβούλως το θρήσκευμα της αρεσκείας
τους και ενδεχομένως να θελήσουν αργότερα
να ακολουθήσουν μια άλλη θρησκεία, όταν
θα έχουν αποκομίσει αρκετές γνώσεις
γι’ αυτήν.
Αντιθέτως, οι
πατέρες της εκκλησίας επιμένουν να
διδάσκεται μόνο η ορθοδοξία -και αυτό
το έχουν πετύχει - είτε διότι ευελπιστούν
να προσηλυτίσουν και άλλους ετερόδοξους
πολίτες, είτε διότι ανησυχούν μήπως
υπάρξει κάποια διαρροή από τους πιστούς
της ορθοδοξίας σε άλλα δόγματα.
Όμως, γιατί όλες
ανεξαιρέτως οι πολιτικές ηγεσίες
αποφεύγουν με κάθε τρόπο να δυσαρεστήσουν
το ιερατείο ; Και ποιο θα ήταν γι’ αυτές
το πολιτικό κόστος, αν είχαν προχωρήσει
στον διαχωρισμό της εκκλησίας από το
κράτος, όπως θα έπρεπε να είχαν κάνει,
γιατί αυτό συμβαίνει σε όλες τις
πολιτισμένες χώρες της Δύσης, στην οποία
έτυχε να ανήκουμε και ιδιαίτερα στις
χώρες της ενωμένης Ευρώπης, με τις οποίες
επιδιώκουμε να εξομοιωθούμε;
Ξεφυλλίζοντας
την πολιτική ιστορία του τόπου, από την
σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι
σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο στόχος
όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων
είναι η κατάκτηση, δια παντός μέσου, της
εξουσίας και όχι ο εκσυγχρονισμός του
κράτους. Ένα απ’ αυτά τα μέσα είναι
ασφαλώς και η ψηφοθηρία.
Πώς είναι λοιπόν
δυνατόν να δυσαρεστήσουν το ιερατείο,
όταν γνωρίζουν ότι ένα πολύ μεγάλο
πλήθος των ψηφοφόρων είναι πιστοί στην
εκκλησία και στις διάφορες παραεκκλησιαστικές
οργανώσεις ; Δεν βλέπετε ότι, μόλις οι
ηγέτες τους αναλαμβάνουν την εξουσία,
σπεύδουν στο πλησιέστερο μοναστήρι να
προσευχηθούν, για να επιδείξουν στον
λαό την ευσέβειά τους και την πίστη τους
στην Ορθοδοξία, η ακόμα και στα Ιεροσόλυμα
για να παραστούν στην παράδοση του Αγίου
φωτός, παρ’ όλο ότι στο παρελθόν είχαν
δηλώσει ότι είναι άθεοι;
Με αυτούς τους
εξουσιομανείς και υποκριτές πολιτικούς
και μ’ αυτό το άθλιο πολιτικό σύστημα
που εξακολουθούν να εφαρμόζουν, μπορεί
να περιμένει κανείς να δει ποτέ, μία
εκσυγχρονισμένη Ελλάδα;