Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια εξ' επαφής εμπειρία με το χρέος μας ως πολίτες, αλλά και με την οδύνη της εποχής μας, θα μπορούσε σήμερα να μη μας φανεί υπερβολική η ανησυχία των ολίγιστων, για τον καθημερινό μας συμβιβασμό με την πραγματικότητα και κυρίως με τον πνευματικό μηδενισμό.
Θα διαπιστώναμε ότι η κρίση σε τούτο τον τόπο, η κρίση της κοινωνίας, είναι και κρίση της συνείδησης και κατ' επέκταση κρίση της ελευθερίας. Και θα διαπιστώσουμε, πολύ περισσότερο όσοι δεν έχουμε αντιληφθεί πως η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας, και ακόμη περισσότερο οι άνθρωποι της εξουσίας και του πνεύματος, πως είμαστε υπεύθυνοι για τον ξεπεσμό της κοινωνίας - κατά τον τρομερό λόγο του Ιψεν.
Μια τέτοια εξ'επαφής σχέση μας με την πραγματικότητα παρέχει αρκετές αποκρίσεις, όχι απαραίτητα και έτοιμες λύσεις. Κάθε συνειδητή βίωση ωστόσο της πραγματικότητας και υπό την ατομική, και υπό την κοινωνική της μορφή, οδηγεί σε νύξεις, προτάσεις και κλειδιά για λύσεις...
Η κρίση σε τούτο τον τόπο οξύνεται και από τη μηχανοποίηση της ζωής, από την παρουσία της...φοβισμένης συνείδησης. Σ' ένα χώρο ιστορίας που οι μύθοι έχουν θεριστεί, χρειάζεται ο αγώνας για να βλαστήσει και να θεριέψει ένας νέος "μύθος" που θα δώσει πνοή στις υπνωμένες συνειδήσεις.
Και η κρίση σε τούτο τον τόπο, παρά τα παχυλά λόγια των πολιτικών της κομματικής σκοπιμότητας και των ψευδεπίγραφων προσδοκιών ομάδων της κοινωνίας, δεν πρόκειται τερματιστεί.
Γιατί σε τούτα τα σεισμοραγισμένα εδάφη, με τα χαλάσματα τα κοινωνικά να συσσωρεύονται, πως να βρεθεί κάποια έστω στενωπός βατή; Αυτό που κάνουμε μέχρι σήμερα είναι α ξεσκονίζουμε τα χώματα από τα χαλάσματα, όταν τα χαλάσματα φράζουν το δρόμο και οι ογκόλιθοι ορθώνονται αμετακίνητοι στο διάβα μας...