 |
| Kai_Vogel - pixabay |
Οι αλλαγές που συντελούνται είναι δραματικές. Και είναι πρωτίστως αλλαγές που αφορούν στους όρους του παιχνιδιού, μιας και το ίδιο το παιχνίδι, στο πραγματικό του εύρος ακόμη δεν το έχουμε βιώσει…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Και όμως… Για τους ανίκανους και για τους καιροσκόπους, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν είναι παρά μια ακόμη αφορμή για να παπαγαλίσουν συνθήματα, ποντάροντας στην ανάγκη μιας κοινωνίας να ασχολείται με εύπεπτα υλικά, για να μπορεί να ενδίδει αβασάνιστα στη λαγνεία της παραμύθας.
Σ αυτή τη διαδικασία ωστόσο, είναι καλό να προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στα κυρίαρχα, διότι πάντα η επόμενη μέρα έχει θύματα και πρωταγωνιστές, και είναι καλό να έχει κανείς επίγνωση σε ποια κατηγορία από τις δυό επιθυμεί να οριοθετείται.
Η απεραντολογία στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι καινούριες προκλήσεις, δε συνιστά υπεύθυνη μέθοδο προσέγγισης. Αντιθέτως είναι ο ορισμός της υπεκφυγής… Είναι η πιο καραμπινάτη εκδήλωση ανικανότητας… Και το βαρύγδουπο σημαιοστόλισμά της με ιστορική φαμφαρολογία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ορισμός της κενότητας, εκεί που...
τελικά κρίνεται το «δια ταύτα».
Οι χειροκροτητές στην αποδοχή της προσέγγισης αυτού του είδους, προφανώς και δεν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές πολιτικών ανατροπών, διότι απλούστατα συμβιβάστηκαν σε πολύ συγκεκριμένο ρόλο, ως θύματα του εαυτού τους πρωτίστως αλλά και της λαγνείας τους κατά δεύτερον. Σε αυτό το ρόλο καθηλώνονται ιστορικά, και εξ αιτίας αυτής της καθήλωσης, συνιστούν και το πλέον αρνητικό πολιτικό μέγεθος, αφού στην πράξη συναποτελούν μια μάζα άβουλων, και συμπεριφέρονται ως απόλυτα χειραγωγούμενα βαρίδια στην πολιτική διεργασία.
Η στάση κανενός απέναντι στα αυτονόητα, δεν είναι αυτονόητη σε τελευταία ανάλυση. Οι εύκολες διαδρομές για παράδειγμα, δεν αρκεί δήθεν να αφορίζονται για να καταδεικνύει κανείς την στάση του απέναντί τους. Πολύ δε περισσότερο, που πίσω από τον τέτοιου είδους εύκολο εκφραστικό αφορισμό, κατά κανόνα κρύβεται μεγάλη βρωμιά που συνειδητοποιείται καθυστερημένα και πάντως κατόπιν εορτής. Έτσι...
Το επικοινωνιακό τέχνασμα είναι να αφορίζεις τις εύκολες διαδρομές, γιατί σου εξασφαλίζει αφελείς πρόθυμους να σε χειροκροτήσουν ως δήθεν περισπούδαστο.
Η ιστορική αναγκαιότητα όμως, είναι να προσδιορίζεις με σαφήνεια τον οδικό χάρτη της δυσκολίας, διότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που σου εξασφαλίζει ενσυνείδητους πρωταγωνιστές για το επόμενο βήμα.
Στην κόψη του ξυραφιού λοιπόν η διαφορά. Στα όρια της εκφραστικής γλαφυρότητας. Αλλά όσο αυτή επιδιώκουμε να γίνεται διακριτή, τόσο διακριτές θα καθίστανται και οι πραγματικές προθέσεις των πάντων.
Ας έρθουμε λοιπόν τώρα στα τεκταινόμενα…
Τονίζαμε μόλις προχθές πως: «Η «άλλη» Ελλάδα των οραμάτων και των ονείρων μας, δε θα είναι προϊόν αποσπασματικών διαχειριστικών μεταβολών που θα κληθεί να υλοποιήσει ένα όποιο «ολιγότερον ξεφωνημένο» πολιτικό προσωπικό, αλλά θα προκύψει ως αποτέλεσμα μιας ανελέητης σύγκρουσης, με ισχυρά δομημένα συμφέροντα, στα οποία έχουν προσδώσει χαρακτήρα διακρατικών (και όχι μόνο) συμφωνιών, και εξ αυτού του λόγου αυτή η σύγκρουση, προσλαμβάνει εκ των πραγμάτων ένα διπλό δομικό χαρακτήρα».
Τι κατάλαβαν απ αυτή την αλήθεια τα παπαγαλάκια της ανικανότητας που έσπευσαν να συμπεράνουν πως το παπαγαλιζόμενο δικαιώνεται, με αφορμή το αποτέλεσμα των Γερμανικών εκλογών;;;
Η απάντηση είναι απλή: ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ… Και όποιος αμφισβητεί αυτή τη διαπίστωση, ας ρίξει μια ματιά στο τι κυνηγούν… Με τι καταπιάνονται… Και ποιο είναι το μεγάλο τους καύχημα για την επόμενη μέρα… Και τότε θα γίνει απολύτως ξεκάθαρο τι ήταν αυτός που του έδειχναν το φεγγάρι, κι εκείνος επέμενε να κοιτάζει εκστασιασμένος το δάκτυλο.
Κυρίως όμως θα γίνει απολύτως ξεκάθαρο, για ποιο λόγο αυτό που επιζητούν όλοι αυτοί, είναι να κατασκευάσουν και άλλους «εκστασιαζόμενους».
Το δάκτυλο θέλουν να κοιτάτε παιδιά… Διότι το «δικό τους» φεγγάρι, δεν μπορεί να είναι… Και δεν θα είναι ποτέ ο δικός σας προορισμός.
Λέγαμε επίσης προχθές πως: «Ο χαρακτήρας της πολιτικής ανατροπής, δεν θα είναι μια αλληλουχία πειραματισμών «στου κασίδη το κεφάλι», γι αυτό και δεν θα αφυδατώνεται και δε θα εκφυλίζεται στις αυταπάτες της βολικής φιλολογίας περί δήθεν «Δημοκρατικής – Πατριωτικής Κυβέρνησης»... Ο χαρακτήρας αυτής της ανατροπής, είναι απόλυτα ταυτισμένος με τον χαρακτήρα της πραγματικής εξουσίας, και ως εκ τούτου, μόνο μια πραγματικά «Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία» (Εξουσία ΚΑΙ ΟΧΙ απλά Κυβέρνηση) μπορεί να είναι ο καταλύτης για τον σχεδιασμό, την οργάνωση, τη διαχείριση, και εν τέλει την επιτυχημένη έκβαση αυτού του πολυσύνθετου πολιτικού και όχι μόνο αγώνα…»
Τσακώστε το λοιπόν αυτό και αντιστοιχείστε το με τα παπαγαλιζόμενα συνθήματα… Με τις εφαρμοζόμενες πρακτικές… Με την οριοθέτηση του οχτρού έτσι όπως επιχειρείται να συγκεκριμενοποιηθεί… Και τότε θα γίνει απολύτως ξεκάθαρη η πραγματική σχέση του Φάντη με το ρετσινόλαδο.
Υπάρχει λύση;;; Βεβαίως και υπάρχει…
Και αυτό που πρέπει ν αλλάξει πρωτίστως, είναι η κουλτούρα του αποδέκτη. Είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μεταπηδήσει από το ρόλο του θύματος στο βάθρο του πρωταγωνιστή.
Το δεύτερο που πρέπει ν αλλάξει, είναι τα δομικά υλικά των οραμάτων μας. Οι αυταπάτες απλά εξωραΐζουν το όνειρο, αλλά δεν τροποποιούν τη ζωή μας. Οι αυταπάτες δεν έχουν τη δύναμη να τροποποιούν. Κατασκευάστηκαν για να παραμυθιάζουν.
Το τρίτο που πρέπει ν αλλάξει, είναι η σχέση όλων ημών με τη μιζέρια που καθηλώνει τους πρωταγωνιστές και ακυρώνει οράματα. Ποιο μέλλον άραγε μπορεί να υπάρξει, αν η στόχευση του πρωταγωνιστή είναι να εκδικηθεί και να αφορίζει το παρελθόν, και όχι ν αποτολμήσει να δει πέρα από το νήμα του τερματισμού, διότι απλά δεν έχει όραμα για το μέλλον;;; Η απάντηση είναι απλή… ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ…
Το τέταρτο που πρέπει ν αλλάξει, είναι οι προδιαγραφές του πρωταγωνιστή – ηγέτη. Όχι γιατί η αλλαγή του πρωταγωνιστή είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί αν τα βήματα του δεν εμπνευστούν από την ανάγκη να τροποποιηθεί η δική σου περπατησιά η οποία σε ναυάγησε, τότε η επιλογή του είναι να επανεπενδύσει σε μια αδιέξοδη κακοδαιμονία. Αλλά αυτό οδηγεί με ασφάλεια σε έναν πολύ συγκεκριμένο προορισμό… Στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΕ…
Συμπερασματικά…
Ο προορισμός θα πρέπει να είναι σαφής. Τότε και η διαδρομή θα είναι απολύτως ξεκάθαρη. Τότε το όχημα που θα επιλέξεις, θα πρέπει να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της. Τότε βεβαίως και ο μηχανοδηγός, δεν θα μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο, από αυτό που πραγματικά δικαιούσαι.
Διεκδίκησέ τον... Κατασκεύασέ τον... Μην τον αναζητήσεις ποτέ όμως από το πανέρι του συστήματος... Θα σε πουλήσει στο επόμενο βήμα...