 |
| Taken - pixabay.com |
Πως τα φέρνει έτσι ο Θεός. Με ποιο κριτήριο άραγε να αποφασίζει για τον καθένα μας; Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι έχει ο Θεός για εμάς; Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, όταν κάποτε γράφαμε τραγούδια με νόημα.
Ακούμε συχνά για τις πληθυσμιακές αναλύσεις των Τούρκων, του πόσοι είναι πραγματικοί Τούρκοι κ.ο.κ. Μα για όσους αντλούμε καταγωγή από εκείνα τα μέρη και έτυχε να τα επισκεφθούμε, δε χρειαζόμαστε καν τις αναλύσεις.
Θυμάμαι όταν πήγα στη Σμύρνη πριν αρκετά χρόνια. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 80 χρόνια ώστε κάποιος πάλι από την οικογένεια να ξαναπατήσει το πόδι του στην ίδια γη. Την ώρα που έδενε το πλοιάριο και αποβιβαζόμασταν, φωτογράφιζα με τη μνήμη το πρώτο μου βήμα και πάτημα. «Παππού και θεία ήρθα να σας δω, όχι εκεί που σας γνώρισα αλλά εκεί που ζήσατε τα πρώτα χρόνια».
Περιπλανώμενος στους δρόμους της Σμύρνης, βλέποντας το γήπεδο του Πανιωνίου, το Παρθεναγωγείο, την αγορά, έβλεπα επαγγελματίες να βγαίνουν από τα μαγαζιά τους όταν περνούσε η μικρή μας ομάδα. Ρε δε μου μοιάζουν για Τούρκοι όλοι αυτοί. Ένας μάλιστα αποκαλύφθηκε. Η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα με όψη και χαρακτηριστικά καθαρά δικά μας. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι εξισλαμισμένοι.
Ωστόσο η πιο ζωντανή εμπειρία ήταν εκείνη που μου διηγήθηκε ένας φίλος όταν πήγε με τη χορωδία του να ψάλλουν στο Ικόνιο τους ύμνους της Σαρακοστής και των Χαιρετισμών της Παναγίας. Κουμπωμένος ο ίδιος μέσα στο κέντρο της Τουρκίας πριν 2-3 χρόνια, δεν περίμενε αυτό που θα ζούσε λίγο μέτα, όταν θα τελείωνε η συναυλία. Το θέατρο να σηκώνεται όρθιο στο "τη Υπερμάχω Στρατηγώ" και μετά να έρχονται αρκετοί με δάκρυα στα μάτια να χαιρετίσουν και να αγκαλιάσουν τα μέλη της χορωδίας. Αργότερα έμαθαν ότι στο Ικόνιο βρίσκεται η μεγαλύτερη κοινότητα κρυπτοχριστιανών.
Πόσα άραγε κεράκια να ανάβουν κρυφά σε μυστικά δωμάτια; Πώς να ζουν όσοι αφήσαμε πίσω; Φαντάζομαι όχι εύκολα. Τους έφτασε όμως ο Θεός ως τα σήμερα. Δόξα Του και μπράβο τους!
Τα μέρη εκείνα είναι πιο Ελλάδα από τη σημερινή γεωγραφική έννοια του όρου.