Με το βλέμμα στις γερμανικές εκλογές

Chraecker - pixabay.com

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*

Η πολιτική ζωή της χώρας σε μεγάλο βαθμό «εξαρτάται» από τις γερμανικές εκλογές της 24^ης Σεπτεμβρίου 2017. Και «εξαρτάται» υπό την έννοια ότι στον πολιτικό λόγο και αντίλογο, οι πολιτικές θέσεις και αντιπαραθέσεις που παραπέμπουν σε ζητήματα που αφορούν στη ρύθμιση του χρέους και στην εκάστοτε αξιολόγηση, εστιάζουν στο «τι θα πει η Γερμανία». Και για το «τι θα πει η Γερμανία» δεν αφορά μόνο την κακώς (σε κάθε περίπτωση) «Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη», αλλά αφορά και το εσωτερικό ακροατήριο της γερμανικής πολιτικής ζωής. Στο «τι» δηλαδή ο γερμανός ψηφοφόρος επιθυμεί ή επιδιώκεται να ακούει.

Έτσι λοιπόν πολλά που λέγονται και ακούγονται γύρω από τις γερμανικές εκλογές συναρτώνται και με την εξέλιξη των εσωτερικών πολιτικών πραγμάτων, υπό την έννοια κυρίως των εξελίξεων στην οικονομία υπό το άχθος των δανειακών και μνημονιακών υποχρεώσεων.

• μια προσέγγιση ως προς το αποτέλεσμα των εκλογών της 24^ης Σεπτεμβρίου

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις (τουλάχιστον μέχρι στιγμής –και τούτο γιατί η κάλπη μπορεί να κρύβει εκπλήξεις), το κυβερνών κόμμα έχει διευρύνει ένα προβάδισμά έναντι του «Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος». Η πρόσφατη δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Infratest dimap για τον τηλεοπτικό σταθμό ARD, καταδεικνύει ότι οι «Χριστιανοδημοκράτες» και οι «Χριστιανοκοινωνιστές» παραμένουν στο 37%, δηλαδή διατηρούν μια σταθερή απήχηση στο εκλογικό σώμα. Αντιθέτως το SPD από το 23% φαίνεται να κινείται στο 21%. Η δημοσκόπηση αυτή είναι μια από τις πρόσφατες, καθόσον έλαβε χώρα από 04 Σεπτεμβρίου έως και 06 Σεπτεμβρίου και αφορούσε δείγμα 1.503 ψηφοφόρων.

Δεν είμαι σε θέση να τοποθετηθώ εάν το δείγμα αυτό για το εύρος του εκλογικού σώματος της Γερμανίας είναι επαρκές. Οι ειδικοί θα απαντήσουν εάν το δείγμα αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό. Πάντως, κατέγραψε τις προαναφερόμενες τάσεις. Άξιο όμως ιδιαίτερης αναφοράς είναι ότι η δημοσκόπηση αυτή έλαβε χώρα μετά το debate μεταξύ των δύο μονομάχων Merkel (Μέργκελ) και Schulz (Σούλτς), οπότε δείχνει τις τάσεις που κατά το μάλλον και μάλλον επικρατούν.

Περαιτέρω, δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή των παρατηρητών ότι υπάρχει η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» η «AfD», η οποία μάλιστα υπερβαίνει τη Ριζοσπαστική Αριστερά, εφόσον είναι τρίτη δύναμη με 11% και ακολουθούν η Αριστερά με 10% αυξάνοντας κατά 1% τις δυνάμεις της, όπως κατά 1% των δυνάμεών τους αυξάνουν και οι Φιλελεύθεροι του «FDP» που ανήλθαν στο 9%, ενώ οι Πράσινοι διατηρούν πάντοτε σταθερά το ποσοστό τους στο 8%.

Με τούτα βεβαίως τα δεδομένα είναι προφανές ότι η «AfD» καθώς και το «FDP» θα καταλάβουν θέσεις στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο αφού έχουν υπερκαλύψει ήδη το ποσοστό του 5%. (Το 5% αφορά το όριο εισόδου στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο. Είναι το αντίστοιχο καθ’ ημάς 3%).

Τα προαναφερόμενα δείχνουν βεβαίως ένα πολιτικό τοπίο για το οποίο υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο «ποιός» θα είναι ο βιώσιμος κυβερνητικός συνασπισμός. Συνεπώς, η σύνθεση του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας και ιδιαιτέρως η σύνθεση της κυβέρνησης που θα προκύψει στην Γερμανία από τις εκλογές της 24^ης Σεπτεμβρίου θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον «δια τα καθ’ ημάς».

• μερικές περαιτέρω σκέψεις

Η πρόσφατη εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας και ειδικότερα αφής ο ΣΥΡΙΖΑ ως κύριος κορμός της διακυβέρνησης (σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ) ανέλαβε τις τύχες της χώρας, δίδει δικαίωμα στον καλόπιστο παρατηρητή να διαγνώσει ότι οι ήδη ανένδοτες θέσεις των δανειστών μετασχηματίστηκαν σε έντονη αντίθεση –πίεση προς τις πολιτικές που επαγγελλόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, από τις αρχές του έτους 2015 διαμορφώθηκε μια ανένδοτη στάση που αναφερόταν στη γραφειοκρατία των Βρυξελών και της Φραγκφούρτης με κέντρο πίεσης το Βερολίνο. Έτσι, οι προεκλογικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ (κοντολογίς και των ΑΝΕΛ) προσέκρουσαν στις ανένδοτες πολιτικές της μη εναλλακτικής λύσης των Βρυξελών, της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου. Ασφαλώς δε προσέκρουαν και στα όσα το Eurogroup αποφάσιζε, στα όσα δηλαδή αποφάσισε μια «ευρωομάδα» που δεν είναι καν Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως καθοδηγούμενο του Βερολίνου.

Έτσι διαμορφώθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015 ο μονόδρομος του «δόγματος Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative). Ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική πέραν εκείνης που η ευρωπαϊκή-γερμανική ελίτ προσδιορίζει και επιτάσσει.

• ο μονόδρομος ως Τ.Ι.Ν.Α.

Ενταύθα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν τα εξής:

Η εμμονή στο μονόδρομο που υποστηρίζει με αποφασιστικότητα η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από την επιβολή του δόγματος της ελεύθερης αγοράς έναντι των προνοιών των κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο μονόδρομος αυτός αφορά συνειδητή επιλογή της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, με χρονική αφετηρία την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Έκτοτε το Βερολίνο αναβάθμισε περαιτέρω τη θέση του στα πλαίσια των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία έχουν πάντοτε την ιδιαίτερη σημασία τους, όπως βεβαίως ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι εκλογές στη Γαλλία, ανεξαρτήτως του ότι ήδη αναφερθήκαμε σε «Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη».

• οι δηλώσεις Gabriel (Γκάμπριελ)

Αναφερθήκαμε ήδη στο μονόδρομο που επιβάλει ο άξονας Βρυξελών- Βερολίνου-Φραγκφούρτης. Ως εκ τούτου τίθεται ζήτημα στο κατά πόσο θα μεταβληθεί ή δεν θα μεταβληθεί τόσο η εξωτερική πολιτική του Βερολίνου όσο και η οικονομική πολιτική του Βερολίνου στο επίπεδο των Δανειακών Συμβάσεων και του Μνημονίου Συνεργασίας-Συνεννόησης σε σχέση με την Ελλάδα.

Και ο προβληματισμός αυτός λαμβάνει χώρα, καθόσον προσφάτως ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Sigmar Gabriel (Ζίγκμαρ Γκάμπριελ), αποκάλυψε ότι ο Wolfgang Schäuble (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), που τον χαρακτήρισε ως εθνικο-συντηρητικό τμήμα του CDU, ήταν ο θιασώτης που επιδίωκε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρωσύστημα και την ευρωζώνη.

Η εξόχως ανησυχητική αυτή δημόσια θέση και πληροφορία του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, έχει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και το ειδικό βάρος της στα διαλαμβανόμενα των εκλογών, ώστε να παρακολουθούμε με μεγαλύτερη προσοχή τις εξελίξεις που εκεί λαμβάνουν χώρα.

Έχει δε ιδιαίτερη σημασία το κατά πόσον το εθνικο-συντηρητικό τμήμα του CDU που κυρίως εκφράζεται από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Wolfgang Schäuble (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), θα βγει αναβαθμισμένο από τις κάλπες της 24^ης Σεπτεμβρίου.

Ο σοβαρός παρατηρητής των γεγονότων που αφορούν πλέον συνολικώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διαπιστώσει ότι εάν συνεχισθούν πολιτικές «τύπου Σόιμπλε», με αφετηρία τον παρόντα χρόνο δεν θα υπάρχει πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο ευρωζώνη, καθοδηγούμενη από το σκληρό εθνικο-συντηρητικό τμήμα του CDU.

Και μπορεί μεν η Καγκελάριος Angela Merkel (Άνγκελα Μέρκελ) να ήταν ουσιαστικό και συνειδητό αντίβαρο της πολιτικής του Υπουργού της των Οικονομικών, εν τούτοις η αύξηση των συντηρητικών δυνάμεων στη Γερμανία, και ειδικότερα εντός του CDU, θα πρέπει να ανησυχήσει όχι μόνο γιατί θα καθιερωθεί πλέον η αδιέξοδος πολιτική της Τ.Ι.Ν.Α, αλλά και γιατί η τυχόν αναβάθμιση των τάσεων αυτών από το εκλογικό σώμα της Γερμανίας δεν θα είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των λαών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και για την επίλυση, (με αίσθηση αλληλεγγύης και σεβασμού στις θυσίες του ελληνικού λαού), των προβλημάτων που έχουν σωρεύσει οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια Συνεργασίας-Συνεννόησης!...

---------------------------------------------

 * Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).