 |
| Sabeel Ahammed - pexels.com |
Εχω κλείσει πια 2 χρόνια μακριά απο την Ελλάδα, όμως συνεχίζω να διαβάζω, να μαθαίνω νέα καθημερινά απο τη χώρα των προγόνων μου, των γονιών μου, των παιδιών μου, των φίλων μου. Τη χώρα που γεννήθηκα, μεγάλωσα, και έζησα πολλές χαρές και άλλες τόσες λύπες,αυτές οι τελευταίες ίσως να ήταν λίγο περισσότερες, αλλά είναι αυτές που συχνά κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα.
Και τώρα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, συνεχίζω να παρακολουθώ, σα να ήμουν στην πατρίδα, καθημερινά τα γεγονότα που συμβαίνουν. Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε ζηλεύω τις δάφνες τους, όμως εξοργίζομαι κάθε φορά που αναγκάζομαι να πάρω τη θέση τους για να κάνω τη δουλειά που δεν κάνουν, που δεν μπορούν, δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να κάνουν.
Το οτι γλύτωσα απο τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία που είναι καταδικασμένοι χωρίς να φταίνε, εκατομμύρια συμπατριώτες μου δεν με κάνει καλύτερο, αν και αγωνίστηκα για να το καταφέρω σε μια ηλικία που άλλοι μετράνε τα χρόνια για να πάρουν σύνταξη. Δεν ήθελα να μείνω ραγιάς σε μια χώρα που παραδόθηκε αμαχητί στους οικονομικούς κατακτητές, αφού βέβαια είχαν φροντίσει για κάποιες δεκαετίες πριν οι πολιτικοί εφιάλτες να την καταστρέψουν.
Γράφω, εδώ και λίγο καιρό, χωρίς να περιμένω κάτι, νοιώθοντάς το ώς χρέος για την πατρίδα, για τους ανθρώπους μου που μείναν πίσω, για τους φίλους. Πάντα προσπαθώ να γράφω τεκμηριωμένα, ψάχνω πολύ πριν αναφέρω κάτι, γιατί δυστυχώς πλέον η αλήθεια είναι καλά κρυμμένη και τα fake news είναι πάντα οι πρώτες ειδήσεις που διαβάζεις.
Πολλές φορές τα κείμενά μου μένουν μέχρι το facebook γιατί ενοχλούν υπερβολικά, λέει ο άλλος, "άσε μην μπλέξουμε, δεν κάνει" και τον καταλαβαίνω απόλυτα. Οι καιροί είναι πονηροί και η ελευθερία ανάπηρη όπως στο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού.
Ο Ιντι Αμιν Νταντά , δικτάτορας της Ουγκάντα πριν αρκετά χρόνια είχε πει το περίφημο "Υπάρχει ελευθερία του λόγου, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ ελευθερία μετά τον λόγο" και ίσως είναι η καλύτερη περιγραφή που θα μπορούσε να δώσει κάποιος για μια δικτατορία.
Ομως το παράδοξο είναι οτι είναι πιο έντιμη η δικτατορία απο αυτή τη δημοκρατία που ζούμε και για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ τη δικτατορία ως αποδεκτό πολίτευμα, αλλά η εντιμότητα του να παραδέχεσαι οτι παραβιάζεις ανθρώπινα δικαιώματα είναι πολύ καλύτερη απο το να τα παραβιάζεις καθημερινά και να περηφανεύεσαι για τις υπηρεσίες που παρέχεις ως πολιτικός στους πολίτες.
Στη δικτατορία ξέρεις τον εχθρό και μπορείς να αγωνιστείς εναντίον του, στη "δημοκρατία" που φυσικά δεν έχει καμμία σχέση με την πραγματική δημοκρατία, δεν ξέρεις ποιος είναι φίλος, ποιος εχθρός. Δεν ξέρεις ποιος τα παίρνει κάτω απο το τραπέζι για να στήνει δημοσκοπήσεις, ή να δημοσιεύει ψεύτικες ειδήσεις, για να θάβει ή να προβάλλει θέματα.
Διαβάζεις τη νομοθεσία, βλέπεις τις (ν)τροπολογίες και καταλαβαίνεις οτι όλα γίνονται για να δένουν τα χέρια των δικαστικών , όταν δεν διαπλέκονται μαζί τους, βλέπεις μια είδηση σε ένα site και στη συνέχεια , εμφανίζεται ίδια και απαράλαχτη στα υπόλοιπα, είτε είναι αληθινή είτε είναι ψεύτικη. Ελάχιστοι μπαίνουν στον κόπο να ελέγξουν την αλήθειά της.
Μαϊμού δημοσκοπήσεις ή δημοσκοπήσεις "κατά παραγγελία" (αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος παραγγέλνει δημοσκοπήσεις) που γίνεται συχνά "κατά παραγγελία" και το μαγείρεμα των αποτελεσμάτων, νομοθεσία που αφήνει παραθυράκια στην παραπληροφόρηση.
Βλέπεις απο την άλλη πολιτικούς που τους φτύνουν και νομίζουν οτι βρέχει, που έχουν γίνει ένα με την καρέκλα του υπουργείου τους και δεν την αποχωρίζονται για θέματα σοβαρά, που σε άλλη χώρα θα είχαν πέσει κυβερνήσεις. Λένε ξεδιάντροπα ψέμματα μπροστά σου και όταν τους πιάνεις να ψεύδονται δε σκύβουν ποτέ το κεφάλι,δεν λένε ποτέ συγγνώμη , δεν παραιτούνται.
Αν ψάξει κανείς στο google, τα τελευταία χρόνια 2 υπουργοί έχουν παραιτηθεί ο ένας (Ράπανος) πρίν γίνει καν υπουργός, ο άλλος (Βαρουφάκης) μετά απο ένα καταστροφικό εξάμηνο για την οικονομία της χώρας. ¨Ολοι οι άλλοι ήταν και είναι κολλημένοι στις καρέκλες.
Γιατί ασχολούμαι ακόμα και γράφω; Πρίν λίγες ημέρες στο fb μου ήρθε ειδοποίηση για τα γενέθλια ενός διαδικτυακού φίλου και με προέτρεπε να φτιάξω την ημέρα του. Μόνο που δε βρισκόταν πιά στη ζωή, θύμα και αυτός των μνημονίων, μια παράπλευρη απώλεια.
Στη μνήμη τη δική του και πολλών άλλων, θα συνεχίσω να προσπαθώ να φτιάξω την ημέρα αυτών που μείναν πίσω. Κι αν δεν τα καταφέρω να φτιάξω τη σημερινή θα πεισμώσω περισσότερο να φτιάξω την αυριανή.Μέχρι τη μέρα εκείνη που η ελευθερία δε θαναι πια ανάπηρη και όλοι αυτοί οι δυνάστες του λαού θα μας έχουν αδειάσει τη γωνιά.