 |
| pixel2013 - pixabay.com |
Πριν από τρία περίπου χρόνια και για την ακρίβεια τον Ιούνιο του 2014, επί κυβερνήσεως της λεγόμενης Δεξιάς, ψηφίστηκε στη Βουλή μία τροπολογία, με την οποία αποκαταστάθηκαν οι αμοιβές των δικαστικών, των οποίων οι περικοπές κρίθηκαν παράνομες και αντισυνταγματικές, ενώ για όλους τους άλλους πολίτες εξακολουθούν να παραμένουν νόμιμες και συνταγματικές . Και με μία κοινή απόφαση πέντε υπουργών, αποφασίστηκε να τους επιστραφούν αναδρομικά, από τον Αύγουστο του 2012.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
Το Δεκέμβριο του περασμένου έτους, επί κυβερνήσεως της κατ’ επίφαση Αριστεράς, το Συμβούλιο της Επικρατείας «πάγωσε» προσωρινά την υπουργική απόφαση για την ηλεκτρονική κατάθεση του πόθεν έσχες των δικαστικών λειτουργών, μέχρι να εκδοθεί η οριστική απόφαση επί της προσφυγής, που είχαν καταθέσει στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, πέντε δικαστικές Ενώσεις.
Για την εφαρμογή της υπουργικής αυτής απόφασης, που αφορά όχι μόνο τους δικαστικούς, αλλά και ορισμένες άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, είχε δοθεί μία παράταση μέχρι τις 30 Ιουνίου, η οποία εξέπνευσε και έτσι όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι υποχρεώθηκαν να υποβάλουν εγκαίρως το πόθεν έσχες, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν έχει ακόμη «ξεπαγώσει» αυτή την υποχρέωση των δικαστικών, παρόλο ότι έχουν παρέλθει από τότε οκτώ ολόκληροι μήνες . Δεν γνωρίζω πόσους μήνες, ή χρόνια θα χρειαστεί ακόμα για να πάρει αυτή την απόφαση, αλλά υποψιάζομαι ότι θα αργήσει πάρα πολύ και ίσως κάποτε η εκκρεμότητα αυτή να ξεχαστεί, ως συνήθως συμβαίνει σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στη χώρα μας . Συνεπώς, αυτή η κοινωνική ομάδα των πολιτών, που απαρτίζεται από τους δικαστικούς, είναι πολύ πιθανόν να απαλλαγεί εμμέσως, αλλά αμετακλήτως, από αυτή την υποχρέωση τους.
Έπειτα από τα δύο αυτά γεγονότα, θα μπορούσε κανείς να εξαγάγει ορισμένα συμπεράσματα : Οι κυβερνώντες τη χώρα μας πολιτικοί, ανεξαρτήτως της ιδεολογίας του κόμματος, στο οποίο ανήκουν, απαξιώνουν το Σύνταγμα και το παραβιάζουν συστηματικά, όχι μόνον την παράγραφο 1 του άρθρου 4, που αναφέρεται στην ισονομία των πολιτών αλλά και την παράγραφο 2 του ιδίου άρθρου, στην οποία ορίζεται ότι, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις . Και αυτό το κάνουν, όχι για να ωφελήσουν μόνο τους εαυτούς τους, με τα προνόμια που έχουν αποκτήσει, αλλά και για να ευνοήσουν κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις.
Το να επιδιώκει κανείς να ωφελήσει τον εαυτόν του, ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί ανθρώπινο και να αποδοθεί στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά το να επιζητά να ωφεληθεί κάποιος άλλος, αυτό σημαίνει ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σύνδεση μαζί του, όπως θα μπορούσε να είναι ένας βαθμός συγγενείας, ή αναμένει απ’ αυτόν μια αντιπαροχή που θα αποβαίνει σε προσωπικό του όφελος.
Για την ιδιαίτερη αυτή ευνοϊκή μεταχείριση, την οποία απολαμβάνουν οι δικαστικοί από τους κυβερνώντες πολιτικούς μας, δεν υπήρξε ούτε η παραμικρή αντίδραση από τον λαό μας, ενώ θα έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί και να διαμαρτυρηθεί σύσσωμος, διαδηλώνοντας έντονα την δυσαρέσκειά του για αυτή την πρωτοφανή αδικία, με συνεχείς διαδηλώσεις, σε πανελλήνια κλίμακα, μέχρις ότου επιτύχει να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη . Αλλά ούτε και τώρα πρόκειται αυτό να γίνει, γιατί όταν κανείς δέχεται αδιαμαρτύρητα το πρώτο χαστούκι, είναι σαν να δηλώνει την αδυναμία του και δεν διανοείται να αντιδράσει όταν δεχθεί και το δεύτερο . Μα θα μου πείτε βέβαια τώρα, πώς είναι δυνατόν να αντιδράσει, για αυτή την αδικία που στο κάτω κάτω μόνο εμμέσως αποβαίνει εις βάρος του, όταν επτά ολόκληρα χρόνια δέχεται αδιαμαρτύρητα να υποστεί όλες αυτές τις τραγικές συνέπειες από την εφαρμογή των μνημονίων τα οποία μας επέβαλαν οι δανειστές, μετά από αυτόν τον ξέφρενο υπερδανεισμό της χώρας μας, τον οποίο προκάλεσαν οι πολιτικοί μας ηγέτες, για να ενισχύσουν το πελατειακό τους κράτος;
Και τώρα τίθενται δύο ερωτήματα . To πρώτο είναι : Γιατί οι κυβερνώντες πολιτικοί μας ευνοούν αυτή τη συγκεκριμένη κοινωνική τάξη των πολιτών, απαλλάσσοντάς τους από ορισμένες υποχρεώσεις τους, που καθορίζονται για όλους τους Έλληνες πολίτες από το Σύνταγμά ; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι αυτονόητη, αρκεί κανείς να αναρωτηθεί : Η δικαστική εξουσία στη χώρα μας είναι ανεξάρτητη, όπως ορίζει το Σύνταγμα και γενικότερα η θεμελιώδης αρχή, για ένα δημοκρατικό πολίτευμα, της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, ή εξαρτώμενη της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή των κυβερνήσεων ; Και το δεύτερο : Γιατί ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει αυτή την κοινωνική διάκριση με πρωτοφανή αδράνεια και παθητική στάση, όπως αποδέχεται εξίσου αδιαμαρτύρητα να υποστεί αυτή την οικονομική εξαθλίωση, στην οποία τον οδήγησαν οι πολιτικοί του ηγέτες;
Αυτή η συμπεριφορά του εκπλήσσει, όχι μόνο τους σκεπτόμενους Έλληνες πολίτες, αλλά και πολλούς άλλους ξένους, οι οποίοι παρακολουθούν τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας και καθένας τους θα προσπαθεί ασφαλώς να δώσει τη δική του ερμηνεία, σ’ αυτό το πρωτοφανές κοινωνικό φαινόμενο, αλλά κυρίως όσοι απ’ αυτούς τυχαίνει να είναι ψυχολόγοι .
Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε κοινωνιολόγος, αλλά ως ένας απλός Έλληνας πολίτης, νομίζω ότι μπορώ να εκφράσω και εγώ την δική μου άποψη . Εκτιμώ λοιπόν ότι, η πλειονότητα των πολιτών, επειδή συνδέεται με τους πολιτικούς με κάποιου είδους πελατειακή σχέση, αποκτά μία εξάρτηση απ’ αυτούς, η οποία κατά ένα τρόπο τουςστερεί το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, κάθε φορά που αυτοί προβαίνουν σε πράξεις ή λαμβάνουν αποφάσεις που θίγουν, όχι μόνο αυτούς τους πολίτες, αλλά ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, το οποίο τους περιλαμβάνει . Αυτή λοιπόν η εξάρτηση τους, επηρεάζει δυσμενώς την προσωπικότητα και την ατομική τους ανεξαρτησία , καθιστώντας τους ανίκανους να αντιδράσουν . (άρθρο)