Άγγελος Μόσχοβας
Οι αρχαίοι Κινέζοι εύχονταν θυμόσοφα να «ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς».
Σε τέτοιους καιρούς ζούμε.
Παρακολουθούμε εκστατικοί το τελευταίο – μεγάλο – διάστημα την πλήρη μετάλλαξη ενός ολόκληρου πολιτικού σκηνικού.
Ενα κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, έγινε κυβέρνηση δις, με την ψήφο του ελληνικού λαού. Για να γίνει αυτό, συγκυβέρνησε με ένα άλλο κόμμα, τους Ανεξάρτητους Ελληνες που ιδεολογικά όχι μόνο δεν είχαν καμία συγγένεια αλλά απείχαν έτη φωτός.
Με την πρώτη παραχώρηση στο τσεπάκι – αναγκαία για την διακυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς - το κόμμα διαμαρτυρίας του 3-4%, ανέλαβε το βαρύ έργο να δικαιώσει ελπίδες εκατομμυρίων Ελλήνων που είχαν ήδη πληγεί από το μνημόνιο.
Η δεύτερη, σοβαρή, μετάλλαξη επήλθε αφού η Μέρκελ δεν άκουσε το «γκόου μπακ» και προσγείωσε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε το – εξίσου βαρύ - έργο να πάρει πίσω όσα υποσχέθηκε προεκλογικά. Οι εκλογές στις οποίες κατέφυγε, του έδωσαν το επιχείρημα για την πιρουέτα.
Τα μέτρα που συμφώνησε με τους δανειστές ήταν τόσο βαριά που, πλέον, είναι κοινό μυστικό πως κανένα άλλο κόμμα δεν θα μπορούσε να επωμιστεί.
Απαραίτητη «θυσία» γι’ αυτό ήταν να αποκοπεί από τα «βαρίδια»: Είτε της ακραίας πτέρυγας όπως ο Λαφαζάνης, είτε της ακραίας φρασεολογίας, όπως η Κωνσταντοπούλου, είτε του ακραίου ναρκισσισμού και του ακραίου ρίσκου, όπως ο Βαρουφάκης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία μπήκε στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ο Τσίπρας έγινε συνομιλητής κορυφαίων ηγετών. Το κόμμα, μεταλλάχθηκε, μοιραία, σε κόμμα εξουσίας με μηχανισμούς, δύναμη και έλεγχο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, όλο αυτό το διάστημα. Θέλει να πάρει τον χώρο του πολιτικού κέντρου, αναγνωρίζοντας ότι είναι ζωτικός για την διατήρησή του στην πολιτική ζωή και ταυτόχρονα να μην αιμορραγήσει ανεπανόρθωτα εξ αριστερών γιατί έχει και ένα κόμμα που «τον τραβάει απ’ το μανίκι».
Εξ ου και η προσπάθεια να εμφανιστεί ως η μετεξέλιξη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ του 1974.
Ολα αυτά, γνωστά και κατανοητά.
Το ακατανόητο όμως είναι πώς ένα κόμμα που εξ ορισμού εμπεριέχει την ευαισθησία για την οικολογία (αλήθεια οι δύο υπουργοί των συνεργαζόμενων με τον ΣΥΡΙΖΑ Οικολόγων-Πράσινων πώς αντέδρασαν;), φέρθηκε τόσο φοβικά, τόσο ενοχικά και - εν τέλει – τόσο «συστημικά» με την υπόθεση της πετρελαιοκηλίδας.
Κανείς εχέφρων δεν θα κατηγορούσε την κυβέρνηση για ένα ναυάγιο δεξαμενόπλοιου. Ούτε την κατηγόρησε.]
Αυτό που προκάλεσε αγανάκτηση ήταν η αντίδραση των αρχών σε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή. Προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός. Να εμφανίσει μια εξωραϊσμένη εικόνα μιας ανείπωτης καταστροφής. Ενα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα περίμενε κανείς – πολλώ δε μάλλον ως κυβέρνηση – να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Να ξεκινήσει σταυροφορία κατά των υπευθύνων, να μιλήσει έξω από τα δόντια, να καταγγείλει, να στηλιτεύσει και να κινητοποιήσει.
Με απλά λόγια να κάνει ό,τι θα περίμενε κανείς από ένα αριστερό κόμμα που έρχεται αντιμέτωπο με μια οικολογική καταστροφή. Εκανε τα ακριβώς αντίθετα.
Και αυτό δεν είναι μόνο ένα δείγμα κακώς εννοούμενου κυβερνητισμού, μιας προϊούσης φθοράς, μια ένδειξη μαλθακότητας.
Είναι κηλίδα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την Αριστερά για τον Αλέξη Τσίπρα.