Μια άκρως δραματική αλλά και συγκινητική ιστορία παρουσιάζει το turkeypurge.com με το δράμα της οικογένειας Özkul από το Zonguldak της Τουρκίας.
Ο Ender Özkul εργάστηκε ως αστυνομικός για 15 χρόνια μέχρι να παυθεί από τα καθήκοντά τους για διασύνδεση με το κίνημα Gulen τον Σεπτέμβριο του 2016. Σύντομα συνελήφθη και προφυλακίστηκε εν αναμονή της δίκης. Το Νοέμβριο του 2016 απολύθηκε από την αστυνομία με κυβερνητικό διάταγμα στα τέλη Νοεμβρίου.
Μετά την απόλυση, η οικογένειά του διατάχθηκε να απομακρυνθεί από τις κρατικές κατοικίες αλλά εν τω μεταξύ υποβάλλονταν σε εκφοβισμό από συγγενικά πρόσωπα λόγω των εικαζόμενων δεσμών της με την ομάδα Gulen.
Η δεινή κατάσταση της οικογένειας Özkul αποκαλύφθηκε μόνο αφού ο Omer Faruk Gergerlioglu, ένας αρθρογράφος για την ηλεκτρονική πύλη ειδήσεων T24 και φυσικός που επίσης απολύθηκε, ανέφερε τη συνομιλία του με την κ. Özkul στη στήλη του στις 18 Οκτωβρίου.
Ο Muhammed Eray Özkul, ο 12χρονος γιος του πρώην αστυνομικού διαγνώστηκε πρόσφατα με λέμφωμα, ένα τύπο αιματολογικού καρκίνου που εμφανίζεται όταν λεμφοκύτταρα-λευκά αιμοσφαίρια που βοηθούν στην προστασία του σώματος από τη μόλυνση και την ασθένεια - αρχίζουν να συμπεριφέρονται ασυνήθιστα διογκώνοντας τους λεμφαδένες.
Ο Gergerlioglu μίλησε για την εξέλιξη της νόσου στο σώμα του Muhammed Eray, λέγοντας: «Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί ο πατέρας του που τον θεωρούσε πάντα έναν ήρωα αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο. Η σχολική του επίδοση πέφτει, κάθε μέρα γίνεται πιο συναισθηματικός και κλείνεται στον εαυτό του».
Ο πατέρας μου έχασε τον πατέρα του, το ίδιο και εγώ», φωνάζει το παιδί. Με το πέρασμα του χρόνου, χάνει την όρεξή του και ο πυρετός του αυξάνεται περιστασιακά. [Η μητέρα του] Η κυρία Oya επισκέφθηκε όλα τα ιατρεία στο Zonguldak για 2,5 μήνες, αλλά ποτέ δε δόθηκε συνταγή για θεραπεία. Σε κάθε νοσοκομείο [στο Zonguldak] της έλεγαν ότι ο γιος της δεν έχει τίποτα σοβαρό. Στη συνέχεια, αποφάσισε να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη όπου ο γιος της διαγνώστηκε με λέμφωμα σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
Ο γιος μου ασθένησε με καρκίνο εξαιτίας της θλίψης του. Ξέρω πολύ καλά το γιο μου. Είναι ένα πολύ συναισθηματικό αγόρι. Αισθάνεται άρρωστος στην καρδιά του για τον πατέρα του. Κατέρρευσε, δήλωσε η Oya στον Gergerlioglu.
Ο Muhammed έπαψε να πηγαίνει στο σχολείο από τον περασμένο Μάρτιο φέτος, αλλά οι καθηγητές του επέτρεψαν να αποφοιτήσει από την 7η τάξη στην 8η.
Μόλις η Oya και τα δύο παιδιά της μετακόμισαν στην Κωνσταντινούπολη για τη θεραπεία του Muhammed Eray, σταμάτησαν στο διοικητικό συμβούλιο της επαρχίας Eyüp όπου τους αρνήθηκαν να ζητήσουν βοήθεια.
Εν τω μεταξύ, ένας υπάλληλος της φιλοκυβερνητικής Ένωσης Ανθρωπιστικής Βοήθειας (IHH) δήλωσε στον Oya τηλεφωνικά: «Ο σύζυγός σας θα έπρεπε να σκεφτεί όλα αυτά όταν υποστήριζε το FETO».
Το Υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Πολιτικής δεν έχει κάνει επίσης το παραμικρό για να βοηθήσει την οικογένεια.
Ο φυλακισμένος πατέρας χάνει 21 κιλά
Η στήλη του Gergerlioglu σημειώνει: «Είναι δύσκολο να περιγράψουμε την ψυχολογία του πατέρα όταν του είπαν για την ασθένεια του παιδιού του. Ξεπερνώντας την απόγνωση, έχει χάσει 21 κιλά από τότε που το άκουσε για πρώτη φορά. Ξύρισε το κεφάλι του για να είναι κι αυτός φαλακρός όταν ο γιος του τον επισκέπτεται στη φυλακή. Ζήτησε διαδοχικά από το δικαστήριο: "Παρακαλώ ελευθερώστε με εν αναμονή της δίκης. Δεν πρόκειται να ξεφύγω από τη χώρα μου την οποία υπηρετούσα επί χρόνια. Η γυναίκα και τα παιδιά μου με χρειάζονται τόσο πολύ. Αλλά, οι αιτήσεις παραμένουν πάντα αναπάντητες. Εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου για πρώτη φορά την περασμένη Παρασκευή. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης, όπου ακόμη και στα μέλη της οικογένειας δεν τους επετράπη να παρευρεθούν, η δίκη αναβλήθηκε μέχρι τη δεύτερη ακρόαση που έχει προγραμματιστεί για τον Ιανουάριο.
Ο Muhammed Eray παράλληλα υποβάλλεται εδώ και 4 μήνες σε χημειοθεραπεία.
Στις 17 Οκτωβρίου, η οικογένεια ενημερώθηκε ότι το σώμα του δεν ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Οι γιατροί δεν είναι ελπιδοφόροι για τη μεταμόσχευση μυελού. ...
«Χθες, η κα Oya με κάλεσε με δάκρυα και μου είπε: Ο γιος μου θα φύγει. Γλιστρά από τα χέρια μου"» καταλήγει το άρθρο του Gergerlioglu.