 |
| StockSnap - pixabay |
Συνάντηση του φερόμενου ως Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με επιχειρηματίες της Μαγνησίας στις 11 του μηνός. Το τι μπούρδα, το τι ανοησία ακούσαμε περί «παραγωγικού μοντέλου», περί «επενδύσεων», περί «καινοτομιών» και τα λοιπά, δεν λέγεται. Ο κ. Τσίπρας έχοντας κατακτήσει το ρεκόρ του πλέον αμόρφωτου πολιτικού που πέρασε ποτέ από τον πρωθυπουργικό θώκο της Ελλάδας έως σήμερα - τον συναγωνίζεται επάξια ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά θεωρώ ότι ο κ. Τσίπρας, ως επαγγελματίας αριστερός από τα γεννοφάσκια του, τον κερδίζει στα σημεία – είναι ιδανικός να εκφέρει με απίστευτη χυδαιότητα, αυτό που του υποδεικνύουν οι άνωθεν κι έξωθεν υποβολείς του.
Προσέξτε λοιπόν τι είπε για τους πλειστηριασμούς, αυτός που κάποτε προκειμένου να τον ψηφίσει ο κακομοίρης φώναζε «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»:
«Προσέξτε να δείτε τώρα, υπάρχει μια αντίληψη που θέλει να φαντάζει και δήθεν προοδευτική και δήθεν αριστερή και δήθεν ριζοσπαστική, να προστατεύουμε αυτούς τους ανθρώπους από τη διενέργεια πλειστηριασμών διότι είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Όχι να προστατεύουμε την πρώτη κατοικία – την προστατεύουμε με νόμο! – όχι να προστατεύουμε το μόχθο των απλών ανθρώπων – τον προστατεύουμε με νόμο! – αλλά να προστατεύσουμε ποιους; αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απολυμένους εργαζόμενους. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Οι τράπεζες σιγά-σιγά πιστεύω ότι πρέπει να μειώσουν και θα μειώσουν – γιατί είμαστε αποφασισμένοι αυτό να γίνει – τα κόκκινα δάνειά τους κυρίως αναγκάζοντας αυτές τις κακές επιχειρήσεις, αυτούς τους κακοπληρωτές, είτε να πληρώσουν, είτε να υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Έτσι θα μπορέσουν σιγά-σιγά να αρχίσουν να δίνουν ρευστότητα, σε αυτό που εμείς ονομάζουμε υγιή και δημιουργική επιχειρηματικότητα που είναι παρούσα σήμερα. Δεν είναι είδος σε εξαφάνιση, είναι είδος το οποίο πρέπει να το στηρίξουμε για να πολλαπλασιαστεί.»
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να χαίρει προστασίας και ασυλίας από τα ΜΜΕ, αλλά και τις «γλάστρες» που ενίοτε πλαισιώνεται. Όμως κάνει λάθος αν νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, ή επιτήδειους, όπως όταν μιλά στα κεντρικά όργανα του κόμματός του.
Σύμφωνα με τον εκ πεποιθήσεως άεργο πρωθυπουργό της κατεχόμενης Ελλάδας, οι τράπεζες στρέφονται εναντίον των «στρατηγικών κακοπληρωτών»! Διότι, όπως μας λέει, η κυβέρνησή του προστατεύει την πρώτη κατοικία και μάλιστα με νόμο! Όπως και τον μόχθο των απλών ανθρώπων. Οπότε ποιος μένει; Όλοι «αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απολυμένους εργαζόμενους.»
Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς: Από πότε αποτελεί προοδευτική και αριστερή και ριζοσπαστική - σύμφωνα πάντα με τη λογική του κ. Τσίπρα - η συγκέντρωση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, γενικά των περιουσιών, αλλά και των μέσων παραγωγής, στα χέρια των τραπεζών; Είναι καλύτερες οι τράπεζες από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Ή μήπως ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει το πιο ολιγοπωλιακό, το πιο τοκογλυφικό και σαράφικο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης; Δεν γνωρίζει ότι οι 4 συστημικές τράπεζες στραγγαλίζουν εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία για να συντηρήσουν κερδοσκοπικά τα παρά φύση ενεργητικά τους, τα οποία είναι 3 και πάνω φορές μεγαλύτερα από το ΑΕΠ της χώρας;
Ή μήπως δεν γνωρίζει τίποτε απολύτως για τα 60 δις ευρώ και πλέον των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, που ενθυλάκωσαν οι τραπεζίτες, οι ημέτεροι πολιτικοί και άλλοι, που ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαρακτήρισε ως «κρατική ενίσχυση»; Στις 16 Μαΐου 2014, ο επίτροπος Αλμούνια απαντώντας σε ερώτηση ευρωβουλευτή δήλωσε: «Η Επιτροπή επιβεβαιώνει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών από το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) συνιστά κρατική ενίσχυση και χρηματοδοτήθηκε με χρήματα των φορολογουμένων.»
Γιατί όταν πρόκειται για την τοκογλυφία των τραπεζών επιτρέπεται η «κρατική ενίσχυση με χρήματα των φορολογουμένων», ενώ το δίκαιο ανταγωνισμού της ΕΕ απαγορεύει ρητά κάθε λογής «κρατική ενίσχυση»; Γιατί λοιπόν οι πλειστηριασμοί περιουσιών και επιχειρήσεων ακόμη κι από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» είναι πρέπουσα, όταν γίνεται προς το συμφέρον των μεγαλύτερων κακοπληρωτών, τοκογλύφων και απατεώνων από όσους έχουν υπάρξει στην ελληνική οικονομία; Δηλαδή των συστημικών τραπεζών;
Είναι σαν ο κ. Τσίπρας να θέλει – στα λόγια βέβαια – να κυνηγήσει τον εγκληματία της γειτονιάς, για να ωφεληθεί η οργανωμένη μαφία. Αυτό κι αν είναι λύση προοδευτική, αριστερή και προπαντός ριζοσπαστική.
Αλήθεια, πότε οι τράπεζες ασχολήθηκαν με το να επαναλειτουργήσουν τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και να επαναπροσλάβουν τους απολυμένους; Ποτέ!
Ή μήπως θα το κάνουν τα fund, δηλαδή τα αρπακτικά, οι γύπες, όπως ονομάζονται στους κύκλους της χρηματαγοράς, στα οποία επέτρεψε με νόμο η κυβέρνησή του να αγοράσουν ολόκληρα πακέτα όχι μόνο κόκκινων, αλλά και πράσινων (εξυπηρετούμενων) δανείων; Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι τα συγκεκριμένα κυκλώματα που νέμονται τη μεγάλη πλειοψηφία των πλειστηριασμών, φροντίζουν για την επιχειρηματική ανάπλαση της χώρας και για τη μείωση της ανεργίας.
Εφόσον η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα θέλει να τα βάλει με τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», γιατί δεν ασκεί διώξεις για δόλιες πτωχεύσεις σε όσους χρεοκοπούν σκόπιμα τις επιχειρήσεις τους και βγάζουν τα χρήματά τους έξω αφήνοντας απολυμένους εργαζόμενους; Γιατί δεν καταργεί το άρθρο 99 όπου βρίσκουν καταφύγιο οι περισσότεροι από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Κι αν ο κ. Τσίπρας κόπτεται τόσο πολύ και δείχνει να έχει τέτοια ευαισθησία για όσους έχουν βγάλει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, γιατί φρόντισε το 4ο τρίμηνο του 2015 της δικής του διακυβέρνησης να ξεπεράσουν οι τοποθετήσεις κεφαλαίων από ιδιώτες σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό το ύψος των 58,3 δις ευρώ! Από 39,9 δις ευρώ που είχαν τοποθετηθεί σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια του εξωτερικού το 4ο τρίμηνο του 2014.
Γιατί δεν έκανε κάτι η κυβέρνησή του; Γιατί δεν επέβαλε τουλάχιστον έναν αποτρεπτικό φόρο σε όσα κεφάλαια έφευγαν στο εξωτερικό; Μήπως γιατί θα έβλαπτε κομματικούς φίλους και γνωστά κυκλώματα κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων;
Το 2ο τρίμηνο του 2017 εμφανίζονται παρκαρισμένα στο εξωτερικό σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια ιδιωτικά κεφάλαια ύψους 46,5 δις ευρώ. Γιατί δεν κάνει κάτι τώρα; Γιατί δεν φορολογεί τα κεφάλαια που βρίσκονται στο εξωτερικό και προέρχονται από «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Κι αν δεν φαίνεται να τον ενοχλεί η συνεχιζόμενη εκροή κεφαλαίων στο εξωτερικό από «στρατηγικούς κακοπληρωτές», γιατί να τον ενοχλήσει το γεγονός ότι οι τράπεζες εμφανίζονται να έχουν τοποθετήσει κεφάλαια ύψους 41 δις ευρώ σε ξένα ομόλογα και 14,6 δις ευρώ σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό. Κι αυτά σύμφωνα με στοιχεία του 2ου τριμήνου 2017.
Το 4ο τρίμηνο του 2015 της κυβέρνησης Τσίπρα οι τράπεζες είχαν τοποθετήσει στο εξωτερικό 59,3 δις ευρώ σε ξένα ομόλογα και πάνω από 24 δις ευρώ σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια του εξωτερικού. Σύνολο 83,3 δις ευρώ σε κεφάλαια των τραπεζών παρκαρισμένα στο εξωτερικό. Ξένα ομόλογα, καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό. Όχι πελατών τους, αλλά των ίδιων των τραπεζών.
Ωστόσο, παρά το μέγεθος αυτών των κεφαλαίων, τα οποία ανέρχονταν στο 47% του ΑΕΠ της Ελλάδας, η κυβέρνηση Τσίπρα αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες και να επιβάλλει προς όφελός τους τραπεζικό moratorium (το οποίο ονομάζουν capital control). Και φυσικά να μετατρέψει το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 σε NAI και αγκαζέ με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κλπ., να ψηφίσουν το 3ο και χειρότερο μνημόνιο.
Κι όλα αυτά γιατί «δεν γινόταν αλλιώς», όπως μας είπαν, γιατί – όπως μας είπε ο πάντα φιλαλήθης κ. Τσίπρας – δεν υπήρχε συνάλλαγμα για να υποστηριχθούν οι εξωτερικές εμπορικές δοσοληψίες της χώρας στην περίπτωση που αποφασίζαμε να φύγουμε από το ευρώ. Βέβαια, είχε παντελώς ξεχάσει – έχει αδύνατη έως ανύπαρκτη μνήμη το παιδί – τα τεράστια διαθέσιμα κεφάλαια ιδιωτών Ελλήνων και τραπεζών, που ήταν και είναι παρκαρισμένα στο εξωτερικό.
Κι επειδή ξέχασε ότι πάνω από 83,3 δις ευρώ διαθέσιμα κεφάλαια έχουν παρκάρει μόνο οι τράπεζες στο εξωτερικό με σκοπό το δικό τους κέρδος, προχώρησε στην 3η σκανδαλώδη ανακεφαλαιοποίηση στα τέλη του 2015. Έτσι είναι. Όταν πρόκειται για τις τράπεζες και τους φίλους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» η μνήμη των πρωθυπουργών και των υπουργών αυτής της χώρας αποδεικνύεται άκρως ελλειμματική.
Τέλος μια απλή παρατήρηση για τη λεγόμενη επιχειρηματικότητα που πάσχει, όπως λέει ο κ. Τσίπρας, από έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας. Το κορυφαίο πρόβλημα μιας επιχείρησης σήμερα στην Ελλάδα, ιδίως όταν ασχολείται με την παραγωγή, είναι ο τζίρος. Δηλαδή η ουσιαστικά ανύπαρκτη αγοραστική δύναμη της εγχώριας οικονομίας. Και ύστερα ακολουθούν όλα τα άλλα, όπως φορολογία, υποδομές, γραφειοκρατία των ημετέρων, κοκ.
Όποιος επιχειρηματίας θέτει σε πρώτη προτεραιότητα τα τραπεζικά δάνεια, να ξέρετε ότι πρόκειται για κάποιον που είτε οι δουλειές του είναι στο εξωτερικό και δεν του καίγεται καρφί για την ελληνική οικονομία, είτε οι δουλειές του είναι με το κράτος. Και στις δυο περιπτώσεις η απόδοση για την οικονομία σε προστιθέμενη αξία, απασχόληση, εισοδήματα, κοκ, αν δεν είναι ανύπαρκτη, είναι άκρως περιορισμένη. Για να μην πούμε παρασιτική.
Σε κάθε περίπτωση το μοντελάκι που φόρεσαν στην οικονομία της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, όπου βασικός φορέας της οικονομικής ανόδου ήταν η πιστωτική επέκταση του ιδιωτικού τομέα με στόχο την «εξωστρέφεια», δηλαδή της εξαγωγές, ήταν απόλυτα καταστροφικό και άκρως παρασιτικό. Οι μόνοι που κέρδισαν ήταν οι τράπεζες και μια κλίκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
Το 1998 ο συνολικός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα ανερχόταν σε 32,2% του ΑΕΠ της Ελλάδας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την ίδια χρονιά το ύψος των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία ανερχόταν σε 23,7% του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Το 2008 ο συνολικός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα ανερχόταν σε 89,3% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Ενώ το ύψος των επενδύσεων στην ίδια χρονιά ήταν 20,8% του ΑΕΠ. Αυτού του είδους η «ανάπτυξη» γέννησε τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», οι οποίοι έστηναν επιχειρήσεις βασισμένες στα δανεικά κι αγύριστα. Φυσικά πάντα με πλήρη πολιτική κάλυψη. Κι αυτό οφείλει να τελειώσει οριστικά. Αν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα.
Προσέξτε λοιπόν τι είπε για τους πλειστηριασμούς, αυτός που κάποτε προκειμένου να τον ψηφίσει ο κακομοίρης φώναζε «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»:
«Προσέξτε να δείτε τώρα, υπάρχει μια αντίληψη που θέλει να φαντάζει και δήθεν προοδευτική και δήθεν αριστερή και δήθεν ριζοσπαστική, να προστατεύουμε αυτούς τους ανθρώπους από τη διενέργεια πλειστηριασμών διότι είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Όχι να προστατεύουμε την πρώτη κατοικία – την προστατεύουμε με νόμο! – όχι να προστατεύουμε το μόχθο των απλών ανθρώπων – τον προστατεύουμε με νόμο! – αλλά να προστατεύσουμε ποιους; αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απολυμένους εργαζόμενους. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Οι τράπεζες σιγά-σιγά πιστεύω ότι πρέπει να μειώσουν και θα μειώσουν – γιατί είμαστε αποφασισμένοι αυτό να γίνει – τα κόκκινα δάνειά τους κυρίως αναγκάζοντας αυτές τις κακές επιχειρήσεις, αυτούς τους κακοπληρωτές, είτε να πληρώσουν, είτε να υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Έτσι θα μπορέσουν σιγά-σιγά να αρχίσουν να δίνουν ρευστότητα, σε αυτό που εμείς ονομάζουμε υγιή και δημιουργική επιχειρηματικότητα που είναι παρούσα σήμερα. Δεν είναι είδος σε εξαφάνιση, είναι είδος το οποίο πρέπει να το στηρίξουμε για να πολλαπλασιαστεί.»
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να χαίρει προστασίας και ασυλίας από τα ΜΜΕ, αλλά και τις «γλάστρες» που ενίοτε πλαισιώνεται. Όμως κάνει λάθος αν νομίζει ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, ή επιτήδειους, όπως όταν μιλά στα κεντρικά όργανα του κόμματός του.
Σύμφωνα με τον εκ πεποιθήσεως άεργο πρωθυπουργό της κατεχόμενης Ελλάδας, οι τράπεζες στρέφονται εναντίον των «στρατηγικών κακοπληρωτών»! Διότι, όπως μας λέει, η κυβέρνησή του προστατεύει την πρώτη κατοικία και μάλιστα με νόμο! Όπως και τον μόχθο των απλών ανθρώπων. Οπότε ποιος μένει; Όλοι «αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απολυμένους εργαζόμενους.»
Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς: Από πότε αποτελεί προοδευτική και αριστερή και ριζοσπαστική - σύμφωνα πάντα με τη λογική του κ. Τσίπρα - η συγκέντρωση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, γενικά των περιουσιών, αλλά και των μέσων παραγωγής, στα χέρια των τραπεζών; Είναι καλύτερες οι τράπεζες από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Ή μήπως ο κ. Τσίπρας δεν γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει το πιο ολιγοπωλιακό, το πιο τοκογλυφικό και σαράφικο τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης; Δεν γνωρίζει ότι οι 4 συστημικές τράπεζες στραγγαλίζουν εδώ και χρόνια την ελληνική οικονομία για να συντηρήσουν κερδοσκοπικά τα παρά φύση ενεργητικά τους, τα οποία είναι 3 και πάνω φορές μεγαλύτερα από το ΑΕΠ της χώρας;
Ή μήπως δεν γνωρίζει τίποτε απολύτως για τα 60 δις ευρώ και πλέον των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, που ενθυλάκωσαν οι τραπεζίτες, οι ημέτεροι πολιτικοί και άλλοι, που ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαρακτήρισε ως «κρατική ενίσχυση»; Στις 16 Μαΐου 2014, ο επίτροπος Αλμούνια απαντώντας σε ερώτηση ευρωβουλευτή δήλωσε: «Η Επιτροπή επιβεβαιώνει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών από το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) συνιστά κρατική ενίσχυση και χρηματοδοτήθηκε με χρήματα των φορολογουμένων.»
Γιατί όταν πρόκειται για την τοκογλυφία των τραπεζών επιτρέπεται η «κρατική ενίσχυση με χρήματα των φορολογουμένων», ενώ το δίκαιο ανταγωνισμού της ΕΕ απαγορεύει ρητά κάθε λογής «κρατική ενίσχυση»; Γιατί λοιπόν οι πλειστηριασμοί περιουσιών και επιχειρήσεων ακόμη κι από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» είναι πρέπουσα, όταν γίνεται προς το συμφέρον των μεγαλύτερων κακοπληρωτών, τοκογλύφων και απατεώνων από όσους έχουν υπάρξει στην ελληνική οικονομία; Δηλαδή των συστημικών τραπεζών;
Είναι σαν ο κ. Τσίπρας να θέλει – στα λόγια βέβαια – να κυνηγήσει τον εγκληματία της γειτονιάς, για να ωφεληθεί η οργανωμένη μαφία. Αυτό κι αν είναι λύση προοδευτική, αριστερή και προπαντός ριζοσπαστική.
Αλήθεια, πότε οι τράπεζες ασχολήθηκαν με το να επαναλειτουργήσουν τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και να επαναπροσλάβουν τους απολυμένους; Ποτέ!
Ή μήπως θα το κάνουν τα fund, δηλαδή τα αρπακτικά, οι γύπες, όπως ονομάζονται στους κύκλους της χρηματαγοράς, στα οποία επέτρεψε με νόμο η κυβέρνησή του να αγοράσουν ολόκληρα πακέτα όχι μόνο κόκκινων, αλλά και πράσινων (εξυπηρετούμενων) δανείων; Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι τα συγκεκριμένα κυκλώματα που νέμονται τη μεγάλη πλειοψηφία των πλειστηριασμών, φροντίζουν για την επιχειρηματική ανάπλαση της χώρας και για τη μείωση της ανεργίας.
Εφόσον η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα θέλει να τα βάλει με τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», γιατί δεν ασκεί διώξεις για δόλιες πτωχεύσεις σε όσους χρεοκοπούν σκόπιμα τις επιχειρήσεις τους και βγάζουν τα χρήματά τους έξω αφήνοντας απολυμένους εργαζόμενους; Γιατί δεν καταργεί το άρθρο 99 όπου βρίσκουν καταφύγιο οι περισσότεροι από τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Κι αν ο κ. Τσίπρας κόπτεται τόσο πολύ και δείχνει να έχει τέτοια ευαισθησία για όσους έχουν βγάλει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, γιατί φρόντισε το 4ο τρίμηνο του 2015 της δικής του διακυβέρνησης να ξεπεράσουν οι τοποθετήσεις κεφαλαίων από ιδιώτες σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό το ύψος των 58,3 δις ευρώ! Από 39,9 δις ευρώ που είχαν τοποθετηθεί σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια του εξωτερικού το 4ο τρίμηνο του 2014.
Γιατί δεν έκανε κάτι η κυβέρνησή του; Γιατί δεν επέβαλε τουλάχιστον έναν αποτρεπτικό φόρο σε όσα κεφάλαια έφευγαν στο εξωτερικό; Μήπως γιατί θα έβλαπτε κομματικούς φίλους και γνωστά κυκλώματα κρατικοδίαιτων οικονομικών συμφερόντων;
Το 2ο τρίμηνο του 2017 εμφανίζονται παρκαρισμένα στο εξωτερικό σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια ιδιωτικά κεφάλαια ύψους 46,5 δις ευρώ. Γιατί δεν κάνει κάτι τώρα; Γιατί δεν φορολογεί τα κεφάλαια που βρίσκονται στο εξωτερικό και προέρχονται από «στρατηγικούς κακοπληρωτές»;
Κι αν δεν φαίνεται να τον ενοχλεί η συνεχιζόμενη εκροή κεφαλαίων στο εξωτερικό από «στρατηγικούς κακοπληρωτές», γιατί να τον ενοχλήσει το γεγονός ότι οι τράπεζες εμφανίζονται να έχουν τοποθετήσει κεφάλαια ύψους 41 δις ευρώ σε ξένα ομόλογα και 14,6 δις ευρώ σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό. Κι αυτά σύμφωνα με στοιχεία του 2ου τριμήνου 2017.
Το 4ο τρίμηνο του 2015 της κυβέρνησης Τσίπρα οι τράπεζες είχαν τοποθετήσει στο εξωτερικό 59,3 δις ευρώ σε ξένα ομόλογα και πάνω από 24 δις ευρώ σε καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια του εξωτερικού. Σύνολο 83,3 δις ευρώ σε κεφάλαια των τραπεζών παρκαρισμένα στο εξωτερικό. Ξένα ομόλογα, καταθέσεις και τραπεζογραμμάτια στο εξωτερικό. Όχι πελατών τους, αλλά των ίδιων των τραπεζών.
Ωστόσο, παρά το μέγεθος αυτών των κεφαλαίων, τα οποία ανέρχονταν στο 47% του ΑΕΠ της Ελλάδας, η κυβέρνηση Τσίπρα αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες και να επιβάλλει προς όφελός τους τραπεζικό moratorium (το οποίο ονομάζουν capital control). Και φυσικά να μετατρέψει το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 σε NAI και αγκαζέ με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κλπ., να ψηφίσουν το 3ο και χειρότερο μνημόνιο.
Κι όλα αυτά γιατί «δεν γινόταν αλλιώς», όπως μας είπαν, γιατί – όπως μας είπε ο πάντα φιλαλήθης κ. Τσίπρας – δεν υπήρχε συνάλλαγμα για να υποστηριχθούν οι εξωτερικές εμπορικές δοσοληψίες της χώρας στην περίπτωση που αποφασίζαμε να φύγουμε από το ευρώ. Βέβαια, είχε παντελώς ξεχάσει – έχει αδύνατη έως ανύπαρκτη μνήμη το παιδί – τα τεράστια διαθέσιμα κεφάλαια ιδιωτών Ελλήνων και τραπεζών, που ήταν και είναι παρκαρισμένα στο εξωτερικό.
Κι επειδή ξέχασε ότι πάνω από 83,3 δις ευρώ διαθέσιμα κεφάλαια έχουν παρκάρει μόνο οι τράπεζες στο εξωτερικό με σκοπό το δικό τους κέρδος, προχώρησε στην 3η σκανδαλώδη ανακεφαλαιοποίηση στα τέλη του 2015. Έτσι είναι. Όταν πρόκειται για τις τράπεζες και τους φίλους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» η μνήμη των πρωθυπουργών και των υπουργών αυτής της χώρας αποδεικνύεται άκρως ελλειμματική.
Τέλος μια απλή παρατήρηση για τη λεγόμενη επιχειρηματικότητα που πάσχει, όπως λέει ο κ. Τσίπρας, από έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας. Το κορυφαίο πρόβλημα μιας επιχείρησης σήμερα στην Ελλάδα, ιδίως όταν ασχολείται με την παραγωγή, είναι ο τζίρος. Δηλαδή η ουσιαστικά ανύπαρκτη αγοραστική δύναμη της εγχώριας οικονομίας. Και ύστερα ακολουθούν όλα τα άλλα, όπως φορολογία, υποδομές, γραφειοκρατία των ημετέρων, κοκ.
Όποιος επιχειρηματίας θέτει σε πρώτη προτεραιότητα τα τραπεζικά δάνεια, να ξέρετε ότι πρόκειται για κάποιον που είτε οι δουλειές του είναι στο εξωτερικό και δεν του καίγεται καρφί για την ελληνική οικονομία, είτε οι δουλειές του είναι με το κράτος. Και στις δυο περιπτώσεις η απόδοση για την οικονομία σε προστιθέμενη αξία, απασχόληση, εισοδήματα, κοκ, αν δεν είναι ανύπαρκτη, είναι άκρως περιορισμένη. Για να μην πούμε παρασιτική.
Σε κάθε περίπτωση το μοντελάκι που φόρεσαν στην οικονομία της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, όπου βασικός φορέας της οικονομικής ανόδου ήταν η πιστωτική επέκταση του ιδιωτικού τομέα με στόχο την «εξωστρέφεια», δηλαδή της εξαγωγές, ήταν απόλυτα καταστροφικό και άκρως παρασιτικό. Οι μόνοι που κέρδισαν ήταν οι τράπεζες και μια κλίκα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.
Το 1998 ο συνολικός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα ανερχόταν σε 32,2% του ΑΕΠ της Ελλάδας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την ίδια χρονιά το ύψος των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία ανερχόταν σε 23,7% του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Το 2008 ο συνολικός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα ανερχόταν σε 89,3% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Ενώ το ύψος των επενδύσεων στην ίδια χρονιά ήταν 20,8% του ΑΕΠ. Αυτού του είδους η «ανάπτυξη» γέννησε τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», οι οποίοι έστηναν επιχειρήσεις βασισμένες στα δανεικά κι αγύριστα. Φυσικά πάντα με πλήρη πολιτική κάλυψη. Κι αυτό οφείλει να τελειώσει οριστικά. Αν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα.