Ο Πωλ Τόμσεν του ΔΝΤ, μας είπε σήμερα πως η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν «η μόνη που δέχθηκε να κόψει συντάξεις».
Ενώ ο Σόθμπλε μας είχε πει προ καιρού, πως οι δανειστές δεν ζήτησαν να κοπούν οι συντάξεις! Ήταν επιλογή του Τσίπρα!
Ποιος λέει την αλήθεια; Κανείς!
Η μάλλον και οι δύο λένε ένα μέρος της αλήθειας. Κι αυτό που κρύβουν (ακόμα) είναι ίσως πιο σημαντικό από αυτό που λένε. Και πιο αποκαλυπτικό για ό,τι έρχεται.
Ο Τόμσεν λέει ψέματα. Κι αυτά που λέει δεν «ενισχύουν» τη θέση του Τσίπρα». Τον καρφώνουν αμείλικτα. Αλλά δεν είναι αλήθεια.
--Πρώτον, γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν κόψει συντάξεις. Ο Τσίπρας σίγουρα δεν είναι ο μόνος που το έκανε.
--Δεύτερον, γιατί το Δεκέμβριο του 2014, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματευόταν την τελευταία αξιολόγηση του προηγούμενου (δεύτερου) Προγράμματος και την οριστική έξοδο από τα μνημόνια, οι δανειστές ΔΕΝ ζητούσαν τότε κι άλλη μείωση συντάξεων! Ζητούσαν απλώς να μην αυξηθούν οι συντάξεις τα επόμενα τρία χρόνια.
Υπάρχει αυτό στο περιβόητο email Χαρδούβελη. Μπορείτε να το googlαρετε και να το διαπιστώσετε μόνοι σας.
Συμπέρασμα: οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν κάνει τις «απαραίτητες» μειώσεις συντάξεων και είχαν αρνηθεί να κάνουν κι άλλες περικοπές.
Και τότε (Δεκέμβριο του 2014) οι δανειστές ΔΕΝ ζητούσαν άλλες περικοπές, ούτε θεωρούσαν ότι χρειάζονταν άλλες περικοπές. Σε αυτό το σκέλος την αλήθεια την λέει ο Σόϊμπλε: ότι οι περαιτέρω περικοπές ήταν επιλογή του Τσίπρα! Ολόκληρη η αλήθεια βέβαια, είναι ότι νέες περικοπές στις συντάξεις ζήτησαν οι δανειστές, όταν ο Τσίπρας οδήγησε το καράβι στα βράχια!
Κι έπρεπε το τρίτο Μνημόνιο να διορθώσει τη ζημιά που είχε ο κάνει ο Τσίπρας βγαίνοντας από το δεύτερο.
Θα ρωτήσει κάποιος: Μα καλά δεν είχε πρόβλημα το συνταξιοδοτικό; Ασφαλώς και είχε.
Όταν μπήκε η Ελλάδα σε μεγάλη ύφεση (πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι υπολόγιζε και το ίδιο το ΔΝΤ το 2010), το ΑΕΠ μας υποχώρησε απότομα, η ανεργία ανέβηκε, και οι ασφαλιστικές εισφορές έπεσαν κι αυτές κατακόρυφα.
Αν έμεναν οι συντάξεις στα επίπεδα του 2009, τότε το ποσό που θα κάλυπτε ο Προϋπολογισμός (αφού τα έσοδα των ταμείων είχαν μειωθεί απότομα) θα αυξανόταν αντίστοιχα. Και μια μεγαλύτερη δαπάνη στον αριθμητή, με ένα μικρότερο ΑΕΠ στον παρανομαστή, έφτιαχναν μαζί ένα κλάσμα πολύ μεγαλύτερο!
Πράγματι ο λόγος Δαπάνες του δημοσίου για συντάξεις προς ΑΕΠ εκτοξεύθηκε τότε. Παρά τις περικοπές που έγιναν στα χρόνια 2010-2014 οι δημόσιες δαπάνες για συντάξεις (πέρα από τις εισφορές των ταμείων) άγγιζαν πια το 10%. Όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι μόλις 3-3,5%...
Γιατί λοιπόν, στα τέλη του 2014 η Τρόίκα ΔΕΝ ζητούσε μείωση συντάξεων πια; (πέρα από την αποκατάσταση της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος» στις επικουρικές που αφορούσαν πολύ μικρές μειώσεις στο εισόδημα των συνταξιούχων – και ούτε καν όλων).
Διότι το 2014 η Τρόϊκα και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν πια ταχύρρυθμη ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια, δηλαδή σημαντική αύξηση του ΑΕΠ: και για τα δύο αμέσως επόμενα χρόνια (6,7% συνολικά). Και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (περί το 3% κατά μέσον όρο ετησίως). Και για την επόμενη δεκαετία ((1,9%).
Επίσης προέβλεπαν πραγματική μείωση της ανεργίας, και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στα ταμεία. Άρα μικρότερο μέρος των (σταθερών συντάξεων) θα κάλυπτε το δημόσιο.
Άρα γύρω στο 2020 ο αριθμητής του κλάσματος θα ήταν πολύ μικρότερος (κρατική συνεισφορά στις συντάξεις), ο παρανομαστής πολύ μεγαλύτερος (θα είχαμε ΑΕΠ όσο πριν την κρίση) και ο λόγος αυτός θα είχε αποκατασταθεί περίπου στο 6%. (από το 10% που ήταν περίπου το 2014).
Και στη συνέχεια με την ανάπτυξη που προέβλεπαν τότε όλοι για την Ελλάδα, το κλάσμα αυτό θα κατέβαινε ομαλά και μέσα στην επόμενη πενταετία θα έπιανε τον ευρωπαϊκό μέσον όρο. Γι’ αυτό δεν χρειάζονταν τότε άλλες περικοπές συντάξεων.
Είναι αυτό που λέμε ότι: το υπόλοιπο της εξυγίανσης θα το έκανε η ίδια η Ανάπτυξη (όπως συνέβη και στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο παλαιότερα κλπ.)
Γιατί αυτό, όμως, ανατράπηκε επί Τσίπρα;
--Γιατί πρώτον ο Τσίπρας μας ξανάβαλε στην ύφεση! Κι έτσι το ΑΕΠ μειώθηκε, άρα ο παρανομαστής του κλάσματος μειώθηκε, άρα το κλάσμα αυξήθηκε!
--Και γιατί ακόμα, στην προσπάθεια του να δείξει εικονική «μείωση» ανεργίας ο ΣΥΡΙΖΑ αντικατέστησε μόνιμες θέσεις απασχόλησης (που πληρώνουν υψηλές εισφορές) με «μερική» ή «εκ περιτροπής» απασχόληση (που πληρώνουν πολύ λιγότερες εισφορές).
Όταν ένας κανονικός εργαζόμενος πλήρους απασχόλησης (κόστους π.χ. 1200 ευρώ, εκ των οποίων τα 300 εισφορές) φεύγει και τη θέση του παίρνουν δύο «μερικής απασχόλησης» (προς 350 ευρώ ο καθένας, εκ των οποίων 70 εισφορές), τότε η μεν απασχόληση δείχνει να «αυξάνεται» (αφού ένας φεύγει - δύο μπαίνουν), αλλά το εργατικό εισόδημα πέφτει και οι εισφορές τα ταμεία πέφτουν επίσης (περίπου στα μισά).
Και με λιγότερα τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, το κράτος θα έπρεπε πια να αυξήσει τη δική του συμμετοχή στην πληρωμή συντάξεων.
Έτσι η συνταξιοδοτική δαπάνη του κράτους αυξανόταν πάλι σε απόλυτα νούμερα. Και έναντι μικρότερου ΑΕΠ, αυξανόταν ακόμα περισσότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ (στον παρανομαστή). Και γι’ αυτό επί Τσίπρα χρειάστηκαν περαιτέρω περικοπές συντάξεων που δεν χρειάζονταν πριν. Και γι’ αυτό δεν τις ήθελε η προηγούμενη κυβέρνηση: γιατί δεν χρειάζονταν πια, αφού η οικονομία έμπαινε τότε στην ανάπτυξη! Και γι’ αυτό ούτε οι δανειστές τις ζητούσαν πριν. Αλλά τις επέβαλλαν μετά.
Γιατί πριν δεν χρειάζονταν κι άλλες περικοπές (πέρα απ’ όσες είχαν ήδη γίνει).
(Όλα αυτά βέβαια, χωρίς να λαμβάνουμε εδώ υπ’ όψιν μια σειρά από μακροχρόνιες μεταβλητές, όπως η δημογραφική γήρανση ο βαθμός οικονομικής απασχόλησης του πληθυσμού κλπ. Που δεν αφορούν ένα πρόγραμμα σύγκλισης όμως και δεν έμπαιναν στο λογαριασμό των δανειστών, έτσι κι αλλιώς)
Και μια τελευταία παρατήρηση. Οι περικοπές που έκανε ο Τσίπρας στις συντάξεις είναι όσες περίπου έκαναν οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί! Αλλά σε αντίθεση με τις προηγούμενες, ήταν αχρείαστες.
Και αν συνυπολογίσει κανείς την αύξηση του αφορολόγητου, αλλά και την περαιτέρω μείωση της «προσωπικής διαφοράς» που ήδη υπέγραψε ο Τσίπρας για τα δύο-τρια επόμενα χρόνια, το πλήγμα ειδικά στους συνταξιούχους είναι συντριπτικό.
Κι αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι στα 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχων ο Τσίπρας πήρε (απ’ όσους πήγαν και ψήφισαν το 2015) πάνω από 40% (υποσχόμενος να τους δώσει 13η σύνταξη!) και ήδη τους έκοψε μιάμιση και έχει υπογράψει να τους κόψει άλλο τόσο περίπου, η μισή του εκλογική βάση (του 2015) στους συνταξιούχους έχει χαθεί οριστικά! Και ανεπιστρεπτί (ακόμα κι αν δώσει κάποιο «μπουναμά», που πια δεν τον αφήνουν να δώσει – ή του επιτρέπουν μόνο κάτι «ψίχουλα»…)
Όταν λέει λοιπόν, ο Τόμσεν, ότι ο Τσίπρας «ήταν ο μόνος που έκοψε συντάξεις», τον καρφώνει αγρίως στους συνταξιούχους. Κι όταν λέει ο Σόιμπλε, «εμείς δεν του ζητήσαμε να κόψει συντάξεις», τον καρφώνει ακόμα πιο άγρια. Μπορεί να μη λένε την πλήρη αλήθεια, αλλά τον καρφώνουν σίγουρα.
Τώρα πάμε στα από δω και μπρός:
Όλοι λένε πια ή υπονοούν, ότι το Πρόγραμμα πρέπει να αλλάξει. Γιατί δεν βγαίνει!
Και το βάρος να μετατοπιστεί από εκεί που συνθλίβει την οικονομία, προς τα εκεί που μπορεί να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να πνίγει την οικονομία. Δηλαδή να ανακουφίσουν σταδιακά τους φόρους και να περιορίσουν αντίστοιχα τις δαπάνες!
Αυτό να το κρατήσετε και να το θυμάστε από δω και μπρός!
Δηλαδή να επαναφέρουν στο μείγμα που είχε ζητήσει από την αρχή και είχε επιτύχει στη συνέχεια ο Σαμαράς: 72% από δαπάνες και 28% από φόρους.
Ενώ τώρα είμαστε στο 82% από φόρους και 18% από δαπάνες...
Περιορίζοντας τους φόρους θα φέρουν ανάπτυξη. Κι όλα θα αρχίσουν να διορθώνονται: Γιατί ανάπτυξη σημαίνει καλύτερα πλεονάσματα με ίδιους ή και χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές κλπ…
Αλλά από δαπάνες τι να κόψουν;
Συντάξεις δεν μπορούν να μειώσουν άλλο. Το μόνο που μπορεί να περικοπεί (γιατί έχει μείνει «ανέπαφο» ως τώρα) είναι το μισθολογικό κόστος του δημοσίου. Κι αυτό θα του ζητήσουν (για να αρχίσει η ανακούφιση των φόρων). Όχι μόνο περικοπή των «συμβασιούχων»! Αυτό ήδη το έχει υπογράψει, αλλά δεν το εφαρμόζει. Θα του ζητήσουν επί πλέον και περικοπή μόνιμου προσωπικού.
Πώς; Στην καλύτερη, εφαρμόζοντας την συνταγή «1 προσλαμβάνεται για κάθε 6» που συνταξιοδοτούνται. Έτσι μπορούν να εξοικονομούνται (μαζί με τα overheads, δηλαδή με το μη μισθολογικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων) γύρω στα 350 εκατομμύρια ετησίως. Συν 30 χιλιάδες συμβασιούχοι που υποτίθεται ότι θα φύγουν ως το τέλος του χρόνου, άλλα τόσα περίπου για ξεκίνημα.
Μέσα σε μια τετραετία μπορούν να έχουν εξοικονομηθεί κοντά στα 1,8 δισεκατομμύρια! Κι αυτά όλα να πηγαίνουν σε μειώσεις φόρων. Που θα δίνουν πρόσθετη ανάπτυξη και θα φέρνουν πρόσθετα έσοδα από ανάπτυξη.
Βεβαίως, μπορούν να πάνε και πιο πέρα. Πιο δραστικά:
Να ζητήσουν περαιτέρω απολύσεις από το δημόσιο. Ας πούμε τους 15 χιλιάδες «επίορκους» που είχε αρχίσει να διώχνει η προηγούμενη κυβέρνηση και τους πήραν πίσω. Ή και να επιβληθεί «κανόνας» για απολύσεις 10 χιλιάδων των χρόνο, μετά από αξιολόγηση. (Εξ ου και η έμφαση πλέον στην αξιολόγηση…)
Αυτό μπορεί να προσθέσει σταδιακά άλλα 700 εκατομμύρια ετησίως στο τέλος της τετραετίας. Οπότε η μείωση φόρων θα ξεπερνά τότε τα 2,5 δισεκατομμύρια ετησίως (μόνο από περικοπές στο δημόσιο) και τα 3 δισεκατομμύρια (μαζί με τα κέρδη από την ανάπτυξη).
Τι μας λένε λοιπόν;
Χρειάζεται να βγείτε από την ασφυξία, γιατί όπως είστε δεν μπορείτε να αναπτυχθείτε, ούτε θα μπορέσετε να εξυπηρετήσετε το χρέος σας.
Για να αναπτυχθείτε, πρέπει να αρχίσετε να μειώνετε τους φόρους.
Για να μειώσετε φόρους, χωρίς να πέσετε πάλι στα ελλείμματα (και για να μη χρειαστεί να κόψετε κι άλλο τις συντάξεις), πρέπει να αρχίσετε να κόβετε «λίπος» από το δημόσιο.
Κι αν το κάνετε αυτό, μπορούν οι δανειστές να σας δώσουν μεγαλύτερες περιόδους «χάριτος» για το χρέος σας και μεγαλύτερες περιόδους για την αποπληρωμή του.
Μόνο που κι έτσι τα νούμερα δύσκολα βγαίνουν πια (γιατί μαζεύονται πολύ υψηλές πληρωμές τόκων σε βάθος χρόνου), οπότε ίσως χρειαστεί και κάποιο κούρεμα χρέους.
Το οποίο οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν θα το δεχθούν εύκολα, αν δεν πληρώσει κάποιοι «τίμημα» και η Ελλάδα, πιθανόν με κούρεμα καταθέσεων!
Κι όλα αυτά πρέπει να αποφασιστούν και να κλείσουν μέσα στους επόμενους μήνες. Ως την άνοιξη.
Το πολιτικό συμπέρασμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως θα του ζητήσουν και δραστική μείωση δημοσίου. Πράγμα που χτυπά - άμεσα και καίρια -την «καρδιά» της κοινωνικής του βάσης.
Τους αγρότες τους έχει χάσει προ πολλού, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επαγγελματίες είναι έξαλλοι μαζί του, όλος ο ιδιωτικός τομέας είναι εναντίον του, τους συνταξιούχους τους χάνει, αν χτυπηθεί και στο δημόσιο τομέα, τότε δεν του μένει πια τίποτε.
Θα ήταν χρήσιμο, ίσως, για τους δανειστές να τα υπέγραφε ο ίδιος όλα αυτά. Όμως αυτό δεν είναι εύκολο πια. Και το ξέρουν…
Άσε που, έτσι κι αλλιώς, αυτά που υπογράφει δεν τα εφαρμόζει. Οπότε μπαίνει ήδη επιτακτικά να αλλάξει η χώρα σελίδα. Να αλλάξει Πρόγραμμα. Και να αλλάξει διακυβέρνηση…
Τον έχουν «περικυκλώσει» από παντού, και ετοιμάζουν το τελικό χτύπημα στην «καρδιά» του κρατισμού.
Στο δημόσιο τομέα…
Ενώ ο Σόθμπλε μας είχε πει προ καιρού, πως οι δανειστές δεν ζήτησαν να κοπούν οι συντάξεις! Ήταν επιλογή του Τσίπρα!
Ποιος λέει την αλήθεια; Κανείς!
Η μάλλον και οι δύο λένε ένα μέρος της αλήθειας. Κι αυτό που κρύβουν (ακόμα) είναι ίσως πιο σημαντικό από αυτό που λένε. Και πιο αποκαλυπτικό για ό,τι έρχεται.
Ο Τόμσεν λέει ψέματα. Κι αυτά που λέει δεν «ενισχύουν» τη θέση του Τσίπρα». Τον καρφώνουν αμείλικτα. Αλλά δεν είναι αλήθεια.
--Πρώτον, γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν κόψει συντάξεις. Ο Τσίπρας σίγουρα δεν είναι ο μόνος που το έκανε.
--Δεύτερον, γιατί το Δεκέμβριο του 2014, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματευόταν την τελευταία αξιολόγηση του προηγούμενου (δεύτερου) Προγράμματος και την οριστική έξοδο από τα μνημόνια, οι δανειστές ΔΕΝ ζητούσαν τότε κι άλλη μείωση συντάξεων! Ζητούσαν απλώς να μην αυξηθούν οι συντάξεις τα επόμενα τρία χρόνια.
Υπάρχει αυτό στο περιβόητο email Χαρδούβελη. Μπορείτε να το googlαρετε και να το διαπιστώσετε μόνοι σας.
Συμπέρασμα: οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν κάνει τις «απαραίτητες» μειώσεις συντάξεων και είχαν αρνηθεί να κάνουν κι άλλες περικοπές.
Και τότε (Δεκέμβριο του 2014) οι δανειστές ΔΕΝ ζητούσαν άλλες περικοπές, ούτε θεωρούσαν ότι χρειάζονταν άλλες περικοπές. Σε αυτό το σκέλος την αλήθεια την λέει ο Σόϊμπλε: ότι οι περαιτέρω περικοπές ήταν επιλογή του Τσίπρα! Ολόκληρη η αλήθεια βέβαια, είναι ότι νέες περικοπές στις συντάξεις ζήτησαν οι δανειστές, όταν ο Τσίπρας οδήγησε το καράβι στα βράχια!
Κι έπρεπε το τρίτο Μνημόνιο να διορθώσει τη ζημιά που είχε ο κάνει ο Τσίπρας βγαίνοντας από το δεύτερο.
Θα ρωτήσει κάποιος: Μα καλά δεν είχε πρόβλημα το συνταξιοδοτικό; Ασφαλώς και είχε.
Όταν μπήκε η Ελλάδα σε μεγάλη ύφεση (πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι υπολόγιζε και το ίδιο το ΔΝΤ το 2010), το ΑΕΠ μας υποχώρησε απότομα, η ανεργία ανέβηκε, και οι ασφαλιστικές εισφορές έπεσαν κι αυτές κατακόρυφα.
Αν έμεναν οι συντάξεις στα επίπεδα του 2009, τότε το ποσό που θα κάλυπτε ο Προϋπολογισμός (αφού τα έσοδα των ταμείων είχαν μειωθεί απότομα) θα αυξανόταν αντίστοιχα. Και μια μεγαλύτερη δαπάνη στον αριθμητή, με ένα μικρότερο ΑΕΠ στον παρανομαστή, έφτιαχναν μαζί ένα κλάσμα πολύ μεγαλύτερο!
Πράγματι ο λόγος Δαπάνες του δημοσίου για συντάξεις προς ΑΕΠ εκτοξεύθηκε τότε. Παρά τις περικοπές που έγιναν στα χρόνια 2010-2014 οι δημόσιες δαπάνες για συντάξεις (πέρα από τις εισφορές των ταμείων) άγγιζαν πια το 10%. Όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι μόλις 3-3,5%...
Γιατί λοιπόν, στα τέλη του 2014 η Τρόίκα ΔΕΝ ζητούσε μείωση συντάξεων πια; (πέρα από την αποκατάσταση της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος» στις επικουρικές που αφορούσαν πολύ μικρές μειώσεις στο εισόδημα των συνταξιούχων – και ούτε καν όλων).
Διότι το 2014 η Τρόϊκα και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν πια ταχύρρυθμη ανάπτυξη για τα επόμενα χρόνια, δηλαδή σημαντική αύξηση του ΑΕΠ: και για τα δύο αμέσως επόμενα χρόνια (6,7% συνολικά). Και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (περί το 3% κατά μέσον όρο ετησίως). Και για την επόμενη δεκαετία ((1,9%).
Επίσης προέβλεπαν πραγματική μείωση της ανεργίας, και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στα ταμεία. Άρα μικρότερο μέρος των (σταθερών συντάξεων) θα κάλυπτε το δημόσιο.
Άρα γύρω στο 2020 ο αριθμητής του κλάσματος θα ήταν πολύ μικρότερος (κρατική συνεισφορά στις συντάξεις), ο παρανομαστής πολύ μεγαλύτερος (θα είχαμε ΑΕΠ όσο πριν την κρίση) και ο λόγος αυτός θα είχε αποκατασταθεί περίπου στο 6%. (από το 10% που ήταν περίπου το 2014).
Και στη συνέχεια με την ανάπτυξη που προέβλεπαν τότε όλοι για την Ελλάδα, το κλάσμα αυτό θα κατέβαινε ομαλά και μέσα στην επόμενη πενταετία θα έπιανε τον ευρωπαϊκό μέσον όρο. Γι’ αυτό δεν χρειάζονταν τότε άλλες περικοπές συντάξεων.
Είναι αυτό που λέμε ότι: το υπόλοιπο της εξυγίανσης θα το έκανε η ίδια η Ανάπτυξη (όπως συνέβη και στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο παλαιότερα κλπ.)
Γιατί αυτό, όμως, ανατράπηκε επί Τσίπρα;
--Γιατί πρώτον ο Τσίπρας μας ξανάβαλε στην ύφεση! Κι έτσι το ΑΕΠ μειώθηκε, άρα ο παρανομαστής του κλάσματος μειώθηκε, άρα το κλάσμα αυξήθηκε!
--Και γιατί ακόμα, στην προσπάθεια του να δείξει εικονική «μείωση» ανεργίας ο ΣΥΡΙΖΑ αντικατέστησε μόνιμες θέσεις απασχόλησης (που πληρώνουν υψηλές εισφορές) με «μερική» ή «εκ περιτροπής» απασχόληση (που πληρώνουν πολύ λιγότερες εισφορές).
Όταν ένας κανονικός εργαζόμενος πλήρους απασχόλησης (κόστους π.χ. 1200 ευρώ, εκ των οποίων τα 300 εισφορές) φεύγει και τη θέση του παίρνουν δύο «μερικής απασχόλησης» (προς 350 ευρώ ο καθένας, εκ των οποίων 70 εισφορές), τότε η μεν απασχόληση δείχνει να «αυξάνεται» (αφού ένας φεύγει - δύο μπαίνουν), αλλά το εργατικό εισόδημα πέφτει και οι εισφορές τα ταμεία πέφτουν επίσης (περίπου στα μισά).
Και με λιγότερα τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, το κράτος θα έπρεπε πια να αυξήσει τη δική του συμμετοχή στην πληρωμή συντάξεων.
Έτσι η συνταξιοδοτική δαπάνη του κράτους αυξανόταν πάλι σε απόλυτα νούμερα. Και έναντι μικρότερου ΑΕΠ, αυξανόταν ακόμα περισσότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ (στον παρανομαστή). Και γι’ αυτό επί Τσίπρα χρειάστηκαν περαιτέρω περικοπές συντάξεων που δεν χρειάζονταν πριν. Και γι’ αυτό δεν τις ήθελε η προηγούμενη κυβέρνηση: γιατί δεν χρειάζονταν πια, αφού η οικονομία έμπαινε τότε στην ανάπτυξη! Και γι’ αυτό ούτε οι δανειστές τις ζητούσαν πριν. Αλλά τις επέβαλλαν μετά.
Γιατί πριν δεν χρειάζονταν κι άλλες περικοπές (πέρα απ’ όσες είχαν ήδη γίνει).
(Όλα αυτά βέβαια, χωρίς να λαμβάνουμε εδώ υπ’ όψιν μια σειρά από μακροχρόνιες μεταβλητές, όπως η δημογραφική γήρανση ο βαθμός οικονομικής απασχόλησης του πληθυσμού κλπ. Που δεν αφορούν ένα πρόγραμμα σύγκλισης όμως και δεν έμπαιναν στο λογαριασμό των δανειστών, έτσι κι αλλιώς)
Και μια τελευταία παρατήρηση. Οι περικοπές που έκανε ο Τσίπρας στις συντάξεις είναι όσες περίπου έκαναν οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί! Αλλά σε αντίθεση με τις προηγούμενες, ήταν αχρείαστες.
Και αν συνυπολογίσει κανείς την αύξηση του αφορολόγητου, αλλά και την περαιτέρω μείωση της «προσωπικής διαφοράς» που ήδη υπέγραψε ο Τσίπρας για τα δύο-τρια επόμενα χρόνια, το πλήγμα ειδικά στους συνταξιούχους είναι συντριπτικό.
Κι αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι στα 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχων ο Τσίπρας πήρε (απ’ όσους πήγαν και ψήφισαν το 2015) πάνω από 40% (υποσχόμενος να τους δώσει 13η σύνταξη!) και ήδη τους έκοψε μιάμιση και έχει υπογράψει να τους κόψει άλλο τόσο περίπου, η μισή του εκλογική βάση (του 2015) στους συνταξιούχους έχει χαθεί οριστικά! Και ανεπιστρεπτί (ακόμα κι αν δώσει κάποιο «μπουναμά», που πια δεν τον αφήνουν να δώσει – ή του επιτρέπουν μόνο κάτι «ψίχουλα»…)
Όταν λέει λοιπόν, ο Τόμσεν, ότι ο Τσίπρας «ήταν ο μόνος που έκοψε συντάξεις», τον καρφώνει αγρίως στους συνταξιούχους. Κι όταν λέει ο Σόιμπλε, «εμείς δεν του ζητήσαμε να κόψει συντάξεις», τον καρφώνει ακόμα πιο άγρια. Μπορεί να μη λένε την πλήρη αλήθεια, αλλά τον καρφώνουν σίγουρα.
Τώρα πάμε στα από δω και μπρός:
Όλοι λένε πια ή υπονοούν, ότι το Πρόγραμμα πρέπει να αλλάξει. Γιατί δεν βγαίνει!
Και το βάρος να μετατοπιστεί από εκεί που συνθλίβει την οικονομία, προς τα εκεί που μπορεί να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να πνίγει την οικονομία. Δηλαδή να ανακουφίσουν σταδιακά τους φόρους και να περιορίσουν αντίστοιχα τις δαπάνες!
Αυτό να το κρατήσετε και να το θυμάστε από δω και μπρός!
Δηλαδή να επαναφέρουν στο μείγμα που είχε ζητήσει από την αρχή και είχε επιτύχει στη συνέχεια ο Σαμαράς: 72% από δαπάνες και 28% από φόρους.
Ενώ τώρα είμαστε στο 82% από φόρους και 18% από δαπάνες...
Περιορίζοντας τους φόρους θα φέρουν ανάπτυξη. Κι όλα θα αρχίσουν να διορθώνονται: Γιατί ανάπτυξη σημαίνει καλύτερα πλεονάσματα με ίδιους ή και χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές κλπ…
Αλλά από δαπάνες τι να κόψουν;
Συντάξεις δεν μπορούν να μειώσουν άλλο. Το μόνο που μπορεί να περικοπεί (γιατί έχει μείνει «ανέπαφο» ως τώρα) είναι το μισθολογικό κόστος του δημοσίου. Κι αυτό θα του ζητήσουν (για να αρχίσει η ανακούφιση των φόρων). Όχι μόνο περικοπή των «συμβασιούχων»! Αυτό ήδη το έχει υπογράψει, αλλά δεν το εφαρμόζει. Θα του ζητήσουν επί πλέον και περικοπή μόνιμου προσωπικού.
Πώς; Στην καλύτερη, εφαρμόζοντας την συνταγή «1 προσλαμβάνεται για κάθε 6» που συνταξιοδοτούνται. Έτσι μπορούν να εξοικονομούνται (μαζί με τα overheads, δηλαδή με το μη μισθολογικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων) γύρω στα 350 εκατομμύρια ετησίως. Συν 30 χιλιάδες συμβασιούχοι που υποτίθεται ότι θα φύγουν ως το τέλος του χρόνου, άλλα τόσα περίπου για ξεκίνημα.
Μέσα σε μια τετραετία μπορούν να έχουν εξοικονομηθεί κοντά στα 1,8 δισεκατομμύρια! Κι αυτά όλα να πηγαίνουν σε μειώσεις φόρων. Που θα δίνουν πρόσθετη ανάπτυξη και θα φέρνουν πρόσθετα έσοδα από ανάπτυξη.
Βεβαίως, μπορούν να πάνε και πιο πέρα. Πιο δραστικά:
Να ζητήσουν περαιτέρω απολύσεις από το δημόσιο. Ας πούμε τους 15 χιλιάδες «επίορκους» που είχε αρχίσει να διώχνει η προηγούμενη κυβέρνηση και τους πήραν πίσω. Ή και να επιβληθεί «κανόνας» για απολύσεις 10 χιλιάδων των χρόνο, μετά από αξιολόγηση. (Εξ ου και η έμφαση πλέον στην αξιολόγηση…)
Αυτό μπορεί να προσθέσει σταδιακά άλλα 700 εκατομμύρια ετησίως στο τέλος της τετραετίας. Οπότε η μείωση φόρων θα ξεπερνά τότε τα 2,5 δισεκατομμύρια ετησίως (μόνο από περικοπές στο δημόσιο) και τα 3 δισεκατομμύρια (μαζί με τα κέρδη από την ανάπτυξη).
Τι μας λένε λοιπόν;
Χρειάζεται να βγείτε από την ασφυξία, γιατί όπως είστε δεν μπορείτε να αναπτυχθείτε, ούτε θα μπορέσετε να εξυπηρετήσετε το χρέος σας.
Για να αναπτυχθείτε, πρέπει να αρχίσετε να μειώνετε τους φόρους.
Για να μειώσετε φόρους, χωρίς να πέσετε πάλι στα ελλείμματα (και για να μη χρειαστεί να κόψετε κι άλλο τις συντάξεις), πρέπει να αρχίσετε να κόβετε «λίπος» από το δημόσιο.
Κι αν το κάνετε αυτό, μπορούν οι δανειστές να σας δώσουν μεγαλύτερες περιόδους «χάριτος» για το χρέος σας και μεγαλύτερες περιόδους για την αποπληρωμή του.
Μόνο που κι έτσι τα νούμερα δύσκολα βγαίνουν πια (γιατί μαζεύονται πολύ υψηλές πληρωμές τόκων σε βάθος χρόνου), οπότε ίσως χρειαστεί και κάποιο κούρεμα χρέους.
Το οποίο οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν θα το δεχθούν εύκολα, αν δεν πληρώσει κάποιοι «τίμημα» και η Ελλάδα, πιθανόν με κούρεμα καταθέσεων!
Κι όλα αυτά πρέπει να αποφασιστούν και να κλείσουν μέσα στους επόμενους μήνες. Ως την άνοιξη.
Το πολιτικό συμπέρασμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πως θα του ζητήσουν και δραστική μείωση δημοσίου. Πράγμα που χτυπά - άμεσα και καίρια -την «καρδιά» της κοινωνικής του βάσης.
Τους αγρότες τους έχει χάσει προ πολλού, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επαγγελματίες είναι έξαλλοι μαζί του, όλος ο ιδιωτικός τομέας είναι εναντίον του, τους συνταξιούχους τους χάνει, αν χτυπηθεί και στο δημόσιο τομέα, τότε δεν του μένει πια τίποτε.
Θα ήταν χρήσιμο, ίσως, για τους δανειστές να τα υπέγραφε ο ίδιος όλα αυτά. Όμως αυτό δεν είναι εύκολο πια. Και το ξέρουν…
Άσε που, έτσι κι αλλιώς, αυτά που υπογράφει δεν τα εφαρμόζει. Οπότε μπαίνει ήδη επιτακτικά να αλλάξει η χώρα σελίδα. Να αλλάξει Πρόγραμμα. Και να αλλάξει διακυβέρνηση…
Τον έχουν «περικυκλώσει» από παντού, και ετοιμάζουν το τελικό χτύπημα στην «καρδιά» του κρατισμού.
Στο δημόσιο τομέα…