 |
| simonwijers - pixabay |
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Δε θα έγραφα κάτι για το συγκεκριμένο θέμα με τις διαπιστώσεις του κου Βακάκη, έχουν γράψει ήδη πάρα πολλοί, αλλά βλέπω ότι γίνεται πολύς θόρυβος χωρίς να λέγεται κάτι ουσιαστικό απο αυτούς που τις επικρίνουν.
Η γνώμη του, φυσικά, είναι σεβαστή ,όπως άλλες εποχές γινόταν η γινόταν σεβαστή η γνώμη του κου Βγενόπουλου, του κου Δασκαλόπουλου και πολλών άλλων που ήταν επικεφαλής εταιρειών με υψηλούς τζίρους.
Ο κος Βακάκης μιλάει για το αυτονόητο απο πλευράς επενδυτή, λέγοντας «Η Ελλάδα έχει πιάσει ταβάνι» και επίσης για την οικονομία της «Της βάζεις αέρα, αλλά μετά από λίγο τον χάνει».
Αυτό είναι και το δράμα της χώρας , εδώ και πολλά χρόνια, οι επενδύσεις γινόταν με βάση όχι τη βιωσιμότητα , αλλά με βάση το τζίρο και το δανεισμό. Η επέκταση των περισσότερων εταιρειών ήταν μέχρι να πιάσουν ταβάνι με τους τζίρους τους. Η κερδοφορία ήταν άγνωστη έννοια , καταστράφηκε ανεπιστρεπτί την εποχή του χρηματιστηρίου.
Γιατί να κάνει μια σοβαρή εταιρεία κάποιος όταν μπορούσε να βγάλει πολλαπλάσια κέρδη παίζοντας τις μετοχές της εταιρείας του στο χρηματιστήριο, γιατί να κοιτάξει να συμμαζέψει την εταιρεία του, αφού οι κάνουλες του δανεισμού από τις τράπεζες ήταν ορθάνοιχτες.
Ο κος Βακάκης, κάνει εμπόριο, δεν παράγει κάποιο είδος. Δεν γνωρίζω αν παράγει κάτι στην Κίνα αλλά αυτό έχει μικρή σημασία για το θέμα μας. Στην Ελλάδα η παραγωγή έχει πεθάνει. Η μέση λιανική τιμή πώλησης των εμπορευμάτων της εταιρείας του είναι 4.99 ευρώ πράγμα που σημαίνει, προϊόντα προσιτά σε εποχές κρίσης. Η Ελλάδα σίγουρα έχει πιάσει ταβάνι επειδή η φορομπηχτική πολιτική των μνημονίων έχει γονατίσει οικονομικά τα περισσότερα νοικοκυριά και δεν γίνεται να αυξάνεις τους τζίρους σε εποχές που το εισόδημα συρρικνώνεται, ειδικά όταν το κύριο προϊόν δεν είναι βασικά και αναγκαία προϊόντα διατροφής.
Άλλωστε όπως λέει και ο ίδιος το προϊοντικό του μίγμα είναι 32% είδη σπιτιού, 24% εποχιακά, 22% παιχνίδι, 8% ψιλικά, 6% βρεφικά είδη, 6% παιδικό βιβλιοχαρτοπωλείο και 2% είδη γραφείου. Ο κος Βακάκης εκτιμώ οτι θα συνεχίσει σε αυτές τις κατηγορίες, γιατί παίζει χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά και δε θα προχωρήσει στην μετατροπή των Jumbo σε supermarket, γιατί θα αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα πέρα από τον ανταγωνισμό. Των προϊόντων που λήγουν, αγορανομικούς ελέγχους και χίλια δυο άλλα τερτίπια των προμηθευτών και των ανταγωνιστών του χώρου με αποτέλεσμα να χαλάσει σημαντικά το ποσοστό κέρδους που είναι πολύ κρίσιμο αυτή την εποχή και δεν νομίζω οτι επιθυμεί να το χαλάσει για χάρη του τζίρου.
Εκεί που λέει «Της βάζεις αέρα, αλλά μετά από λίγο τον χάνει» εννοεί πιθανόν τις τράπεζες και τις ανακεφαλαιοποιήσεις και κάποια μέτρα που παίρνονται αποσπασματικά, που και που, για την τόνωση της αγοράς αλλά που δεν οδηγούν πουθενά. Δεν είδα όμως να λέει για τα μνημόνια που έχουν γονατίσει τις οικογένειες, δεν είδα να λέει για τη βαριά φορολογία, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μικρές επιχειρήσεις, αλλά και το πιο σημαντικό, δε λέει αυτό που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος: "Μετά από 3 ανακεφαλαιοποιήσεις, υπάρχουν οι καταθέσεις στις τράπεζες ή χρειάζονται να μπουν ακόμα πολλά δις ευρώ γιατί οι οικονομίες των καταθετών έχουν λεηλατηθεί εδώ και πολλά χρόνια;"
Προφανώς και δεν είμαστε κακομαθημένος λαός, ούτε η αισθητική μας είναι αυτή των διαφημίσεων του Jumbo. Είμαστε ένας λαός που καταναλώνει και ποιότητα και σκουπίδια. Ανάλογα τι θα του προσφέρεις και ανάλογα τι παιδεία του έχεις προσφέρει πριν για να τον κάνεις καταναλωτή ποιότητας ή σκουπιδιών και να μην διαμαρτύρεται. Στην Ελβετία για παράδειγμα το μοντέλο των Jumbo δεν θα είχε την ανάπτυξη που έχει σε εμάς εδώ, στα Βαλκάνια.
Αυτό που δεν λέει ο κος Βακάκης είναι αν φταίει κανείς για την όλη ιστορία που παρουσιάζει εκτός από τον κακομαθημένο λαό που αναφέρει."Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό αλλά πολιτισμικό" λέει σε κάποιο σημείο. Πολιτισμικό πρόβλημα είναι δηλαδή τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια πολλών επιχειρηματιών, πολιτισμικό πρόβλημα είναι η κλοπή των καταθέσεων, πολιτισμικό πρόβλημα είναι η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, οι μίζες για την Ολυμπιάδα, τα εξοπλιστικά, τα μεγάλα έργα για να αναφέρω μερικά;
Φυσικά δεν είμαστε η Δημοκρατία της Χαράς, αν δει κάποιος τα στοιχεία εγκληματικότητας, καθώς και τα καθημερινά αστυνομικά δελτία θα διαπιστώσει οτι είμαστε η Δημοκρατία του Τρόμου. Εκτός αν η απόγνωση είναι χαρά, η μαζική μετανάστευση και οι αυτοκτονίες πανηγύρι. Αυτό το Δημοκρατία πάλι είναι άλλη μεγάλη συζήτηση, ας μην την ανοίξουμε. Ας πούμε απλά οτι είμαστε η χώρα του τρόμου. Το μόνο σίγουρο είναι οτι η Ελλάδα δεν πάει μπροστά με καταναλωτισμό και διαφημίσεις μιας εικονικής πραγματικότητας.
Ο κος Βακάκης κάνει τη δουλειά του, διαφημίζει ανέξοδα αυτή τη φορά τις επιχειρήσεις του, λογικό είναι είναι επιχειρηματίας. Όμως άλλο επιχειρηματίας και άλλο opinion maker. Για να είσαι opinion maker στη σημερινή Ελλάδα είτε πρέπει να είσαι η μετενσάρκωση του Γκαίμπελς ή να ζεις από κοντά τα προβλήματα του λαού και να έχεις βαθιά γνώση και εμπειρία και σίγουρα ο κος Βακάκης δεν έχει κάποια από τις 2 ιδιότητες. Είναι μόνο ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας.